1 საათის შემდეგ-კომპანია-საკომფერენციო დარბაზი.
საკომფერენციო დარბაზში საკმაოდ ბევრ ცნობილ თუ არაცნობილ სახეს მოეყარა თავი, ოთახში მხოლოდ ვეებერთელა საათის ისრების წიკწიკის ხმას გაიგონებდით. სახეზე ყველას გაკვირვება და აღშფოთება ეხატა... რაც ანასთან პარტნიორობა ან საქმიანი ურთიერთობა წამოიწყეს, ანას ერთხელ წამითაც კი არ დაუგვიანია, პირიქით დროზე ადრე მიდიოდა ხოლმე. ეს კი საკმაოდ საეჭვო სიტუაცია გახლდათ... ყოველ წუთს საათზე იხედებოდნენ და ერთმანეთს გაკვირვებულები შესცქეროდნენ. ყველა ღელავდა, ზოგი იმდენად იყო დამოკიდებული ანაზე რომ მას რომ რაიმე დამართნდოდა უთუოდ თავის მოკვლაზე უნდა ეფიქრათ. მხოლოდ 3 ჯერ-ჯერობით გაურკვეველი ადმიანი იჯდნენ არხეინად და სიტუაციას აკვირდებოდნენ, თვალებს უმისამართოდ აცეცებდნენ. დერეფანში ადვილად შეამჩნევდით მორბენალ თანამშრომლებს და მდივნებს რომლებიც ამაოდ ცდილობდნენ ანასთან დაკავშირებას, რა თქმა უნდა ვერც დაუკავშირდებოდნენ მათ ხომ მომხდარზე და ანას ტელეფონის ტრაგედიაზე არაფერი იცოდნენ. ადგილზე არც ჯინი იყო და არც ჩვენი შეშლილი ჯეინი, ანამ ორივე, საქმეზე ჩინეთში გაგზავნა, ბოლოს ერთ ჭკვიანს ის მოაგონდა რომ ევასთვის დაერეკათ... ამ აზრმა გაჭრა, ევა აქვე ახლოს იყო, ისიც ანას დავალებით საქმეს იძიებდა, როცა მომხდარი გაიგო გიჟივით გამოვარდა, შესასვლელში ორჯერ მიარტყა ფეხი გამსვლელ და შემომსვლელ კარის მოაჯირს, არც ლიფტს დაელოდა 10-ე სართულზე კისრისტეხით ავარდა... შესვლისას 5 თანამშრომელი ერთად მივარდა და სიტუაციის აღწერა ერთხმად დაუწყეს, იქეთ სხვები ყაყანებდნენ, ყელში ამოსულმა ბოლო ხმაზე დაიღრიალა და ერთხმად ყველა გააჩუმა;
- რა ჯანდაბაა? რა გჭირთ? თავი ჯუნგლებში მგონია,ისე მოიქეცით როგორც შეგეფერებათ და როგორც ანასთან იქცევით. არ ვიცით რა ხდება და რა მდგომარეობა,ასერომ წყნარად მშვიდად და ურთიერთ შეთანხმებულად იმოქედეთ. გასაგებია?! - ყვირილისგან სახე სულ გაწითლებული ჰონდა- გასაგებია თქო?!
- დიახ!!!! - ყველამ ერთად შეჰყვირა.
- აი მასე, ჯეიმს მოდი აქ, კოორდინატები დაადგინე ორივესი, სოიონ მობილიზებული იყავი და თუ რამეა სასწრაფოდ შემატყობინე. დღეს თათბირს მე ჩავატარებ.
- დახმარება ხომ არ გჭირდება?
- კი არ მაწყენდა, შეიძლება ისე ვერ ჩავატარო ანა რომ ატარებს მაგრამ ვცდი მაინც, სიახლეები შემატყობინეთ. - სათათბირო ოთახს მიუახლოვა ღრმად ჩაისუნთქა და შევიდა. - გამარჯობა, ჩემი სახელი და გვარი ყველამ იცით, ძაანაც არ მეპიტნავება აქ დგომა და იმის კეთება რაც ნამდვილად ჩემი მოწოდება არაა, მაგრამ რას ვიზამთ სიტუაცია ასე მოითხოვს.
