Stable Secrets (Dutch/Nederlandse versie)

Hoofdstuk 1

Ik was net klaar op het opruimen van de stallen toen ik haar voor het eerst zag...

Het was een week geleden dat ik op het landgoed van mijn nieuwe meester was aangekomen. Hertog Hendry Brycon, hij was op zoek naar een nieuwe jongen voor in de stallen en vond mij terwijl ik door de politie achterna werd gezeten. Hij nam me mee van het politiestation, ik kon nergens naar toe en had ook geen familie meer. Zolang als ik me kan herinneren ben ik altijd al een wees geweest. Het enige familielid wat ik me kan herinneren is mijn broer, maar hij is een lange tijd geleden verdwenen. Om te overleven stal ik wat ik nodig had en deed karweitjes voor mensen om geld te verdienen. Het was zwaar om zo te leven, maar het was beter dan verhongeren.

Meester Brycon nam mij met hem mee. Hij gaf mij alles wat ik nodig had, nieuwe kleren, eten en een bed in de vleugel voor de bedienden in zijn huis. Ik wist niet zeker of ik het daar wel naar mijn zin zou hebben, maar ik hoefde daar niet bang voor te zijn nadat ik haar zag. Mijn hart stopte de eerste keer dat ik haar zag. Ze was het mooiste schepsel wat ik ooit heb gezien. Lang krullend blond haar, grote blauwe ogen en een perfect figuur. Geen dunne lat, maar een vrouw met vormen, precies waar ik van hou. Als ik haar het hof zou kunnen maken zou ik het zeker doen, maar er is een probleem...

Ze is de dochter van Heer Brycon, dus ik maak geen enkele kans.

Ze is het tweede kind van Heer Brycon. Zijn eerste kind was een jongen, haar oudere broer Antony. Hij lijkt enorm op zijn kleine zusje. Blond haar, blauwe ogen en bijna hetzelfde gezicht alleen dat van hem is wat mannelijker. Hij sprak een paar woorden tegen mij toen ik hier kwam, hij leek wel aardig.

"Nick, we moeten terug aan het werk! Heer Brycon komt langs om te gaan rijden." riep mijn nieuwe vriend Max. We delen een kamer samen en raakte meteen bevriend vanaf het moment dat we voor het eerst met elkaar aan de praat raakte. "Ik kom eraan" riep ik terug. I liep terug de stallen in en ging verder met het uitmesten van de stallen.

Plotseling kwam er een koets aangereden, de deur opende and zij stapte uit. Ik liet spontaan alles in mijn handen op de grond vallen en ze vielen met een harde klap. Haar hoofd ging omhoog en we keken elkaar aan. Ze keek naar me met een rare blik, maar het voelde alsof ze in mij ziel keek.

"Kom op zusje, Laten we gaan rijden" riep haar broer toen hij ook uit de koets stapte. Ik knipperde met mijn ogen en het moment was verbroken. Ze keek omhoog naar haar broer en antwoorde: "Ja Antony, laten we gaan!" haar stem gaf me het gevoel alsof mijn hoofd aan het draaien was. Ik was licht en gelukkig. Mijn lichaam begon te tintelen wanneer ik naar haar stem luisterde.

Ze liep samen met haar broer in mijn richting. I keek naar beneden, naar mijzelf. Mijn kleren waren smerig, er zat modder op mijn gezicht, ik was zweterig en mijn haar stond alle kanten op. Geen goede eerste indruk. Wacht... wie houd ik voor de gek? Waarom zou ik een eerste indruk maken? Zij is de dochter van een Hertog en wat ben ik? Een wees? Een staljongen... Ik maak geen kans. De glimlach die op mijn gezicht stond viel toen ik me dit realiseerde.

"Zadel twee paarden voor mij" zei Antony.

"Ja meneer, natuurlijk meneer"

Ik liep de stal in en haalde hun paarden uit hun box. Zij keek naar mij met de zelfde uitdrukking die ze had toen ze uit de koets stapte. Ik wist niet wat het betekende.

Nadat ik haar paard had gebracht keek ze naar me en lachte ze naar me. "Dankjewel" I toonde mijn respect met een kleine buiging met mijn hoofd en liep weg van haar richting de slaapkamers van de bedienden. Toen ik langs haar liep raakte onze handen elkaar. Het moment dat ze elkaar raakte voelde ik vreemde tintelingen en warmte die er daarvoor niet was. Ze trok haar hand zo snel terug als ze kon en staarde ze naar me.

"Op je paard zus. Laten we eens kijken wie hier de beste rijder is" ze draaide zich om en lachte naar hem terwijl ze op haar paard klom. "Ooh Tony, je kan proberen mij te verslaan, maar ik win toch altijd."

"Deze keer niet, deze keer zal ik gaan winnen Elizabeth!"

Ik keek ze na terwijl ze van mij wegreden.

'Elizabeth..." fluisterde ik en er kwam een lach op mijn gezicht. Eindelijk wist ik haar naam. Het was zo mooi als ze zelf was...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo iedereen!

Dit is mijn eerste boek in het Nederlands. Ik ben begonnen met een paar in het engels, maar ik wil kijken of het in het Nederlands misschien beter gaat.

Stem! Laat een bericht achter! wordt fan!

xx Nienke