"Furkan,"
"Sarılalım mı?"
"biri görür olmaz."
"Doğru! Sen git o zaman."
"Görüşürüz, o zaman..."
El sallayıp oradan uzaklaştım. Tam eve giderken Burak bana seslenip el salladı.
"Sena! Kız bekle!"
Geldi Allah'ın süzme salağı. Burak kim deye düşünüyorsanız kendisi benim kuzenim.
"Ne oldu Burak?"
"Amcam kahvede bayılmış!"
Nurten abla ve Neriman teyze balkondan bizi dinliyorlardı.
"Nurten! Duydun mu?!"
"He duydum! Ay bu yaşında adam oruç tutarsa anca bu olurdu!"
"Nurten abla, Neriman abla! Ayıp değil mi?! Hayır duyuyoruz yani!"
"Kızım ne ayıpı?! Olanı söyledik aaa!"
"Neriman abla babam senden iki yaş küçük! Hem sen geçen gün iftara 2 dakika kala bayıl madın mı?!"
"Kızım benim başkaydı!"
Furkanların evinin camı açıldı ve Sema abla konuşmaya başladı.
"Nurten! Neriman! Kız girin içeri!"
İkiside sinirli sinirli camlarını kapattılar.
Bizde burakla kahveye koştuk.
"Ah baba ahh! Bu yaşında yani oruç snein neyine be adam."
"Kızım sus. Eve gidince anandan azar yerim zaten ben."
"Hak ettin ama."
Furkan kahveye girince babama yardıma geliyordu ki babam kendini düzeltti. Çocuğun yüzüne bile bakmadı.
"Baba, ayıptır ama."
"Na ayıpı kızım! Bunlara ayıp mı olur!"
"Levent amca, ayıp ediyorsun bak."
"Amca deme bana sen!"
"Baba!"
"Ne babası! Ne babası!"
Babam kalkıp gidince bende peşinden gittim.
"E baba pide!"
Babam bana baktı. O bakış beni yeterince gerdi. Cebinden cüzdanını çıkartıp beş lira verdi.
"Baba bu ne?"
"Pide al kızım."
"Beş lira ile mi?"
Cüzdanını çıkartıp yüz lira verdi bu sefer.
"Baba seninde hiç ortan yok mu? Ben alırım tamam ya!"
Verdiği paraları cebe attım ama..
"Kız paralarımı ver!"
"Benim artık!"
*****
Bence amca değil baba demeli zaten ama neyse daha çok var...