- მოკლე... - სათათბირო ოთახის კარი იღება და ნაძალადევი ღიმილით შემოდის ანა, ევას სახეზე ნათლად გამოისახება კითხვის ნიშანი, მაგრამ სიტყვის უთქმელად ტოვებს სათათბირო ოთახს და კარს ფრთხილად ხურავს.
- ბოდიშს ვიხდი დაგვიანებისთვის, საგანგაშო მდგომარეობა იყო, ასერომ მოდი მალე დავიწყოთ და მალე დავამთავროთ...
ამ დროის განმავლობაში უამრავი დოკუმენტი განიხილა, 23 პრეზენტაცია გააკეთა,ბევრი სოლიდური შემოთავაზება მიიღო, ზოგიც საკუთარ ადგილზე მოსვა, ზოგი ბოღმისგან გამსკდარი შეხვერიდან გაუშვა, თავის ინტელექტს, ჭკუას, შესაძლებლობებს ისე აფრქვევდა გარემოს მახინჯი და შეუხედავიც რომ ყოფილიყო მაინც უამრავ მამაკაცს მოხიბლავდა. მაგრამ სად იყო "ის" ან ახლა სად არის, "ის" ის ადამიანი რომლის დანახვის დროსაც გული ამოვარდნას ქონდა, ოცნებებისგან კოშკებს აგებდა, მისი ხორცის და სულის ნაწილად თვლიდა, ვისთვისაც უკან არასდროს იხევდა, და მაინც სად იყო? ხშირად უსვამდა საკუთარ თავს ამ კითხვას შემდეგ კიცხავდა იმისთვის რომ მასზე კიდე ფიქრობდა,რომ მას ეს არ დაუმსახურებია, მაგრამ მაინც, მაინც სად იყო? საკუთარ ფიქრებთან, გულთან ჭიდილში იყო, ომობდა ბრძოლობდა, ანგრევდა მისთვის ერთ დროს მსოფლიოს... მაინც მისკენ მიფრინავდნენ ფიქრები. იქნებ მოკვდა?! იქნებ აჩრდილია და ყოველდღე თან დაჰყვება?! იქნებ, იქნებ და იქნებ, ან მაგრამ, მაგრამ და მაგრამ, როდის უნდა შეწყდეს მის ცხოვრებაში ამდენი ორაზროვანი სიტყვების წვიმა?! პასუხი ისევ... ისევ... ისევ არ იცის. და ყველაფერი ისევ... ისევ და ისევ აირია...
- კარგით დახურულად ვაცხადებ შეხვედრას... -მძიმედ ამოიოხრა-
საკომფერენციო დარბაზი ნელ-ნელა
ცარიელდებოდა, ანას კი სტრესი და ნერვიულობა თანდათან იპყრობდა, ხელები აუკანკალდა და ფეხები მოეკვეთა ფანჯარასთან მძიმე ნაბიჯებით მივიდა, გამოაღო და ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა, ცოტა მოეშვა მაგრამ მაინც შიგნიდან ღრღნიდა და არ ასვენებდა, იქ იმ ქალმა... ის ქალ.. სიტყვებს და მომხდარს აანალიზებდა ხარშავდა, და ღრმა ფიქრებში ჩაძირულიყო, რომ ვიღაცის შეხებამ გამოაფხილზა,
მოულოდნელობისგან შეხტა, ცოტა გაბრაზდა კიდეც რომ ახლაც არ მისცეს საშუალება წყნარად ეფიქრა მაგრამ მაინც სძლია ინტერესმა და შეტრიალდა, უპსსს... ზედმეტად ახლოს მოუვიდა რადგან ვიღაცის მკვრივ მკერდს შეეჯახა, რამოდენიმე ნაბიჯი უკან გადმოდგა რომ ვინაობა დაედგინა. უცებ შეათვალიერა... ყურადღების გამახვილების გარეშე, მომხდარის გამო იმდენად შოკში იყო რომ მგონი ნამდვილი ანა დავკარგეთ. ჩვენდა გასაკვირად ბიჭი უბრალოდ იდგა, და ანას თითოეულ მოძრაობას მიხრა-მოხრას გულმოდგინედ აკვირდებოდა,სხეული ხომ საერთოდ ანატომიით შეისწავლა...
არც ანას შეუწუხებია დიდად თავი თავის ფიქრების ზღვაში ცურავდა, თითქოს მის წინ არც არავინ იდგა... როგორც იქნა ჩვენმა სიმპატიურმა დაამთავრა ანას სხეულის შესწავლა და საუბარზე გადავიდა..
