Loving the Casanova (JaMantha FanFic)

A/N: Isa akong CERTIFIED JAMANTHA, kaya nagawa ko po ito.  =)

THIS FANFIC IS BASED ON NTBG's CHAPTER 54- HISTORY REPEATS ITSELF (Part 1). Noong nabaril si Red dahil sa pag-save niya kay Samantha. :)

Dedicated nga pala awesome na author ng TBYD at NTBG. Alesana Marie! \(^o^)/

________________________

**Samantha

“Jared, please. Please, don't leave me..."

Tumatakbo ako kasabay ng stretcher ni Red papuntang Emergency Room. Mahigpit and pagkakahawak ko sa kamay niya, as if my life depended on it. Pinilit kong magconcentrate sa mukha niya dahil alam ko na kapag tinignan ko ang duguan niyang dibdib, maaalala ko na naman kung paano siya tinamaan ng bala. Hinarang niya ang katawan niya para lang maligtas ako.

Natamaan man ako ng bala sa binti, patuloy pa rin ako sa pagsabay sa stretcher ni Red. 

"Stay with me, okay? Red, wag mo akong iiwan," sabi ko sa pagitan ng aking paghinga. Nagsimulang umikot ang aking paningin dahil sa sakit dulot ng bala sa binti ko. Nanghihina man ako, binalewala ko iyon alang-alang kay Red. Focusing my eyes on his face, I said, "You promised. You promised me na hindi mo ako iiwan. Please don't leave me."

Nakarating na kami sa pintuan patungong Emergency Room at naramdaman kong may brasong tumigil sa akin sa pagsunod. Tumingin ako sa nurse at sinubukan kong kumalas sa hawak niya.

"No. Jared needs me." Tinignan ko ang papalayong stretcher ni Red at lalo kong pinuwersa ang pagkalas sa nurse. "Red! Please. Please..."

"Miss, hanggang dito lang po kayo. Hindi na po kayo maaaring pumasok sa loob. Hayaan na po natin ang doktor na gumamot sa kanya."

"You don't understand," I said in ragged breaths, "Kailangan niya ako! Kailangan niya--"

Natigil ako nang biglang bumigay ang mga binti ko. Napaupo ako sa sahig, and I tried to blink several times, trying to ease the dizziness. Out of the corner of my eye, nakita ko ang duguan kong binti.

But all I can think of is Jared.

His smile.

The way he looked at me every time, like I was the most precious thing in his life.

May mga nurse na lumapit sa'kin para tulungan ako pero wala akong naintindihan sa mga pinagasasabi nila. Sinubukan kong magconcentrate sa isa sa kanila pero habang tumatagal, lalong nagblu-blurry yung mukha niya.

Umiikot ang paningin ko. Nanghihina ako.

Jared… Jae… Hindi ko alam kung makakaya kong mawala ka sa buhay ko. Wag na wag mo akong iiwan.

*******

Minulat ko ang mga mata ko. Iniikot ko ang paningin ko para tignan kung nasaan ako.

May nakita akong nurse sa tabi ko na nagsusulat. Sinubukan kong bumangon pero bigla akong nahilo.

“Ma’am, may sugat pa po kayo sa binti niyo. Magpahinga ka po muna.” sabi ng nurse.