Trampled Innocence

KABANATA VI

I woke up late the next morning. Kaya naman nagmamadali ang kilos ko, at kahit pa nga halos sumasakit ang iba't ibang bahagi ng katawan ko, pinilit ko pa ring bumangon at maligo dahil may klase ako. I groaned. Siguro ay dapat kong kausapin si Damon tungkol dito. Naabutan ko si Damon na naghahain na ng pagkain. Kumuha lang ako ng isang toast na tinapay, chocolate spread at nagtimpla ng kape.

"Careful, it's still hot," saway ni Damon.

"Late na ako, Damon. Tinanghali ako ng gising," napakamot ako sa ulo ko.

Ikalawang araw ko pa lang sa klase ngayon, late agad ako. "I'm sorry, Cass. It's my fault. Pinagod kita. Don't worry, I'll let you rest tonight," aniya. Umiwas ako ng tingin at nagpatuloy sa pagkain. Memories of last night flashed vividly on mind. Hindi lang isang beses naming ginawa iyon. We did it thrice, but Damon seemed to have want more.

"It's okay, Damon. Hindi ako dapat magreklamo dahil obligasyon ko iyon. It's what I agreed to do with you," nakangiti ako nang sabihin ko iyon, pero mabilis na napalitan ng kaba ang nararamdaman ko dahil dumilim ang mukha ni Damon. Para bang, hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. "Stop. I don't want you think that you're only doing it with me because you're obliged to do so. It's more than the obligation, Cassandra." I shivered. His voice was serious, and angry.

"I'm sorry," paghingi ko ng paumanhin.

Habang nasa biyahe papuntang eskuwelahan ay hindi na kami nagkausap ni Damon. It suddenly felt awkward. I had to look away because I can't stand the way he looks at me. Naroon pa rin ang pagkakunot ng kanyang noo, at umiigting pa ang kanyang panga. Hindi ko alam kung bakit nagagalit siya gayong totoo naman ang sinabi ko. Hindi na nga lang ako nagsalita dahil ayaw kong lumala ang iringan namin.

Makalipas ang halos labin-limang minuto ay huminto na ang sasakyan niya sa harapan ng eskuwelahan. "We're here," sambit ni Damon. Hindi ako gumalaw sa kinauupuan ko. Isang buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako humarap sa kanya. "I'm sorry if I offended you earlier, Damon. Hindi ko sinasadya."

"I know. And I'm sorry too." Hinila niya ako papalapit sa kanya at niyakap, bago niya pinatakan ng halik ang noo, at labi ko. "Go inside, baby. Just call me when your class is done."

I waved him goodbye. Katulad ng sinabi niya, pumasok na ako. Halos takbuhin ko ang distansya mula sa gate papunta sa building namin dahil sigurado ako'ng nag-uumpisa na ang klase namin sa mga oras na ito.

"Good morning, Sir. I'm sorry, I'm late," bungad ko no'ng pumasok ako sa loob ng classroom namin. Agad akong dumiretso sa upuan sa gitna nina Mika at Rachelle. The teacher only smiled, kaya naman hindi na rin ako umimik.

The days went by so fast, and before I knew it, weekend is fast approaching. It's like I'm living my life as a routine. Estudyante sa umaga, at tuwing hapon naman ay caregiver ni Tatay. Hindi pa rin siya gumigising, pero hindi ako pinanghihinaan ng loob dahil alam kong gigising siya. Palagi ko pa rin siyang kinakausap kahit na wala naman akong nakukuhang sagot. Para sa akin, sapat na iyong naririnig niyang naghihintay ako sa paggising niya. My father is a fighter, and I know he will wake up.

Madalas din kaming naghabapunan ni Damon sa labas dahil parehas din kaming pagod. Siya sa trabaho, at ako naman sa eskuwela at sa ospital. Syempre, hindi rin nawawala ang mga maalab at mainit na gabing pinagsasaluhan naming dalawa. Unti-unti ay nasasanay na rin ako sa set-up naming dalawa, at aaminin ko na kung minsan ay hinahanap-hanap ko na rin ang init na binibigay niya.

Byernes na, at may usapan kami ni Damon na maghahapunan ulit sa labas kasama ang isang kaibigan niya dahil may pag-uusapan daw silang importante. Hindi ko naman alam na sa bar pala kami pupunta. Nakasuot pa ako ng school uniform ko, habang si Damon naman ay nakasuot din ng damit pang-opisina niya.