Venus en de maan ⟡ Matthy van de Bankzitters

˗ˏˋ ★ 37 ★ ˎˊ˗

Matthy staat in het midden van de kroeg omringd door zijn vrienden. Fantaseert Elin het of schijnt er precies op hem een schijnwerper? Wat doet hij hier? Wat doet hij hier op de avond dat Elin hem juist even wilde vergeten? Ze was hier voor de afleiding maar nu staat Matthy opeens voor haar. Hij heeft haar nog niet gezien en eigenlijk wil ze dat ook wel zo houden. Maar toch lukt het haar niet om zich te verplaatsen. Ze staat vast, met haar ogen gebrand op Matthy.

En dan kruisen ze plotseling hun blikken. Matthy valt stil en hoort niets meer van wat er om hem heen gebeurt. Het gesprek van zijn vrienden komt op de achtergrond en de muziek lijkt ineens zachter te staan dan eerst. Hij weet niet wat hij nu moet doen. Naar haar toe? Heel snel naar huis gaan? Haar negeren en verder gaan met de avond? Hij weet het niet.

Er wordt tegen zijn schouder aan gebeukt door Robbie die naast hem staat. Matthy forceert zichzelf om zijn ogen van Elin af te halen. Hij kijkt nu naar Robbie. "Wat?" Vraagt hij geïrriteerd. "Je was opeens zo stil." "Mhm." Matthy kijkt terug naar de plek waar hij net Elin nog zag staan, maar ze is plotseling verdwenen. Verbaasd kijkt hij de gehele kroeg door, maar ze is nergens meer te bekennen. "Ik ben zo terug." Zijn vrienden kijken hem verbaasd na wanneer hij weg snelt van de groep.

Matthy loopt door de menigte in de hoop dat hij Elin opnieuw kan spotten. Hij weet dat hij haar tijd en ruimte zou geven, maar hij kan zichzelf nu niet meer tegenhouden om haar minstens nog één keer te zien. Ergens voelt het alsof dit moment door het lot is uitgekozen. Alsof het lot ze ook weer bij elkaar wil brengen. Matthy wil het goedmaken met haar, en dit voelt als het moment. Hij mist het contact tussen hen. Hij mist haar gelach wanneer hij weer eens een stomme opmerking maakte. Hij mist haar knuffels en haar handen op zijn lichaam, haar nagels in zijn schouders en haar lippen op de zijne.

Matthy mist Elin.

Hij wil de zoektocht staken na een aantal minuten. Hij verwacht dat ze al is vertrokken en die constatering zorgt voor een lichte steek in zijn hart. Hij zucht en draait zich dan om om weer terug te lopen naar zijn vrienden, die zullen vast op hem wachten. Maar dan wordt hij plotseling tegengehouden door een meid met middellang zwart haar. Ze komt hem vaag bekend voor maar hij weet niet waar hij haar van herkent. "Buiten." Is het enige wat ze tegen hem zegt in zijn rechteroor. Matthy snapt totaal niet wat ze bedoelt. Wat is er buiten?

"Huh?" "Elin is buiten."

Dus dat is er buiten. En opeens herinnert Matthy waar hij deze meid van herkent. Een vriendin van Elin. Hij heeft haar eerder gezien, toen bij die club. "Dankje." Zegt hij terug en hij krijgt een bemoedigend knikje van haar terug. Matthy loopt langs haar heen richting de uitgang van het café. Halverwege komt hij langs zijn vrienden, zij kijken hem aan. Matthy zucht en zegt dan zachtjes "Elin." Maar het komt niet goed over de muziek heen. Nu kijken zijn vrienden hem nog verbaasder aan dan eerst, behalve Raoul. "Hier?" Zegt hij over de muziek heen en wijst naar de grond als verduidelijking van zijn vraag. Matthy knikt en wijst dan naar de deur als teken dat hij naar buiten gaat. Hij loopt weer door en negeert de vragende blikken van zijn vrienden. Koen wil hem tegenhouden om te vragen wat er precies gaande is, maar hij wordt net op tijd teruggetrokken door Raoul. "Laat hem maar."

Matthy trekt de deur zachtjes achter hem dicht en wanneer hij het terras op loopt ziet hij Elin zitten. Ze zit op een bankje tegenover het café. Hij loopt er snel naartoe en gaat zonder iets te zeggen naast haar zitten. Hij zorgt ervoor dat er nog open ruimte tussen hen is. Matthy weet dat het nog niet zeker is of Elin deze stap van hem wel kan waarderen, maar hij wil het wel proberen want hij wordt langzaam gek van de onwetendheid die tussen hen is. Hij moet iets van haar horen, iets over hoe ze nu verder gaan. Samen of niet.

