"W-what? Trixie, ano bang sinasabi mo?" I immediately remove her hand on my shoulder at pabiro pang tumawa pero nanatili siyang seryoso kaya agad din akong nag-seryoso.
"Alam mo ba ang sinasabi mo? We're friends. Ibig sabihin lang na kapag tayo ang magkalaban isa sa atin ang mananalo at isa ang matatalo. We can't pair up, Trixie. That will be unfair. Let's find anyone. Huwag lang ng isa't-isa-"
"That's my point my point, Daphne! We are friends! Let me win this one, please! Alam mo kung gaano kahalaga sa akin ang paligsahan na 'to. Winning here means I will be able to live in the place that I want!" Biglang tumaas ang boses niya at napaatras naman ako.
"Ano bang sinasabi mo?!" Hindi makapaniwala kong sumbat. Si Trixie ba ang kausap ko ngayon? Or is she some kind of clone? Trixie will never say this this to me. I never know her as someone who is selfish! This is so unbelievable!
"No." Umiling ako at akmang aalis na sa harapan niya nang may maramdaman akong malamig na bagay sa pulso ko. "Wala ka nang kawala. You will fight me, Daphne. Don't be such a coward."
"What the fuck?!" I scream in horror nang makitang metal hand cuffs 'yon.
"Trixie! You are insane!" I scream at the top of my lungs. She just laugh on what I have said. Mabilis na dumapo ang isa kong kamay sa buhok niya at buong lakas na hinigit 'yon. Napatili siya at gano'n din ako nang higitin din ng isa niyang kamay ang buhok ko.
I can feel that we are starting to get attention pero wala akong pakialam sa mga tao sa paligid! My main concern now is to hurt this selfish bitch and my scalp hurt as fuck! We were screaming while pulling each other's hair nang maramdaman kong naputol ang hand cuffs at mag humigit sa akin palayo kay Trixie. Nang makita ko ulit ang mukha ng bruha ay akmang susugod na ulit sana ako nang pigilan ako ng kung sino mang may kapit sa akin.
"Get off me! Kailangan kong turuan ng leksiyon ang babaeng 'yan!" Sigaw ko.
"Daphne, calm down. Ano bang ginagawa niyong dalawa?!" Nang lingunin ko kung sino ang may hawak sa akin ay bahagya akong natigilan. Magkasalubong ang kilay at seryoso ang ekspresyon ng mukha. He's my room mate na hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam ang pangalan. "I never thought you are someone who do catfights."
Doon lang ako natauhan at tuluyang kinalma ang sarili ko. Bigla akong ginapangan ng hiya nang mapansin halos lahat ay nasa amin na pala ang atensiyon. What the hell happened?! Napasapo ako sa noo ko at muling napatingin kay Trixie na nanlilisik ang mga mata. What did I just do? Napapikit ako nang mariin at nakadamdam nang bahagyang pagkahilo.
I don't intend to hurt her. Hindi ko alam kung bakit bigla akong naging bayolente, hindi ako ganito. Is this has something to do with my capsules? Shit. Kumikirot ang ulo ko.
"Looks like may nagkakainitan na agad, the battle is not starting yet. Hmm, looks like meron na tayong pair na mauuna!" Sabi ng boses sa mikropono na agad na nagpakaba sa akin. "Those two na nagsabunutan. Get in the stage. Kayo ang unang sasalang sa labanan. Let this test begin!"
Naghiyawan ang mga tao at nagsimula na akong magpanic. What? Bago pa ako tuluyang makapag-react ay may humawak na sa magkabilang braso ko at kinaladkad ako paakyat ng napakalaking stage na ngayon ay kasusulpot lang at bago sa paningin ko. Paanong nando'n 'yon? Ngayon ko lang yata napansin? Napadaing pa ako ng itulak ako papunta sa gitna.
