My Heartless Husband ◌༉‧ [ completed ]

M.H.H: Seven

Chapter 7

◎ Alexandra's P.O.V ◎

"ALEX!" I snapped back into the reality ng tawagin ako ni Stanley, napalingon ako sa kanya at nakita ko nanaman ang pag tingin niya sakin ng masama.

"Kinakausap ka ni Lola." He said, napatingin ako kay lola, seryoso lang siyang nakatingin sakin.

"Kamusta naman kayo ng pamilya mo, Hija?" She asked as I managed to put a simple smile on my face.

"We're fine lola." I responded, napatingin ako kay Stanley. I squeezed my eyes shut as I gulped, dapat tama isasagot ko dito dahil baka pag dating namin sa bahay kung ano nanaman ang gawin sakin ni Stanley.

"I'm glad to hear that, dear." She said while nodding her head, chewing her food at the same time. I smiled again, a fake one.

"May balak ba kayong mag-anak ulit ni Stanley?" Tanong namin ni Lolo, they all laughed as I slight chuckled.

"Wala na po, ayos na po 'yung isa lang." Nakangiting sabi sa kanila no Stanley kahit na sa loob-loob niya ay inis na inis na siya.

Nagpatuloy lang kami sa pagkain, pagkatapos we were having a little chitchat with one another na para bang ang tagal naming hindi nagkita. I massaged my temple and looked around, everyone seems busy talking with each other.

God! It's so godamn boring. Napatingin ako kay Xanley, naglalaro lang siya ng ipad niya habang prenteng-prente siyang nakaupo sa kanyang pwesto. Parehas talaga kami ng anak ko, we really can't get along with other people, buti pa itong bata na 'to hindi naboboring.

After that, nagpaalam na kami sa isa't-isa dahil buti nalang naisipan agad nilang umuwi, umalis na din 'yung iba kaya naman sumunod na kami nila Stanley.

When we entered our car, Stanley started the engine of the car and drove home. Habang nasa byahe kami sinilip ko si Xanley sa lilod, napangiti ako ng makita ko ang anak kong tulog na tulog sa likod, nakakatanggal talaga ng stress ang batang 'to kahit kailan.

I gasped in shock with my eyes widened when I felt Stanley's hand on my legs, unti-unti akong tumingin sa kanya, he was caressing my legs with his warm palm. Ihininto niya ang kotse sa tabi at binigyan pa ako ng pansin, I shook my head.

Goodness, Stanley! Nakita mo naman may bata sa likod, eh! Bakit ba kasi nag dress pa ako? Damn!

"Stanley." I tried to warn him but he just ignored me, I held his hand, trying to push it away from my legs but it was no use.

"Stanley, may bata sa likod." I said in firm voice but as usual, he didn't listen to me.

"He's sleeping." He said huskily, mukhang alam ko na kung ano mangyayari kung hindi ko pa siya pipigilan.

"Stanley, please, wag dito." I took a deep breath after saying that.

Mas lalong nanlaki ang mata ko ng hinawakan niya ang buhok ko at pilit na inilalapit sa kanyang mukha. Hinalikan na niya ako, he kissed me hungrily like there's no tomorrow, para bang ngayon lang siya nakahalik. He entered his tongue inside my mouth as I can't help but to moan. Agad akong napatingin sa likod, sa gawi ng anak ko, he's sleeping peacefully at mukhang himbing na himbing pa siya sa pagtulog.

Stanley gripped both of my hands at pilit na hinihila para kumandong ako sa kanya pero pumapalag ako, I was moving my head away from him. I winced in pain when he cupped my breast and squeezed it, he looked pissed now. Nagimpit ako ng ungol ko, baka magising si Xanley!

"Stanley, please." I whined.

"Come on, let's make it faster sweetheart." He said in low voice while kissing my earlobe.

