Należymy do siebie - (Zakończone)

Chcesz ze mną chodzić? - mój kolega z ławki szkolnej, zadał mi pytanie w środku lekcji.

Od zawsze się w nim kochałam. Był wysoki, umięśniony, miał piwne oczy i czarne włosy. Każda dziewczyna wzdychała do niego i zapraszała na randki. Robiły z siebie idiotki. Ja taka nie byłam.

Byłam szczupłą dziewczyną o blond włosach i błękitnych oczach. Jednak nie przywiązywałam uwagi do swojego wyglądu. Nie malowałam się, nie goniłam za modą i z tego względu, każdy się ze mnie naśmiewał. Miałam to gdzieś.

- Gdzie? Po bułki do piekarni? - odpowiedziałam, nie patrząc w jego stronę.

- Ale przypał, stary - jego koledzy wybuchnęli śmiechem.

Nauczyciel historii odwrócił się od tablicy i spojrzał na chłopaków.

- Co was tak śmieszy? Powiedzcie nam wszystkim, to pośmiejemy się razem - podszedł do nich.

- Przepraszamy panie profesorze - okazali udawaną skruchę.

- Wracamy do lekcji... - próbowałam skupić się na tym, co nauczyciel mówił, ale nie było mi to dane.

- Eva, nie bądź taka - Nathaniel dalej próbował wyprowadzić mnie z równowagi.

- Jaka?

- Niedostępna. Przecież wiem, że ci się podobam, że marzysz o mnie - robił sobie ze mnie jaja. Na moje szczęście zadzwonił dzwonek na przerwę - Eva, poczekaj! - złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie.

- Spadaj dupku - powiedziałam mu prosto w twarz.

Nie odpowiedział nic, tylko mnie pocałował. Co za bezczelny gnojek. Myślał, że wszystko mu się należało i mógł traktować ludzi jak szmaty. Nie ze mną te numery. Oderwałam się od niego i wymierzyłam mu siarczysty policzek, a na koniec kopnęłam go w jaja.

- Więcej nie zbliżaj się do mnie, ty dupku - widownia wybuchnęła śmiechem.