ခြန္းတစ္ကိုယ္လံုးအားအင္ျပၫ့္ဝစြာ ႏိုးထလာသည္။ ၿပီးေတာ့သူ အရင္ဆံုးဖုန္းကိုၾကၫ့္လိုက္ရာ
"ဟင္...ေက်ာ္စြာ ဖုန္းေခၚထားတယ္။"
ဖုန္းေျပာမိနစ္ကိုၾကၫ့္ခ်င္းျဖင့္ မာန္ႏွင့္ေက်ာ္စြာဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခြန္းသိလိုက္သည္။ ေက်ာ္စြာက ဘယ္တုန္းကမွ ဒီအခ်ိန္ဖုန္းမဆက္ဖူးဘူး။ ညၾကမွသာဆက္တာ ဘာမ်ားအေရးႀကီးကိစၥရိွလို႔လဲ။
ခြန္း အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ မာန္က ဧၫ့္ခန္းမွာေဆးလိပ္ကိုဖြာေနသည္။ ထူထဲနက္ေမွာင္သၫ့္ မ်က္ခံုးေတြကတြန႔္ခ်ိဳးေနပံုေထာက္ရင္ စိတ္အေျခေနေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားေနမယ္ဆိုတာ ခြန္းခံစားမိေလ၏။
"မင္းႏိုးလာၿပီလား။"
"ဟုတ္...."
"မင္းကို ငါဖုန္းဘာလို႔ေပးထားတယ္ထင္လဲ။"
"........"
"မင္းက ကိုယ္ဝန္ကိုဂရုမစိုက္ပဲ မင္းအေကာင္နဲ႔ အီစီကလီလုပ္ႏိုင္ေသးတယ္။ တစ္ကယ္ဆို ဗိုက္ထဲက ကေလးကလည္းမင္းရဲ့ကေလးပဲ။ "
မာန္ရဲ့အသံက အိမ္တစ္ခုလံုးဟိန္းထြက္ေနသည္။ အစတည္းက မေက်နပ္သၫ့္ခြန္းက နည္းနည္းေလးမွအေျပာမခံႏိုင္ေပ။
"အဲ့တာကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ကေလးကို ဂရုမစိုက္တာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီထက္ပိုၿပီး ေမတၲာထားဖို႔က ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္ရသူနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးရလာတဲ့ကိုယ္ဝန္လည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီအတိုင္းစီးပြားျဖစ္...."
"ခြန္း...."
မာန္ ေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့ခြန္းတိတ္သြားသည္။
"ကေလးအေပၚထားတဲ့ မင္းရဲ့စိတ္ကို ငါေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားၿပီ။ ေအး...မင္းေျပာသလို စီးပြားျဖစ္ဆိုလည္း ငါ့ကေလးတစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မင္းကိုအရွင္မထားဘူး။"
မာန္ကထိုသို႔ေျပာၿပီး ထထြက္သြားသည္။ ၿပီးအေနာက္အသင့္ျပင္ထားသၫ့္ ရဟက္ယာဉ္ေပၚသို႔တတ္သြားေလ၏။
"ဆရာ....ဘ႑ာေရးမွဴး K ႏိုင္ငံကိုထြက္ေျပးသြားတယ္လို႔ၾကားပါတယ္။"
"ဟက္...ဟိုေပါက္စေလး ေဆာ္လိုက္တာအဲ့ေလာက္ျပင္းလား။"
"ဟိုေကာင္ေလးက သာမာန္အလုပ္သင္ဝန္ထမ္းဆိုေပမယ့္ တစ္ခုခုေတာ့ရိွရမယ္။ အဲ့ကိစၥအသာထား။ ဆရာက လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္တာဆိုေတာ့ ဆရာကိုရန္ရွာမလားမေျပာတတ္ဘူး။"
