BENİM ADIM KARAY

"Kim bilir hayatından çalınan renklerin sebebini?"

Diyerek mırıldandı, çatık kaşlarla gözlerini kalabalık, hüzünlü siyah- beyaz manzaraya dikmiş genç adam. Manzarada mutlu bir evlat bu mutlulukla gözleri dolu dolu halde evlatlarına sarılan anneler ya da babalar, herkes mutluydu. Güneş kendini insanlar için feda ediyor gibiydi. Neden bu mutlu ve güzel manzara, hüzünlü gelmişti ki genç adama; genç adam neden gözlerini birbirine sarılan eşlere değilde sadece anne ve babaların olduğu yere sabitleyip hüzünlenmişti ki?

"Ben biliyorum Karay."

Duyduğu narin sesle sığ sular altına gömüldü hüzün dolu gemisi. Ağlamamak için titreyen dudaklarını tebessüm aldı, damlalarla dolmuş gözleri gibi siyah dumanlar gitti gözlerinden, şimdi manzara daha renkli gelmeye başlamıştı ona. Denizin kokusunu, ferahlığını... Daha çok hissediyordu. 'Kalbim' ne olmuştu ki kalbine, neden narin sesin sahibine gitmek istercesine bu denli hızla atıyordu? Bu sefer hüzünlü manzaradan değilde kalbinin heyecandan sıkışmasıyla kaşları mutlu bir tebessümle çatılmıştı. Parmaklarını ve avuç içini kalbi kaçmasın diye kafesine bastırdı. Yeni uçmayı öğrenen bir kuş kadar heycalıydı kalbi. Avuç içini belki sakinleşir diye bastırdığı kalbinden çekti ve arkasına döndü.

Bu gözler; yeşil gibi huzur, deniz gibi ferah hissettiyordu. Oysaki gözleri ne maviydi ne yeşildi genç kızın. Al al olmuş yanakları, güzelliğine güzellik katan ten rengi hele o, hiç solmayacak çiçekler gibi tatlı tatlı gülümseyen tebessümü... Karay bir kere daha bin kere şükretti onu yaratan ve ona helal kılan güzelliğe.

" Bükre bir gün nikbin kalbinin aynası olan güzelliğinden, kalp krizi geçiricek gibi hissediyorum."

Yayımlanma tarihi《06.03.2022》

Hakkınız olmayanı almaya çalışmayın!
Çalınma gibi bir durumda yasal işlem başlatılacaktır.!!!