အပြာစာ

ဘတ်စ်ကားပေါ်ကဇာတ်လမ်းအစ

“ဟဲ့ မိုးခိုင် ငါပြောထားမယ်နော် ကိုကျော်က နင့်ပထွေး၊ အရမ်း နီးကပ်နေတာတွေ နင့်နေပုံထိုင်ပုံတွေ ငါမကြိုက်ဘူး” “သိပါတယ်  အမေရယ် သမီးကကလေးမှမဟုတ်တော့တာ” “အေး ကလေးမဟုတ်လို့ ပြောနေတာပေါ့ဟဲ့… ကြည့်နေကြည့်ထိုင်” “ဟုတ်… သမီးကျောင်းသွားပြီ တာ့တာ” ထွက်သွားတဲ့သမီး မိုးခိုင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကိုကြည့်ရင်း ကျွန်မသက်ပြင်းချမိတယ်။ မိုးခိုင်က အမေတူသမီးမို့  ဖင်တွေ ရင်တွေက ကျွန်မလို အယ်ထွက်နေပြီ။ လမ်းလျှောက်တိုင်း ဖင်တွေရင်တွေက လှုပ်လိုက်တိုင်း ယောက်ျားတွေ သရေယိုချင်စရာ။ ကျွန်မရဲ့ ဖင်တွေဆိုတာလဲ ဘေးဝိုင်းကားတဲ့အပြင် ဒုနဲ့ထည်နဲ့ကို ဆူထွက် လုံးတစ်နေတာ။ နို့တွေဆိုရင်လဲ ပျော့တွဲမနေသေးဘူး။ မာတင်းပြီး လုံးထွက်နေတာ။

သမီးကလဲ အမေ့အမွေ အကုန်ရတာလေ။ အမွေရတဲ့အထဲမှာ နှာထန်တာလဲ ပါတယ်ထင်ပါ့။  ကျွန်မရဲ့ဖင်တွေရင်တွေတင်မဟုတ်သေးဘူး။ ကျွန်မရဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူတွေက မြင်လိုက်တာနဲ့ အရမ်းဖီးလ်လာစေတယ်လို့  လင်နှစ်ယောက်စလုံးက ပြောကြတာပဲ။ သေသွားတဲ့လင်ဆိုရင် ကျွန်မ နှုတ်ခမ်းကိုကြည့်ပြီး ဒီနှုတ်ခမ်းနဲ့ လီးစုတ်ခံလိုက်လို့ကတော့ကွာ  ဆိုပြီး ချက်ချင်းလီးတောင်စေသတဲ့… ဟင်းဟင်း ကျွန်မကလဲ အဲဒီလို ကိုယ့်အရည်အချင်းတွေ ကိုယ်သိတော့ ယောက်ျားတွေ  ငမ်းကြပြီဆိုတာနကြစိတ်ကကြွလာတာပဲ။ ပြီးတော့ ကျွန်မလိုဖင်ရင်ကြီးတဲ့ မိန်းမတွေက လမ်းလျှောက်လို့ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း  လှုပ်လှုပ်သွားတဲ့ ဖင်သားတွေ ရင်သားတွေရဲ့ တုန်ခါမှု၊ ဖင်သားချင်း ရင်သားချင်း ပွတ်တာတွေနဲ့ပါ နှာစိတ်တွေ  ကြွလာတတ်ကြတာမျိုးလေ။

ထားပါတော့။ တနေ့တော့ ကျွန်မ ရုံးသွားနေကျအချိန်အတိုင်း ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကို ထွက်လာတယ်။ မှတ်တိုင်မှာ လူတွေအများကြီးပဲ။  ကားရောက်လာတော့ တိုးတက်ကြတာပေါ့။ ကားကျပ်တဲ့အခါ မတ်တပ်ရပ်တဲ့လူတွေက နှစ်တန်းသုံးတန်း တန်းပြီး  ရပ်ကြရတာပါ။ အဲလိုအခါမျိုးမှာ နောက်ကလာထောက်တတ်ကြတယ်။ လက်ကမြင်းတတ်ကြတယ်။ တခါတလေ  ကျောချင်းကပ် ဖင်ချင်းပွတ်နေတတ်ကြတယ်။ လီးနဲ့လာထောက်မှ လက်နဲ့ လာကိုင်မှ မဟူတ်ဘဲ အဲလိုဖင်ချင်းပွတ်နေရတာလဲဖီးလ်  တမျိုးပါပဲရှင်။ အဲဒီ့နေ့က ကျွန်မနောက်က ကောင်လေးတစ်ယောက်က ကျောချင်းကပ် ဖင်သားချင်းထိပြီး ဟိုဘက်ရွေ့လိုက်  ဒီဘက်ရွေ့လိုက်လုပ်နေတယ်။ ကျွန်မနောက်ကိုနဲနဲ ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေးကလဲ ငဲ့ကြည့်တယ်။