sessizliğin altındakiler

..Buradaki tüm gözler düsmandı bana,birbirlerine şefkatle bakan o gözler beni bulunca koyulaşıp kalbime cam kırığı gibi batıyordu.Alışığım diye yeniden kandırdım kendimi buna inanmak istedim.Oysaki küçük Güz ne kadar uğramıştı insanlar ona böyle bakmasın diye ama yine oluyordu iste onu suçlayıp asla gerçeği sormuyolardi.Sessiz kaldım tüm herşeye rağmen ben buydum işte,ne kadar içimde yangınlar çıksa da sesimi çıkarıp karşı çıkmadım.Çünkü çok denemişti küçük Güz,inanmadılar ona hiçbir zaman. Zorla öğretti hayat ona,bu dünyaya sadece suçlanmaya gelmişti.Bir gün bu sessizliginde boğulucaktı ve onu kendisi bile kurtaramicakti...