Odun Pazarı
By YesiminKahvesi
10.3K
333
“Tamam!” dedi aniden tatlı bir sesle. Bir anda ruh değiştirmişti manyak. Yatağa oturup ellerini geriye yasladı. Artık yüz hatlarını çok daha net görüyordum. Bildiğin yakışıklıydı herif. Saçları koyu kumraldı ve buğday tenliydi. Gözleri bal rengiydi. Biçimli kaşları, düzgün bir burnu ve güçlü bir çenesi vardı. Vücudu da bildiğin Yunan tanrısı. Kendine fazla güvenen ve bu güveni sonuna kadar hak eden tiplerdendi. Gömleğinin düğmeleri açıktı ve göğsü 'dünya batsa sporumu aksatmam' diye bağırıyordu.
“Adın ne?” dedi.
“Minâ.”
“Gerçek adın ne?”
“Minâ işte. Adım Minâ!”
“Nerede oturuyorsun ‘Minâ’?”
“Beşiktaş’ta!”
“Tamam. Madem istiyorsun, gidebilirsin.” dedi. Tam hamle yapacaktım ki devam etti. “Ama bir şartım var.”
Şartına da, gelmişine de geçmişine de selam çaktım. Tabii ki içimden. Kapıya ulaşmak için yatağın yanından geçmek zorundaydım ve tek bir hareketle beni durdurabilirdi. Vazgeçtim.
“Neymiş şartın?”
“Öpücük!”
“Ha?” dedim. Öyle kız gibi nazikçe ‘Hııı?’ değil, kıraathanede okey attıran Mahmut Abi gibi ‘Ha?’ demiştim.
Güldü! “Öpücük verirsen gitmene izin veririm.” dedi. Şimdi de masum bir ifade vardı yüzünde.
Bu herif bir öpücüğe değer veren romantik tiplerden değildi ve kesin bir puştluk vardı bu işin içinde, kesin.
“Öpücük!” dedim.
“Öpücük!” dedi.
Onu şöyle bir tarttım. Oldukça kaslıydı. Şu görüntüyü bir dergide görsem uzun bir ıslık öttürürdüm ama şimdi ödümü koparıyordu. Üstüme atlasa onu itip kapıya ulaşmam mümkün değildi. Huyuna gitmeye karar verdim.
“Tamam!” dedim sonunda. Demez olaydım!
TTishere
Jul 11, 2014