akça

hiç değilse yaranı yaramla bir tutma jülide, sen dizlerin kanadı diye o yolu yürümedin. ben, göğsümü delen kurşunla o yolu bitirdim.

seni bıraktım. üzerinde parmak izlerimden oluşan çukurlar vardı, seni öyle sıkı tutuyordum. ama seni bıraktım. 

insanların bahçelerinden çıkın arkadaşlar.

zaten saksının kırılması kimseye ölüm gibi gelmez ama otur karşısına, bir de çiçeğe sor.

bu yangını kimin çıkardığını belki bilemeyeceğiz 

geçmişin noksanlığı şimdinize de geleceğinize de yansımasın. köklerinizle bağlaştıramadığınız hiçbir şeyin hesabını bilinmez olarak gördüğünüz dünyaya sormayın, sorgulamayın. olması gereken her şey vaktine esirdir. vaktinizin esiri olmayan zaman tam anlamıyla siz olun.

vurulan benim yerdeniz, sen boşuna ölüyorsun.

"biliyorum, şu gökyüzü kuyunun ağzından daha büyük." dedi, yusuf.

"kapımı çalmanı istiyorum leyla,
          o kadar evde yokum ki anlatamam...
          elbet her fani gibi ben de bir faniyim.
          sen de bir fanisin leyla,
          jiletin varsa göstereyim."

atlayıp kolumu bacağımı kırmaktan geliyorum. içip içip sızmaktan geliyorum. ölememekten geliyorum. başkasının terinden geliyorum. başkasının acısından. annemin cenazesinden. sana gelememekten ayaklarım kalmadı, gövdemde sürünerek geliyorum. aç kapıyı, aç artık.