parya

kendini bırakıp kaçamıyorsun

bu kızı yeniden büyütmeliyim
            kor ateşlerde yürütmeliyim
            farkındayım, farkındayım

olmuyor, ne yapsam ne etsem geçmiyor bu iğrenç his. kurtulamıyorum. 

benim porselen kalbim
            kendine duvar örmüş.

geçiyor ama çok zor.

çok zor

her şey çok bulanık

aklım varlığımın yükünü kaldıramayacak kadar yorulmuş durumda. yaşam denen illete dokunan parmak uçlarım, güneşin ateşinde kavruluyor sanki. dönüp duran ve var olan bu insanların etrafımdaki gölgelerinde boğuluyor insanlığım. karanlığa ilan edilen savaşla başlayan bu yaşamın döngesinde bir beyaz bayrak çekerek kucaklaşmayı denedim. bedenimi bu dünyanın durdurak bilmeden süre gelen akıntısına teslim etme çabam sonuçsuz kalıyor sanki. 
            
            soğuk tenime işlerken iliklerime kadar hissediyorum bu naif batışın ağırlığını.
            
            bedenim şişiyor o suyun altındaki varlık sancımla. tenimi solduran bu savaşların ardında kim olduğumu sorgulayarak kendi kuyruğumu kovalıyorum. zamanın içimden akıp geçtiği her an hayattan uzaklaşıyor, bu çirkin bedenim ve aklımın içinde kaybolup nefretle doluyorum kendime. hayatın bu köşe kapmaca oyununda ortada kalıyorum her seferinde. 
            
            ruhumun ait olabildiği bir yerler bulmanın bu kadar zor olduğunu bilsem ister miydim bu hengâmeye göğüs germeyi? 
            
            her geçen gün omuzlarım çöküyor dünyanın çekirdeğine doğru. içim yanıyor. bedenim kor alevde savaştan bir şekil alırken ruhum, kaybediyorum. içimde boğulup kaldığım bu ateşi tanrının gözyaşları söndürür sanmıştım. yalanmış tanrım. 

bin kere bağırdın mı artık kendi sesini duyamıyorsun.

bir kere uyandım mı tekrar uyuyamıyorum.

sarılacak kimsem kalmadı.

bir uçurum kenarı deniz ufkunda, sarhoş kafalar ve gün doğumlarında buluşmak üzere varlığım.

ânkaradan intihar mektubu; kasım ayında doğmuş ve kasım ayına varamadan bitmiş. denizler rüzgârlardan güçlüymüş. denizleri rüzgârlar boğmuş.
            
            mektubunda, kin kusmuş.

imkan olsa pisliğin teki olur, bu korkunç teranenin içindeki vahşetin başını çekerdim belki. 
            
            fakat ben doğduğum gün tenime işlenmiş olan bu kadim damgalar, gözlerimi görür kıldı. 
            
            nasıl ki daha 2 yaşında, babamın arka koltuğunda oturduğum, o koltuktan sarkamayacak kadar kısa bacaklarımla izlediğim ön camın gökyüzünü çok net hatırlıyorsam, nasıl bir karanlığın içinde olduğumu da daima hatırlıyorum.

irkiliyor ve ürküyorum. kendimden o kadar kaçmışım ki gecenin üçünde, o insanlara kapattığım karanlığımı benliğime açınca ürküyorum. öyle uzağım ki her şeye. hissetmeye... insanlara ve onları onlar yapanlara. bu huzursuz yanım bana dişlerimi sıktırıyor geceleri. acı içinde kıvranırken uyanıyor, bedenimin çöküşünü hissediyorum.
            aynı parçaları durdurak bilmeden yeniden dinliyorum. bir sigaram bitmeden diğerini yakıyor, gözlerim dolu halde boşlukta süzülüyorum.
            
            paramparça oldum. kendi kırıklarım batıyor ruhuma. ben bu akla deva bulamadığım için yitip gitmekten korkuyorum. en uzak ihtimalleri bile ensemde nefes olarak hissediyorum. yutuluyorum. her geçen gün, yutkunamıyorum.  nefeslerimi sayacağım artık. kendi ruhumu bir gemi çapasıyla birlikte derinlere atacağım. tükeniyorum ve her geçen gün bu tüketmek için yaratılmış varlığımı sorguluyorum. sarhoş bir garibe olmak istiyorum. barakamda kitaplar ve avladığım balıklar. yaşamdan uzak, kendime yakın. 
            
            ben bu hayata ait değilmişim oysa hiç. ben bu dünyanın bir parçası olmak için fazla yufkaymışım. yaşamlarda gezinirken büründüğüm sahte kimliklerin arkasındaki çocuğu susturamıyorum. olmadığım biri olmaya zorlandığım, yontulduğum ve hislerimden kendimi arındırmak zorunda bırakıldığım bu kanı bozuk toplum yapbozunda yer almak, sürdürmek istediğim bir savaş değil. oysa yaşamak bu muydu? 
            
            zaten kimi kandırıyorum. varoluşun kadim başlangıcındaki hiçliğin sessizliği, yine yerini alacak bu evren soğuduğunda. her şeyin ve herkesin unutulacağı bu dünyada, sahip olduğum şu kısacık sınırlı vaktimi de aklımla, düzenle ve insanlarla harcamayı kaldıramıyorum.