Weten - Een Dooddromers Roman - deel 1

Weten - Een Dooddromers roman #1

Voorwoord

Een aantal jaar geleden heb ik alle twijfels aan de kant gezet en ben ik begonnen met het schrijven van mijn eerste boek: Vergeet mij (niet). In juni 2014 heb ik dit boek onder eigen beheer uitgebracht. Een prestatie waar ik ontzettend trots op ben en welke ik graag deel met een groter publiek. Aangezien ik nog geen bekende schrijver ben en ik ook niet beroemd ben van televisie, blijft dit publiek tot nog toe beperkt tot de mensen binnen mijn netwerk en hun netwerk. 

Ondertussen begeef ik mij in de, voor mij, onbekende wereld van het bloggen, twitteren en andersoortige social media om ervoor te zorgen dan mijn naam (en mijn verhalen) bekend worden, want om eerlijk te zijn: ik denk dat veel mensen zouden kunnen genieten van de werelden die ik creëer.

Vandaar dit gratis verhaal.

Via dit korte verhaal wil ik mensen kennis laten maken met mijn schrijfstijl en het genre waarin ik schrijf: young adult/fantasy.

Weten is deel 1 van een (nog niet verschenen) serie over Dooddromers en Aardse Engelen en hun lot als pionnen in de strijd tussen goed en kwaad. Het speelt zich af in hedendaags Nederland.

Hoofdthema: Staat jouw lot vast of kan je zelf je eigen lot bepalen?

Mocht je op de hoogte willen blijven van mijn schrijfontwikkelingen, dan kan je me volgen via de onderstaande social media:

www.imaginationopensworlds.wordpress.com

Twitter: @MMeijerAuteur

Facebook: meijer.manon 

WETEN 

Iedere nacht is het hetzelfde...

Er ligt een laagje verse sneeuw en het is heel koud. Kouder dan normaal in Nederland. Ik sta, in het donker, bij de waterrand in een natuurgebied. Mijn lippen zijn blauw van de kou, ik heb een hechting boven mijn rechteroog en ik draag een dik groen vest. Er is iemand bij me, zijn gezicht is verhuld in de schaduw van zijn lange zwarte jas en gleufhoed. Het enige dat ik zie is een rode gloed op de plek waar zijn ogen behoren te zitten. Hij kan zo uit een superheldenstripboek zijn gestapt. Wij praten, hij is furieus en ik ben tot mijn verbazing kalm. Er komt een flits, ik word ergens door geraakt, val achterover en breek door het ijs. Ik zie mezelf in paniek onder het ijs verdwijnen. 

Dan word ik wakker.

       Ieder normaal mens denkt bij het wakker worden dat hij een nachtmerrie heeft gehad. Een surrealistische droom die je onbewuste gevoel van paniek naar boven brengt. Deze nachtmerrie droom ik al zolang ik me kan herinneren en het is geen nachtmerrie, het is mijn toekomst, mijn dood, mijn onvermijdelijke lot. Ik ben een Dooddromer.

       Iedere nacht dromen de mannen van onze familie over onze eigen dood. We krijgen geen datum of tijd te zien, alleen het moment waarop het gebeurt.

       Mijn broers doen er lacherig over en bespreken hun eigen dood uitgebreid.

       Joris, mijn oudste broer, overlijdt wanneer hij kaal en grijs is, hij ligt in bed met een lieve vrouw naast hem. Hij vindt zijn dood erg saai en is jaloers op Pascal, mijn jongere broertje.

       Pascal beweert namelijk dat hij overlijdt in de armen van een veel jongere, rondborstige blondine, ergens op een subtropisch eiland.

       Wanneer ze het aan mij vragen, dan geef ik een onbeduidend antwoord. Zij weten niet dat ik al jaren gebukt ga onder mijn naderende dood.

       Volgens mij heeft mijn vader iets door. Wanneer mijn broers aan hem zijn dood vragen, dan zegt hij: 'Ik ben oud, lig in het ziekenhuis en iedereen van wie ik hou staat om me heen om afscheid te nemen.'