Amences,
como o sol cando quenta os ósos
como a chuvia amence
cando ao sol gañan as nubes a batalla.
Amences coa maxia e a forza
dunha gran bóla de lume
efémera
fugaz
instintivamente breve
intocable, inalcanzable
como un delirio, un poema
murmurado por un morto
Como ese fodido nó na garganta
que se nega a abandoarnos
ese mesmo, que nos recorda o
'dimo ti, dime que queres o meu kaos na túa vida'
cada noite.
O que nos fai revivir
os primeiros 3 minutos
da túa canción favorita.
Iso si que é soñar esperta!
E xa se sabe,
é o que din por aí,
que cos sonos
non poden
nin mil putas valerianas.
Amences,
como as nubes choven,
como ama a escuma ao mar.
Como a morte pode ser bela
por uns instantes.
Pero ao amañecer atardeces e rompes
murchas.
Ráchanche as costas cada día
non importa,
hai merda para todos, non vas ser ti a fodida
non a única, polo menos.
Melibea sen Calisto, Summer sen Finn, Julieta sen Romeo.
Mar sen escuma,
es o océano xeado
en apenas segundos.
E apágase a túa alma, para non ser mais danada.
Non importa,
non acontece nada,
estás afeita a reanimala.
Poderás facelo unha vez máis?
A túa gloria abandóname
a túa desventura dóeme.
Os teus choros en silencio encharcan os meus pulmóns.
As túas noites de autodestrución destrúen os meus recordos.
Recórdame recordarche
esquecer o que recordamos,
que neste xogo xa non vale o que sabemos,
e recordar soa a utopía inútil e sen vida.
Sen o abismo que ben vivirías!
Amences e atardeces
recordas e esqueces.
Sorrís, uns instantes,
un suspiro apenas,
e rapaza,¡cómo cura o teu sorriso!
Porque nada nin ninguén golpea máis forte que a vida.
pero xuntas podemos conseguir
que esta sexa menos puta.
