Recensies

"Geen prins op het witte paard, maar een onbegrijpelijk verhaal over liefde."

Titel: Mijn Zwarte Prins

Schrijfster: agjtim99

Aantal hoofdstukken: 11 inclusief proloog en originele zangteksten van de musical waarop dit is geïnspireerd

Status: Bezig

Genre: Spiritueel

Inhoudsopgave:

Ik werd verliefd op de Dood en dit is wat er gebeurde.

Het uiterlijk en het idee op zich:
~ Ondanks dat ik niet de grootste fan ben van een foto met iemand erop, vind ik deze cover perfect bij het verhaal passen. Heel rustig en simpel, wat op een bepaalde manier de kalmte die dit verhaal uitstraalt (vreemd genoeg, want het onderwerp is totaal niet iets waar je snel rustig van wordt) goed representeert. De zwarte verf die uit de losse pols op haar rug lijkt te zijn aangebracht, doet me denken aan de Dood en hoe het langzaam steeds meer van haar lichaam overneemt. Het feit dat ze zichzelf ook nog eens zo wanhopig lijkt vast te houden, maakt het mysterieuze plaatje eigenlijk helemaal af. Het enige wat mij als een doorn in het oog is, is de sticker van Project Uniek. Ik steun het project zeker en vind ook dat het verhaal inderdaad die sticker heeft verdiend, maar de vrolijke kleuren verpesten de mooie, duistere sfeer dat het juist mee hoort te geven en voor de rest ook al creëert. Persoonlijk, mocht je hem erop willen houden, zou ik de sticker wel wat kleiner maken en wat meer in de hoek, zodat de sfeer grotendeels dat spannende blijft.

~ Ik zei daarnet niet zomaar dat in mijn ogen dit verhaal de uniek sticker heeft verdiend. Een idee zoals deze heb ik naar mijn weten nog nooit op Wattpad gezien. De dood als een persoon is niet zozeer uniek en een liefdesverhaal al helemaal niet, maar de relatie die hij heeft met Elisabeth en het feit dat er zo naar hem wordt gesmacht als persoon in plaats van naar het feit om gewoon te sterven maakt het ongelofelijk origineel.
In het voorwoord/de proloog staat dat het geïnspireerd is op de musical Elisabeth en wordt geschreven doordat de schrijfster het wil proberen te snappen. Dit neemt standaard twee risico's met zich mee: Je wilt niet dat het te veel op het origineel gaat lijken en het een soort fanfictie wordt en daarnaast, omdat de hoofdpersoon niet eens begrepen wordt door de schrijfster zelf, is het ook heel erg lastig om er dan genoeg "leven" aan te geven zodat de lezers wel gewoon een bepaalde band met haar kan krijgen. Nu denk ik overigens niet dat erg veel mensen de musical Elisabeth zullen kennen (ikzelf ook niet), maar het zijn toch zaken waar rekening mee moet worden gehouden en waar de schrijfster het zichzelf extra moeilijk mee heeft gemaakt.
Overigens vind ook het oog voor detail bij de opmaak geweldig. Het "gezang" ertussen van de originele musical en het feit dat het uit meerdere bedrijven bestaat, geeft het dat extra theatersfeertje.

Nu het verhaal zelf:

~ Ik merkte al snel tijdens het lezen dat de schrijfstijl een ontzettend belangrijk aspect is voor dit verhaal. Dat is het altijd wel, maar meestal lees je gewoon de tekst en denk je er niet zoveel over na. Bij dit verhaal viel het me ineens op en begon ik er echt op te letten - wat resulteerde in het feit dat ik het hele verhaal twee keer heb gelezen. Het is namelijk op een heel volwassen manier geschreven; met moeilijkere woorden en een bijna poëtische manier van vooral het beschrijven van Elisabeths emoties en verlangens. Enerzijds past het heel goed bij het verhaal maar anderzijds creëerde het voor mijn gevoel een bepaalde afstand tussen de lezer en Elisabeth, waardoor ik meer moeite had me in te leven in het verhaal. Ik moet direct bekennen dat ik heel veel moeite heb gehad om te ontdekken waardoor dit kwam en hoe ik het allemaal op zo'n manier kon uitleggen dat je er ook iets aan hebt, dus ik hoop dat je het allemaal gaat begrijpen en het ook enigszins logisch klinkt.
Dit boek wordt op een hele verhalende manier beschreven. Veel gericht op emoties en hoe Elisabeth dingen ziet, veel minder op aspecten zoals lichaamstaal van de mensen om haar heen en beschrijvingen van hoe personen en ruimtes eruit zien. Natuurlijk kan dit, maar daardoor duw je de lezer eigenlijk een bepaalde hoek in waar ze ook niet meer uit kunnen. Je leeft echt alleen in Elisabeth en haar kijk op dingen en daardoor krijg ik een beetje het gevoel de wereld om haar heen te missen. Als lezer raak je plotseling heel erg beperkt in jouw kijk op het verhaal en dat zorgde er bij mij juist voor dat ik een afstand ging creëeren tussen Elisabeth en mij. Nee, dat gevoel zal overigens echt niet iedere lezer hebben, maar ik denk dat het echt een gevaar is - zeker met zulke relatief zware verhalen. In mijn ogen is er wat meer poespas nodig zoals dus lichaamstaal van de mensen om haar heen en beschrijvingen van de ruimtes om het meer tot een verhaal te maken waar je ook echt in kan kruipen als lezer.