kimIiksizruhIar

perdenin ardındakiler - ankarayla bozuşuruz.

rumeysamdarumeysam

Gülnihal…
          Beni boş ver.
          Unutmanın o dayanılmaz hafifliğine tutun. Unutabilmek her şeyin ilacı. Ama unutabildikten sonra… Peki sen, beni unutabilir misin? Bu soruyu yürekli bir şekilde kendine sor bakalım. Kalbin ne diyecek? Onun sözünü dinle. Unut diyorsa, unut gitsin. Gözler yalan söylemez derlerdi. Kalplerin de hissiz bir şekilde çarptığına asla inanmam. Ben taşların dahi kalbi olduğunu bilenlerdenim…

kimIiksizruhIar

Dertlerimiz aslında bir kağıt parçası kadar hafif, onları büyüten bizleriz. Saçlarınız her şeyden daha önemli olsun artık. Sevginin ne olduğunu unuttuğumuz bu dönemde, nefretler, kavgalar umarım son bulur. Çünkü bazen o kızdığımız insanlar, kızamayacak kadar bile yakınımızda olmayabilirler. "

kimIiksizruhIar

Yanmış kibrit çöplerini olduğu gibi mumların altına koyup üzerlerine erimiş mum döktü. Sanki yanan kibrit çöpleri bizdik, mum dipleri de mezarımız... Kibrit çöpü mezarlığı, bizim gibi kırık ve kaybedenler için ne güzel bir benzetmeydi. Yana yana yaşa, yanarak öl ve öldükten sonra da yanmaya devam et. Yanmak tüm varoluşunu tanımlıyormuş gibi...