-ლევან კარგად ხარ?!
მოესმა სოფის ნაზი ხმა გოგო უყურებდა და თურმე ლევანის გვერდით ფანჯრის წინ იდგა სოფიც
-ხო...
-დაბნეული ჩანხარ
-სოფი სიყვარულის ისევ არ გჯერა?!
მთელი ძალა მოიკრიბა ეს რომ ეკითხა პასუხი ისე აშინებდა
-და შენ რა პასუხი მოიფიქრე?
-პასუხებს წიგნში კი არა გულში უნდა ვეძებდეთ! ასევე თვალებში უნდა ვეძებდეთ როგორც მოდილიანი ამბობდა თვალები ადამიანის სულის სარკეა...
და სოფის ოდნავი ჩაცინება გაიგონა არა დამცინავი არამედ გულწრფელი
-როგორც ჩანს შენ არ უყურებ ადამიანს თვალებში...
-იქნებ მეშინია ჩახედვის?!
-ჯობს ეგ შიში დაძლიო იქნებ იქ რაღაც საოცარი გელოდება იმ თვალებში იქნებ რაღაც ახალი გელოდება და არ იცი?!
ლევანმა სოფის გახედა და თვალებშიც ჩახედა ისე გაუჭირდა მზერის გასწორება მაგრამ მაინც ჩახედა გოგოს ამ ღამეს გამორჩეულად ლამაზი ქონდა თვალები უკაშკაშებდა
-ვარსკვლავებს ვხედავ!
-ცაზე?!
-თვალებში!
-თვალებში ახალი სამყაროს დანახვა შეგიძლია მაგრამ ამას არასოდეს აკვირდები ლევან ალბად ესაა შენი ყველაზე სიდი პრობლემა...
-ანუ თვალები ადიანის სულის სარკე რომაა ეთანხმები?!
-სრულებით მაგრამ შენი სიტყვები არ ჟღერს ეგრე მყარად თიტქოს შენ არ გჯერა მაგ სიტყვების!
-მჯერა სულ მჯეროდა!
-ხოდა მაშინ ოდესმე ჩაიხედე ადამიანის სულში ყველაზე რთული ამოსაცნობი რომ არის იქნებ რამე გამორჩეული დაინახო მოდილიანმა მხოლოდ ბოლო წლებში დაინახა საყვარელი ქალის სული და გადმოცა მერე კი გარდაიცვალა...
-და საყვარელმა ქალმა თავი მოიკლა...
-ასეა...
-მაშინ ესაა სიყვარული!
-სიყვარული ორი გულის ერთ რიტმში ძგერაა ოთხი თვალის ერთმანეთში ყურება ოთხივეს ციმციმი და ისეთი ვარსკვლავები თვალებში აქამდე ცაზე რომ არ ყოფილა!
ეს უთხრა გოგომ და ლევანმა ალბად ყველაზე დიდი და ყველაზე სწორი შეცდომა დაუშვა მის ბაგეს რომ დაეწაფა უსიტყვოდ რომ შეახო ხელები სახეზე და არც უფიქრია მოშორება უფრო ძლიერად რომ მიიკრა ალბად იმ წამს გული გაუსკდებოდა ყველაფერი გაქრებოდა და ჩაიხშობოდა ასეც იყო მართლა აღარაფერი ესმოდა 10 წლის ნატვრა რომ აიხდინა და შეძლო შეხება ყველაზე ახლოს იყო როგორც ფიზიკურად ისე სულიერად და ყველაფერი ფასს კარგავდა მის გარდა როგორც ამბობდა ორი გულის ერთ რიტმში ძგერა ესმოდა ვარსკვლავებიც იყო ისეთი ცაზეც რომ არ ყოფილა ჯერ და ამჯერად სულიც იყო ორი სულის დაკავშირებაც იყო აღარ ქონდა მნიშვნელობა სხვა არაფერს მარტო ამ ორ ადამიანს ქონდა მნიშვნელობა ორ გულს ერთ რიტმში რომ ძგერდა და ვინ იცის რის ფასად დაუჯდა ლევანს გოგოს რომ ტუჩები მოაშორა ვარსკვლავები ისევ რომ დაინახა მაგრამ გოგოს ლოყები მოხორკლოდა უცებ გამოეცალა ხელებიდან და ოთახიდან გაირბინა სახეზე ხეელები მიიდო ბიჭმა
-ეს რა ვქენიი....