- გამარჯობა -ჩახლეჩილი და ბოხი ბარიტონით წამოიწყო საუბარი. ანაც გამოერკვა ფიქრებიდან და ინტერესიანი სახით შეაცქერდა და ოდნავ გაუღიმა ეტიკეტისთვის. - ალბათ გაინტერესებთ ჩემი ვინაობა ხომ ასეა?!- ანას ცოტა არ იყოს უცნაურად მოეჩვენა. უცნაური, საეჭვო, სკეპტიკური, არასანდო, ცუდი წინათგრძნობა, ფაქტის გაურკვევლობა... უკვე დაიღალა ამ ყველაფრით, სულიერად, ფიზიკურად, მორალურად, მისი ყველა დარდი, ფიქრი და წუხილი უზარმაზარ ხურჯინში რომ მოვათავსოთ და დიდი მასივის გადამზიდზე დავდოთ, მერწმუნეთ ეს მანქანა ისე გადტყდება შუაზე, როგორც ახლაშობილის ძვალი უხეში შეხებისგან.
არა უნდა დავწყნარდე, უნდა დავმშვიდდე, ერთი დღისთვის ამდენი ნერვიულობა ნამდვილად ზედმეტია, დაიკიდე რაც იმ ალქაჯმა 1 საათის წინ გითხრა, რამაც შენი გონება და სული ამოატრიალა, დამშვიდდი ანა, დამშვიდდი, რაც მთავარია წარსული არ უნდა გაგახსენდეს, არ უნდა მოგიცვას და შეგაძრწუნოს, წინააღმდეგ შემთხვევაში კრუნჩხვები და კოშმარები თავიდან დაგეწყება... იყავი ისეთი ძლიერი როგორიც აქამდე, შენ შეგიძლია ეს! ბევრი გადაიტანე... ძალიან ბევრი, ამას არ იმსახურებდი, მარტო შენ არა, იმას რაც იმ დაწყევლილ დღეს მოხდა არავინ, არავინ არ იმსახურებდა, მაგრამ ტკივილმა გამაძლიერა, მივხვდი ბევრ რამეს, ცუდს კარგს, სამყაროს სხვა თვალით
შევხედე, დედა გავხდი, მსოფლიოში ყველაზე მაგარი და ძლიერი დედა, მე ამას შევძლებ მე ძლიერი ვარ!!! -საკუთარ თავს ამშვიდებდა ბოლოს ძლივს მივიდა იმ გადაწყვეტილებამდე რომ თავად ალაპარაკებულიყო.
- დიახ, მგონი ჩემი სახელი იცით, თუ არა მაშინ მე კიმ ანა გახლავართ, სასიამოვნოა- სანდომიანად გაუღიმა და ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად, - პირისპირ მდგომმა, ხელს გახედა, რამოდენიმე წამით დააკვირდა, ორივე ხელზე, გაკვირვებისგან წარბები აეწია, მაგრამ რომ გააცნობიერა, წინ ვინ ედგა, ადამიანი რომელიც ყოველთვის ყველა დეტალს უკვირდება, იძიებს და თავის აზრს მოურიდებლად სტყორცნის გარესამყაროს მიხვდა, რომ არ გამოეპარებოდა მისი ა.წ. უკვე საეჭვო საქციელი, ასერომ ხელი იმწამსვე გაუწოდა და ჩამოართვა- აი ანას სიტუაციის და მხედველობის რეცეპტორებმა, ეს ყველაფერი უმალვედ დაასკანერა და ძალიან დააინტერესა იმ ფაქტმა ხელზე რატომ აკვირდებოდა ასე დაჟინებით, ასე ფიქრებში დიდი დრო გაუვიდოდა მოპირდაპირედ მდგომის სიტყვებს რომ არ მოეყვანა გონზე.
