Chapter Twenty One
Enzo’s POV
For the first time in this story nabigyan din ako ng pagkakataon I-voice out ang mga nararamdaman ko. Kung hindi pa siguro ako nagmakaawa sa author hindi ko pa magagawa ang bagay na ito. Buti na lang kahit na-eepalan na sa akin ang author pinayagan pa din niya ako. Kahit nasabi na niya sa first page na POV lang to ni Era pinagbigyan pa din niya ako. I love you Miss Author. Di ko makakalimutan ang ginawa mong ito. (Author blushes) Since limited lang ang space ko dito sisimulan ko na at mag eexplain na din ako ng dahil sa previous chapter.
Andito ako ngayon sa bahay ko na minsanan ko na lang uwian kasi doon na ako sa hospital nagc-stay. Kung hindi lang ako pinagtabuyan ng family ni Era at nila Nica hindi pa ako aalis. Minsan lang kasi ako umuwi at mga 3-4 hours lang kasi ayaw kong magising si Era ng hindi ako nakikita. Pinagtabuyan na ako sa hospital kasi sabi nga nila kailangan ko daw magpahinga. Baka pati ako maospital sa pinaggagawa ko and besides hindi pa pwedeng lapitan si Era kasi nga kakatapos lang niya ng theraphy.
Sire, His Royal Highness called last night. He wanted to talk to you. Naalala niyo pa siya? Si Steven.
Did you tell him that I am currently busy? Yes, he is pestering me again. He wanted me to go back. In the first place he didn’t approve of me returning here to the Philippines to continue my studies. I could have studied in any university yet I choose this country. The reason I gave him is my mother. But I never knew that, I must admit it or not, there is still a part of me that wishes na makikita ko si Era sa pagbabalik ko sa Pilipinas. And I never regret my decision. And now he wanted me to go back. Goddamnit.
Sire, your father is on the line. I took the phone from Steven and answered him.
Hello
Lorenzo, when are you returning? You need return and help Emma with the wedding preparations. They’ve announced that it will be 5 months from now. If you've been watching the news you should have known it by now.
They did what? Five months? I don’t want to marry her.Isa pa ang engagement na to. I don't know kung ano ang magiging reaction ni Era once malaman niya ang bagay na ito.
How could you say that? You’ve agreed to marry her. You are engaged. You cannot break the engagement.
Father, I can’t go back now and I can’t marry Emma. Not now.Ngayon pang nagkaayos na kami ni Era.
Lorenzo, we have talked about it already. If you don’t want to marry her, why did you agree in the first place? You're putting the monarchy in shame.
Because its for the good of the monarchy. Because you all wanted me too. To strengthen the ties between our countries. That's why I agreed with you and with the council. But now I can’t do that.
You cant back out…
Dad! That stopped him from talking. Yes, I seldom call him Dad. Dad, for now.. let me be happy. Allow me to be happy. Let me marry the girl that I truly love. Please….
Napabuntunghininga siya sa sinabi ko. We’ll talk about that when you return. Then he hanged up.
Yes I wanted to marry her. Ang g@go ko din kasi eh. Bakit ba kasi ako pumayag na ma engage sa Emma na yun? Ni hindi ko nga kilala yun. Kahit engaged na ako hinding hindi ako pakakasal kung hindi si Era ang bride ko. Kaya gagawin ko ang lahat para mabuhay siya.
Ang dami palang nagtatanong kung saan ako nakakuha ng donor. Siempre dahil Prinsipe ako madami akong koneksiyon kaya yun in no time at all nakahanap sila ng stem cell that match with Era. Hindi ako ang donor. Ayoko ngang maging donor ako ni Era.. Baka di kami payagan makasal kasi magkadugo na kami. Hehehe. Pero seriously, alam kong nahihirapan siya. Kahit pag nagkasama kami ngumingiti siya, alam kong nahihirapan siya. Hindi biro ang pinagdadaanan niyang hirap. Kung pwede nga lang na ako na lang ang maysakit.
Beep beep
I took my cellphone at binasa ang message:
QuoteFrom: NicaRon
Pwede nang bisitahin si Era.
Beep beep
QuoteFrom:RoNica
Hinahanap ka ni Era.
Nagtaka kayo kung bakit ganun ang name nila? Si Era ang naglagay niyan nung nasa hospital na siya. Palagi niyang pinaglalaruan kasi ang cp ko and nung tingnan ko nga iba iba na ang name na nasa phonebook ko. The first message was from Nica and the second was from ROn.
Agad naman akong pumunta sa garage and sumakay sa kotse ko. Sayang di ako ang unang nakita niya. Sana di na lang ako umuwi.
Medyo matraffic on the way to the hospital kaya panay ang busina ko kasi nga nagmamadali ako. I know I am driving fast but the hell I care. Gusto ko na siyang makita. Namimiss ko na siya. Magtuturn left na ako when I saw my phone blinking. Someone’s calling. Saglit kong tiningnan kung sino and it was Lyla. Remember Era’s sister?
Hello Laila.
Enzo, pwede nang bisitahin si Era and she’s looking for you. As usual huli na naman sa balita si Laila
Yes, papunta na ako dyan. On the way na nga ako eh.
Ganun ba? Sige bilisan mo lang kasi umiyak siya kanina nung gumising siya.
Ha? Bakit naman?
Eh kasi, nanaginip ata na ikakasal ka na sa iba. Sige ha! Punta ka na dito agad. Bye. And she turned off the phone. Ano daw? Nanaginip ba talaga? Or nalaman niya ang totoo? Napanood niya sa tv? Napatulala ako sa narinig ko. Bakit ngayon pa niya nalaman? Ngayon pang ayaw ko siyang masaktan. Ngayon pang I wanted to spare her from all the pain. I am so immersed sa pag iisip ko that I didn’t noticed a truck heading my way. I tried to maneuver my car to safety but it’s too late. I am driving fast and so is the truck.
