Η Ρωσία το 18ο αιώνα με το Μεγάλο Πέτρο και την Αικατερίνη τη Β' επιδίωξε σταθερά την προέ κταση της προς νότο και την εξασφάλιση ελεύθερης ναυσιπλοΐας προς τη Μεσόγειο, σε βάρος πάντα της οθωμανικής αυτοκρατορίας που απλωνόταν τότε σ' όλες τις χώρες που περιβάλλουν την ανατολική Μεσό¬γειο και τον Εύξεινο Πόντο. Απόδειξη οι συχνοί ρωσο-τουρκικοί πόλεμοι* και πολύ χαρακτηριστική είναι η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774). Πάντως η τελευταία συνθήκη που είχε υπογραφεί ανάμεσα στις δυο χώρες βιαστικά στο Βουκουρέστι το 1812 (28 Μαίου, τότε που η Μεγάλη στρατιά του Ναπολέοντα έφτανε στα Ρωσικά σύνορα) είχε αφήσει εκκρεμότητες και αφορμές ποικίλες για προστριβές. Έτσι, ενώ ο τσάρος τάχτηκε αλληλέγγυος με την Ιερή Συμμαχία στο Λάϋμπαχ, ταλαντευόταν ανάμεσα σ' αυτή του την υποχρέωση και την πάγια πολιτική της χώρας του: Νέες αφορμές θα δώσει η τουρκική πλευρά με τις γνωστές βιαιότητες κατά των Ελλήνων το Πάσχα του 1821, με τον απαγχο-νισμό του Πατριάρχη, με την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στη Μολδοβλαχία ύστερα από την αποτυχία του Υψηλάντη κλπ.
Ο τσάρος για ένα διάστημα θα μένει αναποφάσι¬στος ανάμεσα στις φιλειρηνικές εισηγήσεις των συμβούλων του (Νέσελροντ) που ήταν σύμ¬φωνες και με την Ιερή Συμμαχία και τις εισηγήσεις άλλων συνεργατών του (π.χ. του Καποδίστρια) που πρότειναν επίλυση των διαφορών με πόλεμο.
Τον Ιούλιο του 1821 ο ρώσος πρεσβευτής στην Κων/πολη Στρογγάνοφ διατάχτηκε να επιδώσει αυ¬στηρό τελεσίγραφο στην Πύλη με το οποίο ζητούσε ως ελάχιστη ικανοποίηση την εκπλήρωση κάποιων όρων: αναγνώριση του δικαιώματος της Ρωσίας να προστατεύει τους χριστιανούς υπηκόους του οθω¬μανικού κράτους, διάκριση ενόχων και αθώων από τον τουρκικό στρατό κατά την αντιμετώπιση της εξέγερσης, την αποχώρηση του τουρκικού στρατού από τη Μολδοβλαχιά κτλ.Το τελεσιγραφο δεν έγινε δεκτό και ο πρεσβευτής με την ακολουθία του αναχώρησαν
από την Πόλη. Η απειλή πολέμου ήταν μια πραγματικότητα. Αλλά ο τσάρος έμενε αναποφάσιστος και
παρασυρόταν τελικά από τον Μέτερνιχ που θύμιζε πάντα ότι οι Επαναστάσεις, αποτελούν νόσημα
μολυσματικό και επικίνδυνο και ότι μόνοι οι ηγεμόνες είναι
αρμόδιοι να επιδαψιλεύουν παραχωρήσεις - ευεργεσίες
στους λαούς.
