𝐚𝐥𝐞𝐤𝐬𝐚𝐧𝐝𝐫𝐚

(narazie mnie nie ma, bo mam dość i czuję się jak trochę nikt i światło razi mnie w oczy, ale wrócę kiedyś, przepraszam)

wszystkie światła są pogaszone, jedynie świąteczne lampki oświetlają mą twarz, nie piękną, lecz melancholijną i nostalgiczną. patrzę na ten jaskrawy, kolorowy blask, i myślę sobie, że zima w sumie jest całkiem cool, chociaż nie ma ani grama śniegu za oknem, a kuligi już dawno przestały być mą zacną rozrywką. uśmiecham się na widok książki leżącej obok, i delikatnie stukam w okładkę palcami, czym denerwuję mą siostrę. przestaję. otwieram opowieść, a magiczne światełka tworzą barwną, malowaną blaskiem historię, podświetlając krótkie i długie zdania, beznadziejne kropki, pełne zadumy przecinki i emocjonalne wykrzykniki, oraz niepewność w znakach zapytania.   w słuchawkach grają mi przeróżne tony, utwory i dźwięki, a ja po cichutku nucę, i zatapiam się w rozkoszy mocnych, głębokich, delikatnych i kwiatowych głosów. a wszystko to, to jedynie skrawek mego życia, jakiś kruchy odłamek, ale kurczowo się go trzymam, aby czuć ciepło mej cool kołdry w księżniczki, i przekonywać siebie, że po świętach moje lampki nie zgasną. a gasną zawsze.