Muntik pa akong masubsob kung hindi ko lang agad naibalanse ang sarili ko. Nang mag-angat ako ng tingin ay nakaakyat lang din ni Trixie na mukhang hindi napilitin hindi ko katulad. Bakas sa mukha niya ang kumpiyansa samantalang ako ay halos manginig ang tuhod dahil sa kaba. Malakas ang hiyawan ng mga tao sa paligid na lalong napadagdag ng kaba ko. It feels like pinagpupustahan kami at halos lahat ay gusto siya ang manalo. Para kaming mga manok na nasa gitna ng sabungan.
Shit. What I have gotten myself into? Pasimple kong pinagapang ang kamay ko bulsa ko para kapain ang mga kapsulang baon ko pero lalo lang akong nanghina nang hindi iyon mahanap. Saan ko na napalagay 'yon? Plano ko pa sanang bumaba ng stage nang biglang magsulputan ang mga rehas na bakal at napalibutan kami.
"Ano 'to?!" Gulat kong sambit. I can hear Trixie laughing at my back habang ako ay nakahawak sa rehas at nawawalan ng pag-asa habang nakatingin sa kumpol ng mga taong tila pinagpipiyestahan kami.
I'm gonna die. Ayoko pang mamatay. I was about to grab the white flag in the middle of the stage when I saw a familiar mask in the middle of the crowd. He is looking directly to me at ewan ko pero bigla akong kumalma nang dahil do'n. It's like saying na hindi ko dapat sayangin lahat nang hirap na dinanas ko makarating lang sa puntong 'to. I saw him move to the in front that's why I can see him now clearly.
Favian. My heart suddenly wants to burst because of too much overwhelming feeling. Naramdaman ko pang medyo naluha ang mga mata ko pero agad kong pinalis 'yon. Kanina feeling ko wala akong kakampi, now that I see him, I feel fine.
"Giving up already, Daphne?" Napaiwas lang ako ng tingin sa kan'ya nang magsalita si Trixie. I took a deep breath and took a step back.
I try so hard to ignore the noise at nag-focus sa kaharap ko. Kahit ayaw ko, I have to fight her. She's a friend pero mukhang the feeling is not mutual so I don't have other choice. Nang makitang desidido akong harapin siya ay nawalan ang ngisi sa mukha ni Trixie pero nando'n pero ramdam ko pa rin ang kumpyansa niya na tila alam niya sa sarili niya na kayang-kaya niya akong talunin.
After calming myself ay pumwesto na din ako. This is a combat fight so I don't have to worry about using magic. All I have to do is to remember all the things I have learned from Favian. Can I really apply all that? Hindi ko sure pero, bahala na.
Basta ang alam ko, I'm already brave enough to face every challenges kahit ano pa 'yan.
Hindi ko alam kung anong nangyari sa akin, ang huling naalala ko lang ay pagsugod papunta sa akin ni Trixie. May kung ano akong naramdaman na kakaiba sa katawan ko. Umiikot at nagdidilim ang buong paligid ko hanggang sa hindi ko na alam ang mga sunod pang nangyari.
My head was throbbing when I gain back my consciousness. Nakapikit nang mariin habang sapo ang ulo ko na makirot. Nang magmulat ako ng mga mata ay inaasahan kong nasa arena pa rin ako pero nagulat ako nang puting mga pader ng isang hindi pamilyar na kwarto ang sumalubong sa akin. What? Where am I?
Muli kong pinikit ang medyo nanlalabo kong mga mata at inaasahang sa muli kong pagmulat ay nasa lugar na ako na inaasahan ko. Pero gano'n pa rin. Shit! I thought I'm just imagining things. Napabangon ako ng higa at napadaing pa ng kumirot ng sobra ang ulo ko. Atsaka ko lang din napansin na may mga nakakabit na aparato sa akin. Meron sa bandang ulo ko, sa braso at sa mga binti. I'm also wearing a plane white hospital gown. Madaming hindi pamilyar na kagamitan ang nakikita sa buong paligid.
Hindi ko mahanap ang boses ko kaya hindi ako makaapuhap ng mga salita. Anong nangyayari? Ano 'tong mga nakakabit sa akin? Suddenly, I feel like I'm not in Agartha. I feel weird. Hindi ko ma-explain. I can't find the right words to describe what I'm feeling right now.
