Sombrío

Orixe

I

Agora cómprevos dicir, mozos da nosa Terra, se pensades seguir indo

costa abaixo polo tempo ou encarados co porvir.

Se queredes libertarvos do xerme da vellez e da morte. Se queredes

adornarvos da vosa mocidade ou seguir sacrificándoa nun altar de

Mitos e Fracasos.

Cómpre romper a marcha pola mesma estrada que fagamos cos

nosos pasos e afrontar nela unha peregrinaxe sen chegada, porque

en cada relanzo do camiño agárdanos unha voz que nos berra: ¡Máis

alá!

-Manuel Antonio, Máis Alá

II

Escoitábase o eco da porta ao pechar, os susurros baleiros dalgúns rapaces ao fondo e tamén o ruido procedente dos coches que circulaban pola vía. Pero pechar a porta non iba apartar o ruido da súa mente.

Pero no interior do home, entre tanto ruido que impedía pensar con claridade, reinaba o indiscutible e noxento medo, que non o abandoaba dende había unhas horas.

Antía, a autora do sonoro portazo, atopábase sentada no sillón da sala. Moi tranquila, observaba un bonito piano que ocupaba gran parte da habitación. Os seus ollos verdes e a súa pel clara contrastaban á perfección co seu ondulado cabelo, negro como o carbón, e que acadaba un equilibrio perfecto entre o peiteado e a naturalidade. Era moi delgadiña, pero tiña unhas definidas curvas nas cadeiras e no peito. Mais o seu rostro parecía cansado, e mostraba signos dunha mala retirada do maquillaxe da noite anterior. Probablemente limpara a cara ás presas. Ainda así, lograba parecer unha señorita enfundada nese monótono uniforme, no que as materias primas principais eran as teas de cor gris, azul escuro e as saias de táboas.

Él observouna, e ela devolveulle a mirada.

Nel, Antía só podía ver a un home duns trinta anos cunha prominente barba e un despeinado pero bonito cabelo castaño, que espertaba cada día e se metía no seu disfraz cotidián, que incluía, entre outras cousas, zapatos do estilo oxford de cor camel e unha anticuada americana da mesma cor, pero non do mesmo ton, á que se lle engadiran unhas hombreiras dun marrón escuro. Tampouco se parara a pensar moito nel, xa que tiña uns rasgos bastante comúns, pero él sí se preguntaba cousas sobre ela.

Ao vela ao longo do trimestre nas súas clases, non podía evitar fixarse no nórdicos que parecían os seus bonitos ollos verdes e pel clara, comparados co seu sureño pelo escuro. Máis duna vez tivera que morder a lingua para non soltarlle de súpeto, e no medio da clase, un interrogante 'e ti, qué eres?'. Pero hai ocasións nas que sobran as palabras, e Antía xa notara o interés que o suplente do seu profesor de filosofía tiña nela, pero tamén sabía de sobra que era un interés puramente anatómico.

Escoitaron a campá que indicaba o final das clases, pero ningún dos dous abandoou a súa posición, limitáronse a continuar a observarse en silencio.

Foi él o que rompeu dito silencio.

-Xa non nos atopamos en horaio escolar, Antía, se o prefires podes marchar á casa e trataremos este tema mañá.

Ela, que non lle apartou a mirada un só segundo, espetoulle un cansado:

-Por Deus, acaba con isto dunha vez!