Dlaczego męczy mnie to wspomnienie?

Prolog

  Jedno przykre wydarzenie z dzieciństwa wystarczyło, aby mnie to męczyło całe życie. Miałam wtedy piętnaście lat. Wracałam ze szkoły do domu. Szłam ulicą pełną ludzi. Akurat przechodziłam obok zaułka. Wtem usłyszałam wołanie.
- Elizabeth! Pomóż mi!
Nie byłam pewna, czy to właśnie mnie ktoś tam wołał, ale jako typowa nastolatka byłam bardzo ciekawa. Weszłam tam powoli. Strasznie się bałam tego miejsca. Ciemno i cicho. Zaczęłam się niepokoić. Weszłam do jakiegoś pomieszczenia. Była to duża sala. Popatrzyłam na przedmioty zakryte białymi prześcieradłami. Powoli ruszyłam. Słyszałam kroki. Stanęłam i zaczęłam nasłuchiwać. Zrozumiałam, że to ja. Wznowiłam przerwaną czynność. Starałam się iść cicho. Doszłam do końca pokoju. Rozejrzałam się za kolejnymi drzwiami. Były po lewej stronie. Podeszłam do nich. Były uchylone. Otworzyłam je szerzej. To, co tam zobaczyłam, zostało w mojej pamięci do dziś.
Były tam ciała małych dzieci w stanie rozkładu. W moich oczach pojawiły się łzy. Tyle niewinnych dzieci. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Na oko było około sto trzydzieści ciał. Większość z nich były to noworodki.
- Elizabeth. Pomóż mi - usłyszałam.
Ruszyłam w głąb pomieszczenia. Zaczęłam się rozglądać.
- U góry! - Usłyszałam
Spojrzałam w tamtym kierunku.Zobaczyłam siostrę mojej koleżanki Victorii, Olivie.
- Olivia?! Co Ty tutaj robisz?! - Zapytałam
- Trójka facetów mnie porwała dla okupu -zaczęła tłumaczyć.
- Twoja rodzina o tym wie? - Zapytałam.
- Nie wiem. Chyba tak. Nie jestem pewna - powiedziała.
Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Victorii.
Pierwszy sygnał... Drugi sygnał... Trzeci sygnał...
- Elizabeth? Hej, co tam? - Zaczęła.
- Gdzie masz siostrę? - Zapytałam prosto z mostu.
- Nie wiem. A co? - Spytała
- Bo ja wiem, gdzie ona jest - oznajmiłam.
- Gdzie? - Zapytała wyraźnie zaniepokojona.