Ik slik en houd mijn hoofd vast met mijn handen. Ik wil niet naar Londen. Daar is Louis. Ik kijk op en zie mijn beste vriendin, Elize, voor me staan. "Kom op, het word fantastisch voor je! Ik wou dat ik alleen mocht gaan wonen in Londen!" "Ik ken er niemand, Elize." "Ach, dat komt nog wel! Je zal zo populair worden! Ik kom je zo vaak bezoeken!" Roept ze bij uit en ik haal mijn schouders op. Ik ken Elize sinds ik zestien ben, toen ik naar hier verhuisde, vanuit Doncaster.
Ze weet niets van Louis. Louis is mijn beste vriend. Of ja, was. Toen hij 18 was, en ik 16, deed hij mee aan de xfactor. En daarvoor liet hij alles achter, ook mij, nadat we een grote ruzie hadden. En hij had het me niet eens verteld. Ik was er kapot van. We deden alles samen. Daarom deed ook alles pijn sindsdien.
Toen ik in mijn bed lag, moest ik aan hem denken, want we lagen altijd samen in dit bed. Als ik ontbijtte, deed het pijn. Want ik dacht aan de tijden waarin we altijd voedselgevechten hielden. Als ik naar school ging, deed het pijn, want hij zat daar immers ook op school.
Ik weet niet wat ze tegen me hadden, maar pesters hadden het altijd op mij gemunt. Maar Louis, hij was er atijd voor me, hij beschermde me tegen het pesten, iedereen was immers bang van hem, hij was 18, en sterk.
Maar toen Louis weg was, pestte iedereen me, om de simpele reden dat Louis e zomaar in de steek liet. En daardoor ben ik hem nooit kunnen vergeten.
In de nacht had ik nachtmerries, net zoals Bella in Twilight, alleen voelt het 100 keer erger als je te zien krijgt in de film.
Het werd zelfs zo erg, dat mijn familie er genoeg van kreeg, en we verhuisden. Sindsdien heb ik maar een vriend, Elize.
"Hallo?" Elize's arm zwaait voor mijn ogen en ik knipper. "Sorry, ik was gewoon even aan het dagdromen. Wat was er?" "Gaat het wel?" Vraagt ze scherp en ik haal mijn schouders op. "Grace! Kom naar beneden, je mist je vliegtuig nog!" Roept mijn moeder van onder aan de trap.
Ik loop naar beneden en pak mijn koffers. Onderweg naar het vliegveld word er niet veel gezegd, dt hoeft voor mij ook niet.
-------------------------------------------------
Ik ga zitten in mijn zetel en wacht geduldig op het opstijgen van het vliegtuig. Ik leg mijn hoofd neer, en al snel vallen mijn ogen toe.
"LOUIS!! JE HAD BELOOFD HET NIET DOOR TE VERTELLEN AAN MIJN OUDERS!!!" Schreeuw ik, terwijl de tranen lopen over mijn wangen. "Grace, luister-" "NEEN! JE ZEI DAT JE HET NIET GING ZEGGEN ZOLANG ALS IK HET NIET WOU!!! MIJN OUDERS HOEVEN NIET TE WETEN DAT IEDEREEN ME PROBEERT TE PESTEN, EN DAT JIJ DE ENIGE REDEN BENT WAAROM DAT NIET GEBEURT!!!!!!" Gil ik. Langzaam begint hij zijn geduld te verliezen. "WAT MOEST IK DAN DOEN????? IK KON HET NIET MEER AANZIEN EN IK HEB GENOEG VN ALTIJD TE MOETEN INGRIJPEN!!! HET MOET STOPPEN!!" "Dus- dus je hebt genoeg van me of wat? Ben ik niet meer goed genoeg??" Mijn stem slaagt over. "Verdomme Grace, neen, ik wil gewoon dat het ophoud, dat je zelf voor je kn opkomen! Weet je, laat ook maar. Ik ben hier weg." "Louis!" Roep ik, achter hem aan lopend. Ik val neer op de grond, en dan vervaagd mijn zicht.
Ik kijk nietbegrijpend rond. En dan zie ik mezelf opeens, slapend in mijn bed. Mijn wekker gaat af, en de Grace uit deze 'wereld' staat op. Ze gaapt, haar ogen rood van het huilen. Ze pakt haar gsm en belt een nummer. Ze vloekt als de persoon wie ze belt niet opneemt. Dit komt me bekend voor... Dit ben ik echt, de ochtend na de ruzie tussen mij en Louis. Ik slik. Dan vervaagd het zicht weer en ik zie weer iets anders. Ik zie mijn oude school.
Iedereen lacht me uit, en ik kijk rond voor louis. Maar ik zie hem niet. "Op zoek naar Louis? Die zal je niet vinden. Hij is wg, hij had eindelijk genoeg van je;" Zegt een laatstejaars grijnzend en mijn mond valt open. Wat? Het beeld vervaagd weer, en ik zie mezlf huilend op de grond neerknielen, voor de voeten van de moeder van Louis, die er niets van begrijpt.
Ik sper mijn ogen wijd open en Ik schrik wakker, badend in het zweet. Het was gewoon een droom, probeer ik mezelf te overtuigen. Nee, dat was het niet, het was een herinnering. Het is echt gebeurd. Zegt een fluisterend stemmetje.
Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en slik. "Gaat het wel, juffrouw?" Ik knik en zeg:" j, even naar het toilet..." Ik sta op en wankel naar het toilet. Op terugweg voel ik mezelf duizelig worden. Mijn voet blijft haken en ik val op iemand.
Ik hoor een kreun, en sta snel op. "Oh, het spijt me zo!" Slaak ik uit. "Geeft niets.." Zegt hij en de jongen staat op. Ik steek mijn hand uit om de zijne te schudden, maar dan zie ik zijn gezicht. Mijn hand valt weer naar beneden en mijn ogen sperren zich wijd open. Het is...
WAAAA CLIFFHANGER!!!!!!! MIJN EERSTE VERHAAL DUS!!!!! VOTE COMMEN EN FAN!!!!!!