- სასიამოვნოა, მე კიმ თეჰიონი გახლავართ- თვალი -თვალში გაუყარა, ისეთი ღრმა გამოხედვით ჩააცივდა თვალებში, გეგონებოდათ სულში უყურებდაო. და რა ხდებოდა ამ დროს ანას გონებაში?! მის გონებაში ყველაფერი, გაწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნას გავდა, მისი ფიქრების, აზრების და შემოქმედების, ურიკებიდან კოკისპირული წვიმა წამოვიდა, ნაშენი კოშკები და და ფაქიზად ნაწყობი გონებრივი შესაძლებლობების წიგნების ბიბლიოთეკა, ერთიმეორეს მიყოლებით ცვიოდა და გონებას უბნელებდა, ჩემი სიტყვებიც კი ვერ აღწერს რამდენად გაუგებრობის, აღშფოთების და აღტაცების უკიდეგანო ოკეანეში დაცურავდა... რაღაცას იხსენებდა, იხსენებდა, ეს სახელი ეცნობოდა, საშინლად ეცნობოდა, მაგრამ არა ახლო წარსულიდან. ვერ ხვდებოდა რომ თუ ამ სახელის გაგებას ჩაუღრმავდებოდა, ის ჭრილობები რაც აქამდე ძლივს მოიშუშა, აღდგებოდა და იმაზე მეტად ეტკინებოდა ვიდრე აქამდე, მაგრამ მაინც ვერ ისვენებდა რაღაც ღრღნიდა... ვერ გაუძლებდა, ვერ გაუძლებდა რომ ეს ნაცნობი და ამავე დროა უცნობი სახელი არ გაეხსენებინა, ისევ ჯიქურად ებრძოდა საკუთარ გონებას და თავს. თვითკომფორტზე არ ფიქრობდა ასერომ მაინც საძიებო ველში ჩვენთვის უკვე კარგად ნაცნობ სახელს, მილიონჯერ "სერჩავდა" კიმ თეჰიონი, კიმ თეჰიონი, კიმ თეჰიონი, საიდან მეცნობა ეს საჯანდაბე სახელი, კიმ თეჰ... - და თვალ წინ კინოკადრივით გამოჩნდა "ის" და "ის" საბედისწერო დღე როცა ყველაფერი დამთავრდა, და ყველაფერი თავიდან დაიწყო.
FLASHBACK
- ჯეონ ჯონ ქუქ!!! გააჩერე მანქანაა!!!!! - ხმის ჩაწყვეტამდე გაჰკიოდა. რადგან მანქანას მოყინულ გზაზე ისეთი სიწრაფით მიაქანებდა, სპიდომეტრი სიჩქარეს ვერ ზომავდა. ბოლოს ისრები საერთთოდ გაიყინა და ქვემოდ დაეშვა...
- გაჩერდიიი!!! ენა ჩაიგდე შე კახპა! - წყობილებიდან გამოსულმა ბოლო ხმაზე იღრიალა- ანა შეცბუნდა არასდროს წარმოედგინა რომ თვით ჯეონ ჯონქუქი ამ სიტყვებს, იმ ადამიანს უნამუსოდ ჰკადრებდა ვინც მართლა ლაფიდან ამოათრია და ნამდვილ ადამიანად ჩამოაყალიბა...
- შე უნამუსო ნაბიჭვარო- იმხელაზე დაიღრიალა ჯონქუქის ღრიალი კატის კნავილს, მოგაგონებდათ. - შე ქუჩიდან მოთრეულო სახედარო, რა უფლებით, რა უფლებით მომმართავ მასე... - ყვირილისგან ხმა ჩაეხლიჩა, ხაოდა, მაგრამ ჯონქუქის გასაღიზიანებლად ესეც საკმარისი იყო.
-მაცადე შე ნაბოზარო, დავურეკავ ამ სირს და მოგხდედავ... - ჩაილაპარალა და ტელეფონი ყურთად მიიდო.ანას უკვე აღარაფერი აინტერესებდა, ფანჯარისთვის მიედო თავი და ცრემლებს ღაპა-ღუპით აფრქვევდა. ხელი მუცელზე მიედო და ცერა თითით ეფერებოდა, ისე საწყლად გამოიყურებოდა, ისე საცოდავად, ვერც კი წარმოიდგენდით რომ ამ გოგოს შეეძლო, ჩაედინა ისეთი სიგიჟეები როგორიცაა, ხიდიდიდან ხტომა, ჩხუბი და ენის ოსტატურად ტრიალი, შეეძლო დაემტკიცებინა რომ თეთრი შავია, ისე რომ დაგეჯერებინა და გერწმუნა და მეორე წამში გიმტკიცებდა რომ რეალურად თეთრი შავი ვერ იქნებოდა და ეს ნონსენსია, შეეძლო სითბოს გამოხატვა ისე როგორც არავის არასდროს, შეეძლო გაეცა და უკან მიეღო, შეეძლო საყვარელი ადამიანისთვის სიცოცხლე თვალდაუხუჭავად დაეთმო, თუ ადამიანი შეუყვარდებოდა ზედმეტად ენდობოდა... და ისმის კითხვა რას გრძნობს ახლა?! - ასე საშინლად და მიკერძოებულად თავი არასდროს უგრძვნია, უბრალოდ ვერ აზროვნებს, სხეული და გონება პარალიზებული აქვს, სრულიად მოულოდნელად, მანქანა ჩერდება რაც მის შეშინებას იწვევს, და ონდნავ კივის და პირზე ხელებს იფარებს, ჯონქუქი მისკენ ტანით მოტრიალდა და ზარის გაშვება კიდევ ერთხელ ცადა...
