My Little Bird
Hii, daar was ik alweer. Dit verhaal is COMPLEET anders dan Liars. Echt een wereld verschil. Ik vind dat wel leuk omdat je dan ook de andere kant van de wereld zult zien, bij deze is dat vooral de rustige, kalme, lichtelijk dramatische kant. Als je niet houdt van drama en verdrietige mensjes, je mag het erop wagen, maar de kans is redelijk groot dat je dit misschien wel gaat haten. P.S. Big Suprise in dit hoofdstuk!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Proloog
Ed’s POV
Nog steeds dringt het niet tot me door. Het is alsof ze ieder moment vrolijk binnen kan komen lopen. Ze zou doorratelen over haar dag. Het idee dat dat niet meer zal gebeuren dringt niet tot me door. Zelfs God weet niet hoe graag ik zou willen dat ze rondliep door de woonkamer om iets te doen. Ze moest altijd wel iets doen, anders werd ze gek. Ik zei dan altijd dat ze op de bank moest gaan zitten, dat de bank nogal niet beet.
Het is net alsof ze niet meer bestaat. Alleen maar omdat ze niet in mijn huis rondloopt. Dat idee is eigenlijk best zielig. Bovendien is het allemaal mijn schuld. Ik ben een eerste klas malloot. 3 maanden geleden heeft ze mijn ogen geopend. Ze liet me beseffen wat ik allemaal deed. Maar toen was het voor ons al te laat. Ik heb haar kapot gemaakt. Ik heb haar een half jaar lang met mijn leven beschermd, zodat niemand haar kapot kon maken. En uiteindelijk doe ik het zelf. Binnen twee maanden, alsof het hoe sneller hoe beter was. Ik was blind. Zo'n beetje ieder zintuig was afgesloten. Ik had haar op het laatste moment nog beloofd die zooi niet meer aan te raken. Ze schreeuwde dat ze er helemaal niets van geloofde. En ze had gelijk. Ik heb een probleem. Het gaat me uiteindelijk ook niet lukken om af te kicken. Ik heb niets om aan vast te houden. Misschien wel iets, maar dat zal langer niet belangrijk genoeg zijn.
Ik was bereid alles op te geven voor haar. Dan zaten we ergens in een huisje op de hei, zodat niemand ons zou storen. Of we nu gitaar speelden of lunch hadden. Die zooi heeft werkelijk alles overhoop gehaald. En nog erger: ik kan er nu nog steeds niet vanaf blijven. Ze zal vast heel teleurgesteld in me zijn als ze me zo ziet. Ze zou me van de bank af pleuren en zeggen dat ik de grootste zak van de aardbol ben. Ik antwoordde daar meestal niet op, maar als ik dat nu kon zou ik haar gelijk geven. Ik bèn de allergrootste zak op deze aardbodem. Oké, misschien niet, maar zo voelt het wel.
Ik pak de gitaar van zijn standaard en begin een beetje te tokkelen. Alleen maar om een ergens anders aan te denken. Al snel merk ik dat het tokkelen erg lijkt op het gitaarspel van haar lied en stop ik. Ik sta op en kijk rond de kamer. Ik lijk haar nu wel. Zo deed ze altijd wanneer ze niets te doen had, maar toch iets moest doen van zichzelf. Mijn ogen glijden naar de hoek van de kamer. Haar witte, sierlijke piano staat als voorbestemd in die hoek. Ik kan wel piano spelen, niet zo goed als haar, maar ik kan het wel. Ik kijk naar het notenboek op de piano. Misschien toch maar gewoon proberen? Ach, ik heb toch niets te verliezen. Ik ga op het witte krukje met een mooi zwart kussentje zitten en bestudeer de noten. Na enkele minuten begin ik te spelen. Ik herken ze, ik weet zelfs nog precies waarvan. Ze speelde de noten best vaak. Ik heb nooit geweten waarom ze juist die noten steeds speelde. Waarschijnlijk zal ik dat ook nooit weten. Ik ga weer op de bank zitten en staar naar buiten.
Door het raam zie ik de grote boom. Ze hield ervan om eronder te zitten. Ze vond het prachtig, ook vanwege het vogelnest. Er lagen zes maanden geleden vier eitjes van een mooie, kleine, blauwe vogel. Na een tijdje kwamen ze uit. Je zag hoe de blauwe donsveertjes op hun huid groeiden. De vogeltjes groeiden abnormaal snel en op een dag zagen we ze uit het nestje vliegen. Met z'n vijfjes, niemand die er bezwaar tegen had. Soms zijn de meest kleine dingen een van de mooiste dingen die je ooit hebt gezien. Ik betrap mezelf op een glimlach, de eerste deze week. Mijn handen trillen, ik heb enorme wallen onder mijn ogen en mijn haar zit nog warriger dan het normaal zit, maar ik glimlachte. En deze keer nog oprecht ook.
