Aytac

Sevdiğim bir yazarın sevdiğim cümleleri ile anlatacağım kendimi;
Terapi gibi geliyordu bana yazmak. Yazdıkça kendimi buluyor, ayağa kalkıyordum sanki. Kendi elimden tutup kaldırıyordum kendimi yavaş yavaş. İçine düştüğüm ve girdabında sürüklendiğim boşluktan hayat çalmak gibiydi yazmak. Anlaşılmak için mi yoksa daha çok gizlenmek için mi yazıyordum bilmiyorum ama sanki psikoloğum olmuştu kağıt ve kalem.
Kendime olan suskunluğumu aşmaktı yazmak. Dilimin dönmediğine harf giydirmekti. İçimdeki yabancıyla ancak bu şekilde iletişime geçebiliyordum. Yazmadığım zamanlarda içimden atamadıklarımın gardiyanı, yazdıktan sonra özgürlüklerinin bekçisi gibi hissediyordum kendimi. Yazmak, imdat çekicini hep yanında taşımasıydı kişinin. Yazarak, dileklediğim kendimden kendime çareler çıkarıyordum. İçinden çıkamadıklarımın dışına çıkıyordum. Ancak yazarak nefret ettiğim kendime libaslar giydirip tekrar sevebiliyordum. Hem kendim hem de başkası olabiliyordum. Kağıda gömdüğüm her şeyin içinden kendimi çıkarıp, her seferinde şaşırabiliyor ve mutlu olabiliyorum. Ne güzel şeydi insanın kendine rağmen yazabilmesi...