My Heartless Husband ◌༉‧ [ completed ]

M.H.H: Twelve

Chapter 12

◎ Alexandra's P.O.V ◎

Nanghihina akong napaupo sa kama ni Xanley, nanginginig ang mga tuhod ko. Hindi pa rin ako makapaniwala sa sinabi ng anak ko, I already told him. Sinabihan ko siya na wag magalit kailanman sa daddy niya, pero ano nangyari ngayon?

I just looked away from him and slowly wiped the tears on my cheeks, sighing deeply. This is a complete messed, it's always been.

"I'm sorry, I wasn't thinking." I heard Xanley said, his voice was low. Hindi ko nakuhang sumagot sa kanya, nanginginig ang labi ko dahil sa pag-pipigil ko ng luha.

"Huwag niyo nalang pong pansinin ang mga sinabi ko." Narinig kong dagdag pa ng anak ko, hindi parin ako lumingon sa kanya. I heard him let out a heavy sigh at unti-unting nag-lakad palayo. Gusto ko siyang pigilan, gusto kong bumoses pero hindi ko alam kung ano bang tama na gawin ngayon— kung ano bang dapat sabihin. I can't even look at him, I can't say anything, I just don't know.

I looked down at the drawing, I was staring at it for a minute. Huminga ako ng malalim at tumayo, naglakad ako papunta sa tapat ng basurahan at itinapon ang papel doon.

Ayoko man itapon ito pero anong magagawa ko? It was my son's. Desisyon niya kung saan niya gustong ilagay ang drawing, kung anong gustong gawin niya don.

I went in our room at pumunta sa loob ng bathroom, I looked at my own reflection onto the mirror. Iyong mga mata at ilong ko, pulang pula. I washed my face, drinking medicine to cure my head ache.

Alam kong nag lalaro pa rin si Xanley sa baba ng kanyang video games, tahimik akong bumaba papuntang living room at tinignan kung nandoon ba siya pero wala ang anak ko.

Kumunot ang noo ko at nilibot ang paligid hanggang sa makita ko siya sa kitchen, may tinitignan siya sa loob ng ref. I stood up and cleared my throat, probably napansin niya ako kaya agad siyang napatingin sakin.

"Anong ginagawa mo jan?" I asked him, he faced down.

"Gusto lang po ulit kita ipagluto, I just thought na kailangan ko pong mag sorry sa mga nasabi ko po kanina. Naisip ko po na I'll make it up to you. I was wrong, mommy, I'm—"

"You're not wrong, baby. Ako nalang ang mag-luluto para sayo, ha?" I curved my lips into simple smile, he gave me a nod at mukhang nahihiya parin siya sakin.

Lumapit ako sa kanya at hinawakan ang mag-kabilang balikat niya, I brushed his hair with my fingers. Tumingala siya para tignan ako, may luha sa pisngi niya. Agad ko naman iyong pinunasan and gave him a peck of kiss on his forehead.

"I'm the one who supposed to say sorry, Xanley. Patawarin mo ko dahil pati ikaw nadadamay pa sa mga katangahan ko." I mumbled, he shook his head.

"You're not, mommy! Dad is! He's just too heartless to appreciate someone like you." He immediately responded, napatawa ako ng bahagya pero pilit lang.

"I stopped him last night, Xanley. Yes, I pushed him away from me. He tried to hurt me pero napigilan ko siya. I'm proud to say that because for now, you're my only strength kaya ko nagawa 'yon." I gently touched his cheek, hinawakan niya ang kamay ko na nakahawak sa pisngi niya.

"Nandito lang po palagi ako, mommy." He murmured.

"I know, baby, I know."

・ ∽ ❀✿❀ ∽ ・

I decided na pumuntang mall kasama ang anak ko para bumili ng groceries. Nag paalam ako kay Stanley, I texted him na kailangan ko ng bumili ng mga pagkain and his stuff. I'm glad he allowed me, natuwa naman itong si Xanley kasi gusto daw niyang bimili ng toys.