Kinalma ko ang sarili ko at binalewala ang mga nararamdaman. Bumalik ako sa pagkakahiga at ag-isip ng ibang bagay. Baka naumpog ang ulo ko no'ng mawalan ako ng malay sa arena kaya ako nagkakaganito. Maybe advance dito sa palasyo na 'to kaya ganito ang mga nakikita ko. Nasaan naman kaya si Favian?
Napalingon ako sa pintuan nang bigla 'yong bumukas at may pumasok na dalawang taong mga nakaputing coat. Isang babae at isang lalaki. Iyong babae ay may hawak pa na bulaklak at mga lobo habang ang lalaki naman ay seryoso ang tingin sa akin. Teka parang pamilyar ang mga itsura nila. Napakunot ang noo ko at sinubukang alalahanin kung saan ko sila nakita. Nanlaki ang mga mata ko nang tuluyang maalala.
"S-selma? Oscar? What the fuck is happening?!" Gulong-gulo ako at hindi alam kung ano ang sunod na gagawin. Isa lang ang sigurado ako, I have to get away from them before they kill me.
Sinubukan kong umalis sa kama pero masiyadong nanghihina ang mga tuhod ko para gawin 'yon. Tuluyan na silang nakalapit sa akin. Nang akmang hahawakan ako ni Oscar ay mabilis akong umiwas.
"It's okay, Daphne. We mean no harm. Calm down." Alo pa sa akin ni Selma na nakapagpanibago sa akin. Kailan pa siya natutong magsalita nang mapagpakumbaba?!
This is so fucking weird! "Anong nangyayari?! Are you here to kill me?"
Nagkatinginan ang dalawa. "Her mind is still set in Agartha, ang akala ko ay binura niyo na ang memorya niya?" Medyo pagalit na tanong ni Oscar. I almost gasp because of what I heard.
"I think it will be unfair kapag ginawa natin 'yon-"
"Abby, please. She's just an object. Anong unfair ang sinasabi mo?" Mahina lang 'yon at tila pabulong pero narinig ko pa rin. Abby? Oscar called Selma, Abby?
"A-anong sinasabi niyo?" Memory? Memory ko ba ang tinutukoy nila?
Nagpabalik-balik ang tingin ko sa dalawa. Naguguluhan sa mga nangyayari. Napatingin sa akin si Oscar bago muli kay Selma pagkatapos no'n ay lumabas na ang babae. Sumulyap pa siya sa akin sandali na parang naaawa bago tuluyang lumabas ng pinto. Ngayon ay dalawa na lang kami ni Oscar sa kwarto. He sat on the seat near the bed habang ako ay hindi nakampante. Handa nang labanan siya kung sakaling sugudin man niya ako.
"I'm not an enemy, Daphne." Seryosong sabi niya pero hindi ako kumbinsido.
"Huwag na tayong maglokohan dito, Oscar. I'm not the same naive Daphne na nakilala niyo. I can fight now-"
"First of all, Daphne. I'm not Oscar. Do I look like a centaur to you? My name is Professor Henry Weginer and I'm a scientist. And the girl? She's not Selma. Her name is Abby Selion and she assist me for this project. We mean no harm. Calm down."
Natigilan ako sa mga narinig. Parang nagkakaro'n na ako ng ideya pero gustong ireject ng isipan ko kung ano man 'yon. This is impossible. Napailing ako nang unti-unting nagpprocess sa utak ko ang mga nalalaman.
"No. No, this is impossible." Umiling-iling ako nang hindi makapaniwala. Unti-unti na rin akong natatauhan na parang nagising sa isang napakahabang panaginip.
"We made it possible, Daphne. Project Agartha is a logic system that has been activated in the year 2010 which makes the parallel world possible and unfortunately you have been chosen to be our object. It has been 20 years. Hindi mo man matatandaan pero malaking parte ka ng proyektong ito. You volunteer all yourself and we never force you. You want this project to be successful and you just did." The professor smiled at me weakly.
"Congratulations, Daphne. You made it out in Agartha."