paticik3

Bir yazar;tutsaktı, esaret altındaydı,yıkılmış duvarlarının altında kalmıştı,umutları sönmüş,hayalleri parçalanmıştı.Buna rağmen o harabenin altında umut,bir çiçek gibi doğmuştu.O çiçek onun geriye kalan tek umuduydu belki de.Bütün hayallerini,umutlarını o çiçeğe gizlemişti.Tek bir özgürlüğü vardı ruhu tutsak yazarın.O da elindeki mürekkep dolu kalemiydi.Yazardı bütün hayallerini,içinde yeşeren umutlarını döktü kağıda,kimseye belli etmediği acılarını yazdı,içinde koca bir dağa dönüşmüş özlemi aktardı kağıda ve gözyaşlarını döktü kağıda.Mürekkep dağıldı.Zift siyahıydı şimdi yazarın gözleri.Sanki mürekkep doluydu.Döktü gözyaşlarını,En çok da hayatını döktü o eskimiş kağıda.Tutsaktı ya o,tutsak olmadığı yerde gizlenmişti şimdi ruhu.Ruhu da dökülmüştü  kağıda ve artık o yoktu.O,parçalanmıştı,yıkılmıştı,yok olmuştu.Her zaman istediği gibi,özgür olmak istediği yerdeydi şimdi.Yazdığı  hikayenin içine girmişti ölü ruhu,orda yaşam bulmuştu sönmüş umutları.Gözyaşları orda bir denizi oluşturmuştu,zift siyahı bir denizi.Yıkılmış duvarları burda sapasağlamdı.Tek bir çiçek yoktu artık,kocaman,rengarenk çiçekler vardı şimdi önünde.Bir adım attı,ve bir adım daha.Rüzgar, güneş olmaya aday olan saçlarına dokundu hafifçe.Sıcacık bir tebessüm oluştu dudaklarında.Artık ait olduğu yerdeydi,esaret bitmişti,artık özgürdü.Çünkü burası onun dünyasıydı.Kendi ütopyasında ve güvendeydi. 
 
                       
Bana ulaşmak için instagram: @melekorgo