- მიდი თეჰიონ, შე სირო აიღე ეს დედამოტყნული ტელეფონი, შენი დედაც მოვტყან- ხმამაღალზე შეიკურთხა და ტელეფონი ფანჯრიდან მოისროლა, - კიმ შენ მერე მოგხედავ, ახლა კი ამ ქალბატონს მივუჩენ ადგილს.
მოულოდნელად უბრალოდ ადგა, და ანას ფეხებზე გადააჯდა, აი ასე უბარალოდ ადგა და ანას გადააჯდა, ან უფრო არაკორექტულად ვიტყვი, საჯდომი ანას ფეხებზე დადო :). ანა უბრალოდ უემოციოდ შეჰყურებდა, მისთვის უკვე უცნობ ადამიანს და მის გრძელ წამწამებს უმანკოდ აფახურებდა.
- რა ჯანდაბა გინდა ჯეონ?! - საწყლად ამოიხავლა და სახეში უემოციოდ შეხედა.
- მე რა მინდა?! - წარბები მაღლა აზიდა და ირონიულად ჩაიცინა. - იცი რა მინდა?! ახლავე და აქ შენი გაჟიმვა და შენი განწირული კვნესის მოსმენა.
- არა, შანსი არაა, არა შენ მასე არ მომექცევი, შენ ასე ვერ შეიცვლებოდი, - საკუთარ თავს უფრო არწმუნებდა და ესაუბროდა ვიდრე მის წინ მჯდომს.
-მოდი იმით დავიწყოთ რაც ყველაზე მეტად მიზიდავს შენში. - ვნებამორეული ხმით ჩაიდუდუნა და თითის ბალიშები ტუჩებზე დააწყო, - ანამ თავი სწრაფად გაატრიალა და თითი რომელიც მის ტუჩზე ედო, ახლა ყელზე, ყელის არტერიაზე აღმოჩნდა, საიდანაც ჯონმა ანას აჩქარებული პულსი იგრძნო, ისე სწრაფად აუდი ჩაუდიოდა, მკერდი და ისე უცემდა გული და შესაბამისად პულსიც რომ ჯონმა თითის დაბუჟება იგრძნო.
-ჰმმმ, ეს ერთი რომ შემეწინააღმდეგე, - თავი ძალით შემოატრიალებინა, - მერე მეორე რომ შენ სიამაყეს და ეგოს მაინც ვერ თმობ, რაც უფრო მაწბილებს, -სახიდან თმა გადაუწია, და თითი ისევ ანას სქელ ტუჩებზე მოათავსა და თავი მიუახლოვა - ჩემი გეშინია?! -გვერდულად ჩაიცინა და თვალებში ჩააკვირდა...
