Άλυτο Μυστήριο

Μέρος 1ο Η Αρχή

Δεν φαντάστηκα ποτέ πως ένας χωρισμός και μια μετακόμιση θα με έφερναν σε σημείο να μπω στην φυλακή ανηλίκων.

Λοιπόν ας τα πάρουμε από την αρχή. Πριν από τέσσερις μήνες μετακόμισα στο Άινταχο από την νέα Υόρκη γιατί οι γονείς μου αποφάσισαν να χωρίσουν. Το νέο μου Λύκειο ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από το ωραίο. Οι τουαλέτες ήταν μες την βρώμα όπως και οι αίθουσες και οι φωριαμοί ήταν σίγουρα μιας δεκαετίας αφού για να τους κλείσεις έπρεπε να τους κλοτσίσεις. Το ίδιο χάλια ήταν και οι καθηγητές, δεν ήθελαν να τους ρωτάς τίποτα, ακόμη και αν είχες απορία την ώρα του μαθήματος και φυσικά αν ξεχνούσες το τετράδιο σου πήγαινες απευθείας σπίτι σου .

Να μην μιλήσω για τα παιδιά. Ο κάθε ένας είχε μια παρέα, μια κλίκα την οποία δεν την παραβίαζε κανένας και κανένας δεν επιτρεπόταν να φύγει από αυτήν, γιατί αλλιώς θα γινόταν θύμα εκφοβισμού. Να πω την αλήθεια δεν με ένοιαζε ούτε στο ελάχιστο αν θα έχω φίλους, είχα την δίκη μου παρέα , την πιο ασφαλέστερη, αυτήν που δεν θα με άφηνε με ραγισμένη καρδιά. Το σκυλάκι μου, την Φάτσα. Όμως ακόμα και αν δεν χρειαζόμουν φίλους, χρειαζόμουν δυο πράγματα. Πρώτων κάτι να περνάω την ώρα μου και δεύτερον χρήματα για τα μελλοντικά μου σχέδια τα οποία ήταν να πάω στο Harvard πριν με κλείσουν στην φυλακή ανηλίκων.

Κάθισα λοιπόν και σκέφτηκα τι θα ήταν ιδανικό για την περίπτωση μου και κατέληξα να ανοίξω μια «λέσχη» για να βρίσκω τα πολύτιμα πράγματα που έχαναν τα υπόλοιπα λυκειόπαιδα, όπως βούρτσες,σκουλαρίκια, τάπες και άλλα. Χρέωνα πέντε ευρώ για το χαμένο αντικείμενο και η τιμή ανέβαινε ανάλογα με την διαδικασία εύρεσης του. Όπως καταλαβαίνετε είμαι μεγάλο επιχειρηματικό μυαλό καθώς έβγαζα τουλάχιστον εικοσιπέντε ευρώ την εβδομάδα και αν προσθέσουμε και τα Σαββατοκύριακα όπου χρέωνα περισσότερο λόγω των ημερών, κάπου στα πενήντα. Όλα πήγαιναν μια χαρά, είχα μαζέψει ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό, αλλά μετά όλα πήγαν από το κακό στο χειρότερο.

Το σχέδιο εύρεσης.

Δεν θα ξεχάσω πότε τον φανταστικό τρόπο που είχα ευ έβρει για να βρίσκω τα απολεσθέντα των χαμένων ψυχών του σχολείου. Αρχικά ρωτούσα την χαμένη αυτή ψυχή, τι είχε χάσει και πως ακριβώς έμοιαζε αυτό το αντικείμενο. Άκουγα προσεχτικά και κρατούσα σημειώσεις, μετά σκιτσάριζα το αντικείμενο και στην συνέχεια κατέγραφα όλα τα πιθανά μέρη που μπορεί να ήταν. Τέλος ζήταγα ένα μαντήλι που να ανήκει στο άτομο. Αφού τελείωνε η θεωρία άρχιζε η δράση, αυτό ήταν που μου έδινε την μεγαλύτερη χαρά. Όπως είναι λογικό η «λέσχη» μου ήταν εντελώς παράνομη καθώς μια σχολική λέσχη προϋποθέτει άτομα και φυσικά όχι πληρωμές όποτε δεν με σύμφερε, αλλά χρειαζόμουν βοήθεια από την Φάτσα μου.