The Sunset-Unang Yugto
"Drink" mariing utos niya, padabog ko namang kinuha ang water bottle sa kamay niya at ininom 'yon.
Kung hindi lang masakit ang ulo ko ay baka nasapak ko na siya, this bastard just carry me out of the bar like a sack of rice and drove me to a random store. Kumalma na rin naman ako at unti-unti ng nahihinasmasan pero masakit pa rin ang ulo ko.
"Masakit pa ang ulo mo? I'll buy you Advil" pag-papakitang tao niya, napa-irap naman ako.
"Huwag na" agad akong umiling at hinilamos ang mukha ko paakyat sa buhok, using my fingers I comb my hair upward.
"What are you doing earlier, did your friends left you?" Tanong niya, at nag-taas Ng kilay saakin. Umangat naman ang tingin ko sakanya.
"Hindi nila gagawin 'yon, siguro nasa dancefloor lang" mahinahong kong sagot at pinag-patuloy ko ang pagmasahe ko sa buhok.
"Anong ginagawa nila don?" He asks again, kumunot naman ang noo ko at taka siyang tinignan.
"Ewan ko nag-dadasal siguro" pamimilosopo ko sabay irap sakanya, mahina naman siyang natawa at inilingan ako.
"Same old Lia huh?" Namulsa siya. "What I'm trying to say why did they leave you, alone? Obviously you're drunken alone and yet they leave you" he said, muli naman akong napa-irap at tinapon sa dibdib niya ang wala ng lamang water bottle.
"Huwag ka nangang mag-panggap na may pake ka, ka-bwisit" naiinis kong sambit sakanya kasabay ng pag-hulog ng bote sa sahig.
Hindi siya sunagot at huminga lang ng malalim bago yumuko at pinulot ang bote sa lupa bago nag-lakad paalis para itapon ang bote sa basurahan at mabilis na bumalik.
"I'll call Matteo, stay here" utos niya, tinignan niya ako ng mariin bago umalis, napa-irap naman ako ulit sa kawalan at sinandal ang ulo ko sa pader.
Malalim na ang gabi at halos wala na ring mga sasakyan, bumuntong hininga ako at walang nagawa kundi antayin siya. I just realized that I left my sling bag, nilalamig na rin ako dahil naka croptop ako at tattered jeans. What are we even doing here? Pwede naman sa labas lang kami ng bar.
Dapat hinyaan niya na lang ako sa bar kanina, kaya ko naman ang sarili ko. I'm sober up at kagigising ko lang kanina kaya nahihilo ako dahil nabigla ang katawan ko.
Ilang minuto pa ay bumalik na rin siya na may dalang puting t-shirt, tinapon niya 'yon sa mukha ko bago tumabi saakin ng upo. Ang bastos talaga!
"Seriously?!" Naiinis na tanong ko, hindi niya naman ako sinagot pero nakita ko ang paggalaw ng mata niya sa ibang direksyon, I scoff. Napa-iling ako at nag-matigas. I set his shirt aside, manigas nalang ako sa lamig keysa tanggapin ang pesteng t-shirt niya. I rather die.
He scoff.
"Anong sabi ni Matt?"
"Unattended" simple niyang sagot, agad ko naman naipalo ang kamay ko sa bangko sa inis.
"Putek na yan oh!" Bumuntong hininga ako at kinagat ang kaliwang pisngi ko.
"Subukan mo ulit!" Pag-uutos ko, pagod naman niya akong binalingan.
"That's a bar Lia, it's unattended, baka deadbat na ang cellphone non dahil pumapatay mag-isa ang tawag" paliwanag niya, tinitignan ko lang naman siya at pinaood siyang suklayin ang sariling buhok.
"Paano na 'to ngayon?" Naiirita kong tanong, I'm getting more and more frustrated because of my situation, this man just drove ne into a random places and now my friends are unattended! Great.
"I don't know?" He shrugged his shoulder, agad naman akong napa-padyak.
"Ibalik mo ako doon!" Mariing utos ko sakanya.
"Later" parang may uod ang pwet ko dahil pagkatapos niyang sambitin 'yon ay Hindi na ako mapakali sa upuan ko. Kinamot ko ang leeg ko at padabog na sinulyapan siya.
This is unneceptable! I can't be alone with him. Alam kong hindi ako hahayaan ng mga kaibigan ko! Baka nag-aalala na sila ngayon!
"Anya ngay?! Ihatid mo ako doon! Ikaw naman ang nag-alis saakin doon! Kaya ikaw dapat ang nag-balik saakin! Ibalik mo ako!" Reklamo ko sakanya.
"Mamaya nga" inis niyang sagot saakin mas lalo naman akong hindi mapakali, gusto ko siyang itulak palayo saakin dahil sa inis pero baka iwanan niya ako dito.
"Bakit mamaya pa?!" Hindi siya sumagot, huminga ako ng malalim sinubukang pakalmahin ang sarili bago muling pinagtatadyak ang paa sa lupa. Umakto akong naiiyak at paulit-ulit na sinuklay paitaas ang buhok. Narinig ko ang pag-tawa niya at pag-iling sa tantrums ko.
