- 4 Kasım 1939 -
Ülke git gide savaşa sürüklenmekte ve FBI düşmanı çözmek için ajan göndermeye kararlı. Ama işin garip yanı şu şartlarda hem çift halinde hemde düşman kuvvetlerine fark ettirmeden bu görevi yapmak güç hale geliyor.
Taki Alisa ve Ray çifti bu görevi üstlenesiye kadar.
Müdürün odasına girip işi kabul etmemizin üzerinden sadece yarım saat geçmesine rağmen herkesin gözü Alisa ve benim üzerimdeydi. Ne yani bu kadar sorun yaratacağını düşünmüyorum. En çok bir mahsene kapatılırız veya deşifre oluruz, bu da zaten sonumuz olur. Benim tek istediğim sevgili Alisa'mdan uzak düşmemek. Sevgili dediğime bakmayın sakın anlatayım diyeceğim ama uzun hikaye olduğu için uğraşmanın bir lüzumu yok. Eğer görev için kabuledilirsek ... Düşüncelerimi müdürün odadan çıkıp, bize dik dik bakıp " Odama gelin! " demesi bölmüştü.
Müdürün orasına geçip ayakta beklerken oturmamızı gösterdi, bizde müdür masasınınsağ ve solunda duran pufumsu koltuklara oturduk. Müdür bize biz ona bakarken konuya Alisa başladı, " Damin biz işi ciddi anlamda almak istiyoruz ve her koşulda devam edebiliriz. Zaten biliyorsunuz Ray sayesinde bu işe girdim o istiyorsa bende varım." Benim gözlerime umutla bakıyordu. Bu iş sayesinde ciddi anlamda bir kıdem kazanacaktık ama çok fazla zorlukları vardı. Evet korkuyorum ama kendim için değil o bana emanet gibi birşey ve onun kırılmasından korkuyorum. Tahminimce çok uzun süre düşünmüş olacağım ki Alisa bana kaş göz işaretleri yapmaya başlamıştı bile. " Damin biliyorum harika birimkan ama biliyorsun ki Alisa'nın kırılmasını..." "Babamdan sonra tek birşey istedim ve sen bunu bana çok mu görüyorsun Ray!!?" demesi hem sözümün kesilmesine hem de afallama neden oldu ve birden ayağıya kalkıp " Tamam istediğini yap ama bu işten sonra dayanabileceğin bir Ray'in yok...!" Damine baş selamı verip bir hışımla odadan çıktım ve hızla merdivenlerden inerek Range Rover'a atladım.
2 saattir bu uçurumun kenarında, kendime " Ben Alisa'yı Eric amcadan sonra hiç mi mutlu edememişmiydim?". Bu soru buraya gelediğim iki saattir aklımda dönüp duruyor ve ben çıldırmak üzereyim. En önemliside bu kadar zaman zaman geçmesine rağmen ne bir arama ne de bir mesaj vardı. Ben olsam şimdiye onu bulmuş eve bile götürmüş olurdum.
Ray'in Damin'in odasından bir hışımla çıkalı neredeyse iki saat olmuştu ve ne ses ne seda vardı. Gerçekten çok kötü birşey dediğimin farkındayım ama bir anda çıktı ağzımdan ve çok ama çok pişman oldum. Telefonu masanın üstünden alıp, Rayin numarasını tuşlayıp yeşil tuşa bastım. Hadi ama bu kadar mı çok kızdı meşgüle attı, o asla beni meşgüle atmaz ki. Telefonun titremesiyle ekran kilidini hemen açtım ve Ray'in mesajını açtım " Sakın arama, eğer açarsam kalbini çok kötü kırarım anladın mı beni bu akşam evde teksin.!". Bu bana ciddi anlamda kırılmış ya. Nasıl affettiririm ki kendimi ?
Öyle boş boş söylenmeyin biraz burnu sürtsün ve evet eve gitmeyeceğim. Alisa'ya dediğim gibi çok sinirliydim ve onu kırmaktan korkuyorum.
- 1 Gün Sonra Davidin Odası -
Alisa çok heyecanlı ama sonunun kötü olacağını bilmiyordu ve benim gözlerime dünkü olaylardan dolayı korku ile umut arasında gidip geliyordu. Bende kendimden korkuyordum. Karar vermem gerekiyordu.
Ben yeni olduğum için kısa oldu biliyorum. Ama lütfen olumlu ve olumsuz tüm eleştirilerinizi almak istiyorum. Ve elinizden geldiği kadar VOTE verin lütfen...
