Η Αγγλία που κυριαρχούσε στις θάλασσες και είχε εμπορικά
συμφέροντα στην ανατολική Μεσόγειο και ενδιαφερόταν να μην ελέγχονται από δυνάμεις ισχυρές οι δρόμοι προς τις Ινδίες, είχε κάθε λόγο να εμποδίζεΊ την προέλαση της Ρωσίας προς νότο και να στήνει φραγμούς. Ως τότε η ασθενής οθωμανική αυτοκρατορία την εξυπηρετούσε. Και ακολουθούσε το αξίωμα της «ακεραιότητας της αυτοκρατορίας του Σουλτάνου». Γενικότερα δεν υιοθετούσε την αρχή των στρατιωτικών επεμβάσεων (= μέθοδο της Ιερής Συμμαχίας) και είχε διαφωνήσει στα συνέδρια Τροπάου - Λάϋμπαχ, γιατί προτιμούσε τη μέθοδο της οικονομικής διείσδυσης (με οικονομικές συμβάσεις και δάνεια) που ήταν πιο κερδοφόρα και οδηγούσε στη διαρκέστερη εξάρτηση, όπως θα δούμε και στην περίπτωση της χώρας μας. Απέναντι στην Ελληνική Επανάσταση κράτησε στάση ουδετερότητας, μάλλον μεροληπτική σε βάρος των Ελλήνων (τουλάχιστον στην α φάση). Είχε τον άμεσο έλεγχο της Επτανήσου (από το 1814) και κρατούσε στάση αναμονής και προσαρμογής ανάλογα με τις εξελίξεις
