~𝖋𝖗𝖊𝖊𝖉𝖔𝖒𝖘~

Τι περίεργη μοίρα κι αυτή να περπατας στο χείλος του γκρεμού περιμένοντας το τέλος σου μα όλα να ανατρέπονται και να σε πιέζουν να κανεις πίσω ενω ο πόνος σε ακολουθεί παντα για να σου υπενθυμίζει ποιος είσαι.

Θα ήθελα να ήμουν μια ιδέα, βαθιά χωμένη στο ανθρώπινο μυαλό όμως σε μια στιγμη να εμφανίζεται θυμίζοντας του πως υπάρχει. Μια ιδέα τόσο ζωντανη μα στην πραγματικότητα τόσο νεκρή. Ακούγεται τρελό μα στην ζωή που ζούμε μέχρι και οι ποιο τρέλες σκέψεις βγάζουν ενα νόημα.

*We are born at dawn, to leave at twilight* - cursed-

Set me free in the moonlight, grab me down when it ends, like my heart she's immortal, for the loving wholess. 

_outopias_demons_