"Wat doe je hier?" Vraagt Elin na een lange stilte tussen de twee. Ze blijft recht naar voren kijken, ze durft niet in Matthy's ogen te kijken. Ze is bang dat ze dan boosheid of teleurstelling zal zien. "Hier in het café of hier naast jou?" Vraagt Matthy voorzichtig, hij hoort Elin naast hem zuchten.

"Hier, buiten. Moet je niet binnen populair doen?" Het komt er bozer uit dan dat ze eigenlijk had bedoeld, maar daar kan ze nu niks meer aan doen. Matthy slikt, hij had deze boosheid van haar niet verwacht. Hij had eigenlijk gehoopt dat zij hem ook had gemist, maar zo klinkt dat nu totaal niet. "Ik wilde met je praten." Antwoord hij dan en kijkt hoopvol naar links, naar Elin. "En ik ook met jou?" Het is totaal niet haar bedoeling om zo bot te doen, maar het lukt haar ook niet om ermee te stoppen. "Ik hoopte eigenlijk van wel."

Elin blijft stil. Ze hoopt dat Matthy door de stilte weer vertrekt en haar alleen achterlaat op het bankje. Dan zou ze de tijd hebben om zelf na te denken zonder de verwachting van hem naast haar. Maar toch blijft hij naast haar zitten op het koude, metalen bankje. Stiekem voelt het ergens ook wel goed om zijn stem weer te horen, maar het doet haar ook denken aan het telefoongesprek van vrijdagmiddag. Zijn openheid was aandoenlijk, maar nog steeds twijfelt ze. Wat als ze niet werken samen? Dan kunnen ze er net zo goed nu meteen mee ophouden.

Ook al heeft ze de afgelopen dagen veel afleiding gezocht, schoten er alsnog soms ongewenste gedachten over Matthy in haar hoofd. Telkens was haar conclusie dat ze enorm verschillen in hun levensstijl. Elin wil rust en gezelligheid, Matthy gaat voor de drukte en bekendheid. Kan ze wel mee doen met zijn levensstijl? Kan ze dat wel aan?

"Waar denk je aan?" Vraagt Matthy plotseling aan haar en voordat ze het zelf doorheeft, heeft ze al geantwoord op zijn vraag.

"Ik ben een soort figurant."

Matthy kijkt haar verwonderd aan. "Huh?" Hij snapt niet wat ze bedoelt. "Ik ben een soort figurant in jouw leven." Nog steeds begrijpt hij niks van wat Elin zegt. Ze moest eens weten wat voor rol zij op dit moment speelt in zijn leven. Dat is alles behalve een figurant. "Sorry, ik snap niet wat je bedoelt." "Nou uh, dat ik een beetje op de achtergrond ben. Snap je?" Matthy schudt met zijn hoofd. Hij snapt er nog steeds helemaal niks van. "Dat jij een enorm druk leven hebt, met verplichtingen en verwachtingen. Ik val daar in weg." Hij laat Elins woorden een aantal keer stuiteren in zijn hoofd. Hij snapt nu ongeveer wat ze bedoelt, maar het is totaal niet waar wat ze zegt.

"De afgelopen dagen bleek dat anders niet zo te zijn." Elin draait eindelijk naar hem toe. Geen boosheid of teleurstelling te zien in zijn ogen. Ze weet niet zo goed wat ze wel ziet. Adoratie? Verdriet? Gemis? Ze weet het niet zo goed. "Wat?" "De afgelopen dagen kon ik nergens anders aan denken." Elin blijft hem aankijken, hij lacht voorzichtig naar haar. "Waar dacht je aan?"

"Jou."

Elins adem stokt in haar keel. Heeft ze hem goed verstaan? Ze slikt een keer om haar ademhaling weer op gang te krijgen. Ze gelooft nog steeds niet dat hij dat zojuist tegen haar heeft gezegd.

"Ik?"

"Ja, jij."

Matthy kijkt haar gespannen aan. Hij is benieuwd wat haar reactie is op deze plotselinge bekentenis van hem. Er verschijnt er een voorzichtige glimlach op haar gezicht. "Maar waarom?" Matthy is nu degene die stil valt. Waarom? Hij weet zelf ook niet zo goed waarom hij de afgelopen dagen zo veel over haar heeft nagedacht. Hij heeft over zo veel gedacht, maar niet over waarom? "Ik vond het leuk om tijd met je te spenderen." Zegt hij dan maar, een beter antwoord heeft hij op het moment niet.

Elin trilt kort van de kou. Het is iets na elven en het is ondertussen buiten al flink afgekoeld. Matthy ziet deze rilling van haar en het liefste wil hij haar warm knuffelen, maar hij houdt zichzelf tegen. Hij wil nu niet te hard van stapel lopen. Niet nu ze eindelijk weer contact hebben. Hij hoort Elin naast hem zachtjes zuchten en dan zegt ze iets wat hard bij Matthy aankomt. Ergens snapt hij haar constatering, maar is hij het er mee eens? Dat weet hij nog niet.

"Ik pas niet in jouw leven."