Ang dilaw na papel

Nakilala kita, unang araw ng pasukan sa unibersidad

Unang araw sa kolehiyo at kulang-kulang ang mga gamit ko

Andoon ka sa unahan ko at nakasuot ng itim na polo, nakaupo

Kinilabit kita, mahina sa may balikat, umaasa na matutugunan ang aking hinaing

Lumingon ka sa akin, ang singkit mong mga mata’y tila nagtatanong

Ngumiti ako at marahang nagsalita sa iyo,

“Hi! Wala akong papel, pwede ba akong makahingi?”

Bahagya kang humarap sa akin at pinagmasdan mo lang ako ng ilan pang sandali

Ilan pang segundo ang lumipas ika’y ngumiti, ang iyong mata’y lalong naningkit

“Pasensya na, pero wala din akong papel, ako lang din ay humingi.”

Tumango ako, kahit dismayado sinuklian ang ngiti mo.

Lumingon na ako at nagmasid sa ibang bagong kaklase na maaring mahingian

Tatayo na sana ako at dadayo sa kabilang panig ng klasrum ngunit natigilan

Tinawag mo ako, “Saglit, ang kaibigan kong si Henry ay mayroon pang isang punit.”

Natuwa ako at ngumiti sa iyong tagapagligtas na sambit.

Tumingin ka sa akin, inabot ang papel at ngumiti na tila matamis

Napatungo ako, mahinang nagsalita ng “Salamat” at bigla na lamang nahiya

Noon unang araw sa kolehiyo, nakilala kita dahil sa isang papel, isang ngiti

Natatandaan mo pa ba dahil sa simpleng papel nagsimula ang ating pag-ibig?