Duygularını rafa kaldırmayı hayat biçimi olarak seçen genç adam, sevmenin ne demek olduğunu bilse de sorumluluğunu almak istemez. Kendisi için biçtiği gelecek yalnızlık üzerine kuruluyken, hele kendi şeytanlarıyla savaş verirken hiç istemez. Tabi mecbur kalmazsa!.. Yaşantısının içine kötü bir tesadüf eseri giren Güli...
Uzun süredir, zaman, mekan, düzlem kavramının çok üzerindeyim Duru... Ben varlığın ötesiyim, geleceğiniz son noktayım. Aynı senin iki düzlemin insanı olman gibi... hızla ilerlediğin aşamanın vücut bulmuş haliyim.
Kendinizi öldürmek için ne yaparsınız? Tabi ki de intihar edersiniz. Peki ya bu konuda verilmiş bir sözünüz varsa? Verda annesine verdiği sözü tutmak için asla intihara teşebbüs etmedi. Ama 'yaşamak' başlı başına bir intihara teşebbüs değil miydi? Kendini öldürtmenin yolunu bulduğundan beri daha umursamaz, daha kötü...
O sergiye gitmeyi hiç istememiştim. Ben ne anlardım ki resimden, tablodan, sanattan...Hayatımı zorlukla geçirmeye çalışırken, tablo görecek halim mi kalmıştı? Adımlarımı korkarak atıyordum yürüdüğüm yolda... Keyif veren aktivitelere ayıracak zamanımda param da yoktu. Ama çocukluk arkadaşım Burak'a gel de anlat bunu...
Yapmaya çalıştığım şeyin normal olmadığını ben bilmiyor muyum sanki... Her şeyin farkındayım. Sende gördün denedim Irmak... Sevdiğim adamla normal, sağlıklı, mutlu bir yuva kurmaya çalıştım. Her şey yolundaydı, ta ki... Özel durumundan dolayı çocuk sahibi olmak için yanıp tutuşan Pınar, en yakın arkadaşı Irmak ile pla...
İnsanı sadece sevdiklerinin ihaneti yıkar, kalp kırılır izi derinlerde kalır. Kişiliği oturmuş olan, yaşadıklarından sıyrılıp küllerinden yeniden doğar. Daha güçlü, daha dirayetli... daha... yalnız!..
Tamam... Korkuyorum kabul... Ne yapacağımı bilmiyorum... O zaman şu yola ne dersin iç ses sonucu gördüğümde korkarsam yada üzülürsem aldıracağım ama mutlu olursam doğuracağım kabul mü?