LİNA'NIN AĞZINDAN
Vücudumda hissettiğim keskin sızılarla yüzümü buruşturdum. Hareket bile edemiyordum..
Yavaşça gözlerimi araladığım da Mete ve Yağmur'un başımda endişeli gözlerle bana baktıklarını gördüm. En son neler yaşadığımı hatırlayınca Mete'nin sağ salim yanımda olmasına ölesiye sevinmiştim. Gülmek istemiştim ama karnımda hissettiğim sızıyla tekrar yüzümü ovuşturup gözlerime dolan yaşları serbest bıraktım. Ufak tebessümler bırakarak onlara bakmaya başladım. Kollarım sargı bezleriyle sarılıydı gövdemde aynı şekilde. Mumyaya benziyordum.. Konuşsam bile karnımdaki yaralar sızlardı bu yüzden konuşamadan onlara bakmaya devam ettim. İyi olup olmadığımı sorup duruyorlardı onlara sadece gözleri kırpıştırıp gülümseyerek iyi olduğumu söyleyebiliyordum. Arkadan doktor olduğunu düşündüğüm kişinin sesiyle yavaş yavaş kafamı kapıya çevirdim.
Doktor: Lina hanımı çok zorlamayalım lütfen.. Vücudundaki yaralar konuşurken bile kasıldığından dolayı konuşmak onun için oldukça zor bir hal alıyordur.
Mete ve Yağmur sessiz bir şekilde kenara çekilip doktorun hareketlerini dikkatli bir şekilde izlemeye başlamışlardı. Bu hallerine gülmek istiyordum ama gerçekten bu benim için çok zor bir durumdu..
Doktor: İyi misin Lina kızım?
Sadece gözlerimi sıkıca kapatıp açarak onayladığımı belli etmeye çalıştım. Anlamış olacak ki gülümseyerek bana bakmaya devam etti. Koluma bağlı olan serumu kontrol ettikten sonra ve gözlerimin içine fenere benzeyen bir ışıkla baktı. Daha sonra elindeki dosyaya bir şeyler yazdı.
Ardından bana dönüp samimi bir gülüş bırakarak konuştu..
Doktor: Hayati tehliken yok. Sadece yaraların biraz daha iyi bir duruma gelene kadar burada misafirimiz olacaksın. Bu arada 1 haftadır buradasın..
Resmen zihnimi okuyordu.. Doktor olmak bunu gerektiriyordu sanırım. Ona hafif bir tebessüm ederek kafamı Mete'ye çevirdiğimde doktorda kapıya gitmeye başlamıştı. Dönüp Mete ve Yağmur'a beni yormamaları için ciddi uyarılar yapmıştı. Ardından odadan ayrılınca Mete gözlerini hemen bana döndürmüş ve yanıma gelip dokunmaya bile korkarak elime bir tüy ağırlığında dokunmuştu. Ona gülümseyerek diğer tarafa yani Yağmur'a döndüm. Her ikisinin de gözleri kanlanmıştı.. 1 Haftadır buradaysam bu Yağmur'un da Mete'nin de adam akıllı uyuyamadıklarına işaretti.
Fakat şuan kafamda dönen tek bir şey vardı.. Mete yanımdaydı ve şükürler olsun ki sapa sağlamdı. En son dayanamayıp çığlık attığımda Mete'nin başına bir şey gelecek diye ödüm kopmuştu. Ama gayet iyiydi.. Allah'ım şükürler olsun sana.
Acaba ben bayıldıktan sonra neler olmuştu? Bora'ya ne yapmışlardı?.. Ama şuan konuşmaya bile halim yoktu ve uykum çok gelmişti. 1 Haftadır uyuyordum ama yine de uykum gelmişti. Çok direnmeden kendimi Mete'nin yanımda olmasının verdiği huzurla uykuya bırakmıştım..