Hinawakan na niya ang laylaylayan ng dress ko pero pilit ko iyong binababa, I slightly slapped the back of his hand to stop him pero parang wala lang sa kanya 'yung ginagawa ko.

"Not now, Stanley, may bata sa likod." I mumbled, I heard him sigh in frustration while irritably running his hand through his hair.

"You know what, Alex? Fix yourself, nawalan na ako ng gana sayo." He huffed and faced the road once again. "Eto na nga lang magagawa mo sakin tatanggi ka pa?!" He shouted, I hesitated.

"Stanley, don't shout, please, wag sa harap ng bata." I bit my lower lip while looking at him, nanginginig ang tuhod ko habang nakaupo ako sa passenget seat. Mabilis kong naayos ang sarili ko, tumingin ulit ako sa likod. I'm glad dahil nakita kong tulog na tulog parin si Xanley, god! Buti nalang.

"Huwag mo nga akong artehan ng ganyan, Alexandra! Gagawin ko kung ano gusto kong gawin! Wala akong pakealam sa batang 'yan!" He shouted again, I can't help but to let out my tears.

"Please, Stanley, tumigil kana. We can talk about this pag dating natin sa bahay, kapag wala na si Xanley sa harap natin." I sobbed.

"Did I already tell you na gagawin ko kung ano gustong kong gawin!" He stopped the car and faced me with his venom gaze, napangiwi ako ng hilahin niya ang buhok ko gamit ang mga palad niya.

"Huwag na 'wag mo akong aartehan ng ganyan, huh, Alexandra? Mas lalo akong naiinis sayo, I fucking hate you." The moment he said those, I completely bursted into tears. Narinig ko na din ang mahinang pag iyak ng anak ko sa likod ng kotse, nagising na siya and I hate it kasi nakikita niya akong mahina.

Mukhang mas lalo siyang nainis ng umiyak pa ako lalo, he gripped my jaw and hit my head on the car's window. Napaimpit ako ng sigaw sa sakit ng ginawa niya, mas lalong lumakas ang iyak ng anak ko. I want to yell na tumigil na siya sa pag iyak dahil baka pag initan din siya ni Stanley.

Pilit kong pinakalma ang sarili ko, sinandal ko na lamang ang ulo ko sa bintana ng kotse. Pumikit ako ng mataimtin, napapagod na ako sa paulit-ulit na pananakit sakin ni Stanley.

I screamed ng inulit niya ang ginawa niya, inuntog niya ulit 'yung ulo ko sa bintana ng kotse. My eyes sight became totally blur because of my non stop tears.

"Please, don't hurt her! Don't hurt my mommy, please!" Narinig kong sigaw ng anak ko mula sa likod, unti-unti ang pagbitaw ni Stanley sa panga ko at sa buhok ko.

"Lumabas na kayong dalawa bago pa mag dilim ang paningin ko." Stanley said, unlocking the door of the car.

"LABAS!" I hesitated and quickly exited his car with my son, pagkababa namin ay agad niyang pinaharurot ang kotse at iniwan kami ng anak ko.

Mabuti nalang ay nasa subdivision na kami, pwede na naming lakarin 'to ng anak ko, I wiped my tears away and faced my son. Iyak parin siya ng iyak, yumuko ako at pinunasan ang mga luha niya sa pisngi.

"Don't cry, baby, be strong for mommy, okay?" I forced a smile kahit na sobrang sakit na ng nararamdaman ko.

"Mommy, please... I don't want to see him hurting you anymore, ayoko na po. Huwag na po tayong umuwi, I can't..." Xanley said between his sobs, hindi na napigilan ng mga luha ko na hindi lumabas. Naiyak narin ako ng sobra, I immediately hugged my son tightly.

"But I can't leave him, baby, konting tiis nalang. Konti nalang, Xanley, okay? Hindi ko pa kayang iwan siya, can you do that for mommy?" I asked him, wiping his tears away.

"Only if you'll tell this to papa Sam."