- არ მეგონა რომ ის ადამიანი რომელიც, სიყვარულს მთელი მისი ვხოვრება მერწმუნებოდა ახლა ჩემს გაუპატიურებას აპირებს! ჰმმმ, მეშინია თუ არა?! არა! იმიტომ რომ შენ მე ვერასდროს ჩემი ნებართვის გარეშე ხელს ვერ დამაკარებ! - გველივით ამოისისინა, და მანქნის სათავსოდან ამოღებული იარაღის ლულა, კუსერში ჩაარტყა და შემდეგ საფეთქელთან მიადო - რას იტყვი ჯონ?! - ცივი, უემოციო სახით შეაცქერდა, მაგრამ მუცელში ყველაფერი ამოუტრიალდა, რაღაც მხრივ სიხარულს გრძნობდა, თან რაღაც უცნაურ დაბუჟებას გრძნობდა სხეულში, ვერ მიხვდა რას სჭირდა მაგრამ, მაზოხისტივით სიამოვნებდა. - ფიქრებიდან ჯონქუქის ხარხარმა გამოაფხიზლა - შენ რა მე მესვრი?! - სახე შეშლილივით დაასაერიოზულა, და თმებზე ხელი მწარედ დაქაჩა, რასაც ანას მწარე კვნესა მოჰყვა. - ჯეონ გაჩერდი სანამ ის გავაკეთე რაც მე ახლა ძალიან მსურს, არ გეგონოს რომ სისასტიკე მარტო შენ შეგიძლია- მაინც არ თმობდა სიამაყეს და სითამამეს, მაინც თავისაც აწვებოდა... - შენ მე ვერაფერს დამიშავებ ისეთს რომ მე მავნოს კიმ - და მის ტუჩებს ველურივით დააცხრა - და ამ დროს გაისმა ყურისწამღები ტყვიის გადყორცნის ხმა, და ანას ყურისწამღები კივილი.
AND OF FLASHBACK.
ამ ყველაფერმა ისე იმოქმედა ისე იმოქმედა, რომ საკუთარი თავი ვეღარ დაიჭირა, ფეხები მოეკვეთა, თვალები დაეხუჭა და ინერციით წინ თეჰიონის მკლავებში აღმოჩნდა.
უფროსი კიმი არ დაიბნა, იმწამსვე ჩამოაჯინა სავარძელზე, და გვერდით მაგიდასთან არსებულ წყალს ხელი დასტაცა, ხელზე დაისხა და სახეზე ოდნავ შეაპკურა- თან დოკუმენტს უბორიებდა რომ ცივ ჰაერს გონზე ადვილად მოეყვანა, რამაც გაჭრა, ანა დენდარტყმულივით წამოვარდა ისე რომ კიდევ კიმის მკლავებში ამოყო თავი. რა დროსაც კარები გაიღო და ევა შიგნით შემოვიდა, დანახულზე თვალები იმხელაზე გაუფართოვდა ლამის გადმოსცვივდა,
- როგორც ჩანს დღეს ჩემი სხვის მკლავებში ჩავარდნა ჰობი გახდა. - თავი კიმის მკლავებიდან გაინთავისუფლა და მთვრალივით გადადგა რამოდენიმე ნაბიჯი, ფეხები აბლანდა და თან ნაბიჯის სწორად გადადგმაში ხელს მაღალქუსლიანებიც უშლიდა. - კიმი და ევა ერთად წამოდგნენ მისაშველებლად.
- მაცადეთ! ჩემით. როგორც იქნა თავი და ფეხები დაიმორჩილა და ისე გადადგა ნაბიჯი. - ევას ისევ კითხვის ნიშანი ქონდა გამოსახული სახეზე - მადლობა თეჰიონ... მომავალ შეხვედრამდე...
-საით ქალბატონო?! - ცალი წარბი აუწია ევამ ანას და დიაგონალზე, ფეხის ბაკუნით დადგა, ანას კი კოსტუმის ჯიბეში ხელები ჩაეწყო და მდუმარედ მიაბიჯებდა, კარებთან მისვლის დროს გააცნობიერა რა უთხრა ევამ და უბრალოდ ჩუმად ჩაილაპარაკა, თავს ძალიან... თავს რანაირად ვგრძნობ არ ვიცი, ძალიან არეული ვარ და დაფიქრება მჭირდება, ასე აღარ შეიძლება... ნამდვილად... - ჩაიდუდუნა, კარები სწრაფად მოიხურა და გრძელ დერეფანს მდუმარედ გაუყვა...
დარბაზში სრული სიჩუმე იყო. ევა ჯეინს სწერდა რომელიც ამცნებდა რომ ხვალ ადგილზე იქნებოდა. რომ ყველა ძალიან მოენატრა და რამოდენიმე კომიკური ამბავიც მოუთხრო. ხოლო თეჰიონი, მაგიდად დაყრდნობილიყო და მდუმარედ, აუღელვებლად ათვალიერებდა, ევას მოშიშვლებულ მკერდს, და სულ არ ანაღვლებდა ის რომ ფაქტი რომ შეიძლება ევაც მიხვდარიყო მისი დაკვივების იბიექტს. ბოლოს თეჰიონს ურეკავენ, უბრალოდ უთიშავს და აუჩქარებლად მიიწევს გასასვლელისკენ...