ჩაილაპარაკა მაგრამ იმდენად უხაროდა იმდენად თავისუფლად გრძნობდა თავს ასე არასოდეს რომ არ უგრძვნია პირველი ქალი იყო ვინც შეუყვარდა და პირველი ქალი იყო ვისაც აკოცა სოფი კი ისეთი დაბნეული გამოიქცა ოთახიდან ალბად კიბეები რომ არა დიდხანს ირბენდა კიბეებიც ჩაირბინა და ვერც გაიაზრა ისე შეასკდა ლამის ელენეს მაგრამ გვერდი აუარა და სირბილით უკვე გარეთ იყო უცებ წამოგორდა დიდ ბალახებში ბავშვობაში რომ წვებოდა ხოლმე ცას უყურებდა პირდაპირ ხედავდა თან ეღიმებოდა პირზე ხელებს იფარებდა ხმამაღლა რომ არ ეკივლა მაგრამ თავის შეკავება ძალიან უჭირდა ხომ იცოდა ეს თუ ოდესმე მოხდებოდა ზუსტად ასე რომ დაემართებოდა მაგრამ ახლა ძალიან მოულოდნელი იყო მართლაც გული ამოვარდნას ქონდა იმანაც ვერ აიძულა დამშვიდება უკვე ელენე რომ ჩაიმუხლა მასთან
-რა დაგემართა გოგო?!
-ლევანი!
-რაო ლევანმა მითხარი!
თვალებაციმციმებულმა გოგომ ვერაფერი უთხრა უცებ წამოჯდა თითქოს საწოლში ყოფილიყო და უთხრა
-მაკოცა!
ვერაფრით დამალა ემოციები სახეზე ორივე ხელი აიფა რომ რამენაირად სიხარული დაემალა
-რა ქნაა?!
-მაკოცა და მეც ვაკოცე!
-რა ქენი?!
-ვაკოცე!
-აკოცე!
-მან მაკოცა!
-გაკოცა!
უკვე ელეენე ისე იმეორებდა მის სიტყვებს ვეღარც არჩევდა ნორმალურად რას ამბობდა მხოლოდ იმას მიხვდა სოფის ძლიერად რომ მოხვია ხელები
-მან გაკოცა!
-ხო მაკოცა!
-და შენც იგივე გააკეთე!
-მეც იგივე გავაკეთე!
-და არ ნანობ!
-და არ ვნანობ!
ამაზე უფრო გაუბათდა სახე ელენეს სოფის ლოყები დაუკოცნა გოგო სულ აწითლებულიყო და ლოყებიც ცხელი ქონდა
-ადექი გაცივდები!
-ელენეე ეს მოხდა!
-ვიცი ვიცი სოფი მოხდა ადექი!
გოგო ნელა ადგა ელენეს ჩაეხუტა და ისევ გაამეორა გონებაში ის მომენტი გული საშინლად აუჩქარდა მუცელში კი პეპლები იგრძნო
-ელეენეე ეს...
-ვიცი დაბნეული ხარ...
-მან მაკოცა პირველად მაკოცა და ვაკოცე....
სახეზე ორივე ხელი აიფარა ელენეს კი გაეღიმა ხელი მოკიდა კიბეებისკენ რომ წაეყვანა
-შენთან დავწვები ამაღამ!
უთხრა სოფიმ და უფრო აღელდა იმაზე დაიწყო ფიქრი ლევანს რომ ენანა თაბისი საქციელი მაგრამ ახლა ლევანთან ერთად ერთ ოთახში დაძინებას ყველაფერი ერჩივნა ისეთი აღელვებული იყო ემოციებს ვერაფეით დამალავდა სოფიმ მის გვერდით დააწვინა ძლივს ჩაამშვიდა და დააძინა მაგრამ თვითონაც ძლივს დაეძინა