- ოპ.. ოპ... ოპ... მაქ შეჩერდი თუ შეიძლება - კართან მისვლამდე სულ ორი ნაბიჯი აკლდა, მაგრამ ინტერესმა სძლია და უკან შემოტრიალდა, წინ კი ხელებგადაჯვარედინულ ევას შეეჩეხა.
- მისმინე შე ახვარო... -მკაცრი ხმით დაიწყო საუბარი.
-უკაცარავად რა მიწოდე?! - მოსმენილისგან ყურებს ვერ უჯერებდა...
- რა გიწოდე?! რა გიწოდე და ის რაც ხარ! ჰმმმ.. კიდე დავამატებდი ბევრს მაგრამ დროს აღარ დავკარგავ, მხოლოდ ერთს გეტყვი, - მიუახლოვდა და თითი მკერდზე მიადო - არ მომწონხარ და არ მომწონს რომ ჩვენს გრემოცვაში ხარ...
- ოუ მართლა?! - არც თეჰიონმა დათმო - და იქნებ მე მსურს რომ ვიყო...
- მე არ ვიცი და არც მაინტერესებს შენ რა გსურს და რა არა, მაგრამ დამიჯერე კიდევ ერთხელ, შენს ჩრდილს თუ დავინახავ და განსაკუთრებით ანასთან, მერწმუნე არ გამიჭირდება გაგანადგურებ -მის ყურთან ამოილაპარაკა - მხარი გაჰკრა და გაუჩინარდა...
*ანა*
აპარტამენტის უზარმაზარი კარები, ძლივ-ძლივობით გააღო, დაღლილმა
ღრმად ჩაისუნთქა და ყველა ატრიბუტი რასაც ზედმეტად ამ მომენტში თვლიდა, ტანისამოსის ჩათვლით ერთი ხელის მოსმით გაიძრო და სააბაზანოში მოსაწესრიგებლად, შხაპის მისაღებად შევარდა, სწრაფად და ჩვეულად მაკიაჟი მოიშორა, და ცივი ჭავლის ქვეშ დადგა. ასე ნახევარი საათი გაუნძრევლად იდგა და ყველაფერზე ფიქრობდა, შემდეგ შეიმშრალა, ხალათი მოიცვა და სამზარეულოსკენ გასწია, სადაც გემრიელობების მომზადებას აპირებდა, დღეს საერთოდ არაფერი უჭამია, მაგრამ სანამ საკვების მომზადებას დაიწყებდა, მანამდე სამუშაო ჰქონდა ასერომ მხოლოდ უშაქრო ყავით დაკმაყოფილდა, ლეპტოპი და საჭირო ატრიბუტიკა მომიარჯვა, და მისაღებში გავიდა, უცნაურად მოეჩვენა ერთი რამ, გავლისას მდივანზე ჩრდილი დალანდა, შეძრწუნდა ნამდვილად შეეშინდა, ძალიან ბევრი საშინელება მოუვიდა აზრად, მაგრამ მხოლოდ ერთი რამ უხაროდა რომ ელი ძიძასთან დატოვა და რომ რამე მომხდარიყო უსაფრთხოდ იქნებოდა... ასეთ სიტუაციაში ბევრჯერ ყოფილა ასერომ ნელი ნაბიჯებით უკან დაიხია და ვინაიდან ორივე ხელი სავსე ქონდა საჯდომით ჩართო განათება.
დანახულისგან კინაღამ ენა ჩაუვარდა, ხელები დაებლოკა და რაც ხელში ეჭირა, მათ შორის მდუღარე ყავა, ყველაფერი ძირს აღმოჩნდა.
- გამარჯობა ლამაზო. - ნაცნობი ხმა გაისმა.
- ჯონქუქ!!!
თუ იაქტიურებთ დავფიქრდები მალე დავდო თუ არა. ძალიან დიდი თავია, და მეც ძალიან მომწონს, ნელ-ნელა უფრო შევდივარ მუღამში და უფრო უფრო გიჟურ თავებს შემოგთავაზებთ...
კომენდანტის დაიწყო და შესაბამისად 10-11-12 - სკენ დავდებ ხოლმე...
თავს გაუფრთხილდით...