"Ibalik mo na ako doon please!!" Madiing kong utos ulit sakanya.
"Sober up first, Lia" natatawa niyang ani. Agad akong napakamot ng ulo at hindi napigilan siyang itulak. Sumubsob siya sa lupa kahit hindi naman ganon kalakas ang pagtulak ko.
"Bakit ba ang kulit mo ha? Ikaw ang may kasalanan bakit ako nandito!" Ani ko para pigilan ang tawa.
"Why did you push me?" Sumeryeso ang tono niya at kunot noong tumingin saakin. Nag-iwas ako ng tingin at hindi siya pinansin. He deserves it anyway. Pakialimero kasi.
"Ihatid mo ako doon!" Muli kong utos.
"Not after what you did" panggagaya niya saakin, agad naman sumeryoso ang mukha ko at dahan-dahang bumaling sakanya.
"What?" Tanong niya, tinaasan pa ako ng kilay. Hindi ako sumagot at tinitignan lang siya, pinagpag niya ang kamay niya bago umupo sa tapat kong bangko, sinundan ko siya ng tingin.
"Stop staring me like that" sambit niya bago nag-iwas ng tingin.
"Baka nakakalimutan mo ang mga ginawa mo saakin Stefano, don't act a victim fucking bastard" pag-papaalam ko, agad naman siyang tumikhim at umayos ng upo.
"I know" sagot niya, tinitignan ko lang naman siya at sinubukang basahin ang isip niya, ngayon na lang kami ulit nag-kita. Halos isang mag Isang linggo na rin, pero kahit ganoon ay hindi ko pa rin nakakalimutan ang pagka-inis ko sakanya, lalo na at tuwing nakikita ko siya ay naalala ko ang nga nangyari saakin noong mga ang-daang linggo.
Akala ko kung hindi ko siya makikita ay nakakalimutan ko na ang mga nangyari, pero ngayong nasa-harapan ko siya at mag-isa lang kami ay hindi ko maiwasang mag-taka, why did he help me?
"Anong plano mo?" Seryoso kong tanong.
"What?" Kumunot ang noo niya at tinignan ako sa mata, agad naman akong ang-iwas ng tingin.
"Bakit mo ulit ginagawa 'to Stefano? Ano ulit ang gusto mong mangyari? Huh? Do you want another drama? Ano? Anong gusto mong issue? Come-on spill it up" I raised my brow and wait for his answer.
"Nothing, I just help you Lia" he answered seriously, napa-irap naman ako padabog na pinalo ang upuan.
"Wow! Ha! Do you think I will believe that? Impossible! Stefano I can't read you, I don't even know why are you doing this! May camre ba sa paligid huh? Anong drama na naman ba Ang gusto mong simulan? " pag-kumpotra ko, agad naman siyang nag-baba ng tingin at bumuntong hininga
"You said I pushed you but I don't remember pushing you, and calling me rapist is a hard word"
"You deserve it" kinuyom ko ang kamao ko at mahigpit na kumapit sa bangko.
"Do I, really?" Nag-angat siya ng tingin saakin at mahinang ngumiti, agad naman akong nag-iwas ng tingin.
"Lia I know I did really horrible things to you and I'm sorry okay? But calling me a rapist is below the belt Lia!"
"That's what I saw!" Pag-tatanggol ko sa sarili ko
"But you didn't comprehend the situation" tumaas ang boses niya napa-maang naman ako.
"... You didn't and now you're blaming me for your suffering!"
"Bakit hindi ba? Kahit sino sa kalagayan ko isiping ginagahasa mo 'yong babae, Stefano" madiin kong sambit sakanya. "...sana naman kasi bago ka nakipaghalikan sa library iniisip mo kung tama ba ang ginagawa mo! Biktima ako rito pero kung umakto ka parang ikaw ang naperwisyo!" Singhal ko sakanya, he just look at me in disbelief shaking his head a little.
Natahimik kami ng ilang minuto, naka-iwas siya ng tingin saakin habang ako naman ay abala sa pang-iimbistiga sa lugar. Kung hindi niya ako kayang ihatid ako na ang mismo ang maguuwi saakin pauwi.
He couldn't understand what I'm trying to say anyway, napaka-self entitled niya. Siguro ay tama siya, masakit ang nabitawan kong salita pero mas masakit ang ginawa niya.
"You're fans cyberbullied me... Meron pang nag-sabi itali ko raw sarili ko at magbigti. Alam mo na kung gaano kasakit 'yon?"
"You said you don't have twitter" he smirk.
"That's not the point here..." Bumaling ako ng tingin sakanya, sa mata sa mata tinitignan ko siya ng mariin.
"The point is I was cyberbullied because of you." Mariin ko siyang tinuro.
"What? You gotta be kidding me..." He laughed and shook his head. Kumunot naman ang noo ko.
"Do you always blame people for your careless act? Huh?" He mocked me, napatihil naman ako at nag-iwas ng tingin.
"You know what let's finish this thing once and for all, I'm sorry THAT my FANS cyberbullied you for your selfish ACT and I'm sorry that I teased you" he said before smiling at me.
Tumalim naman ang mata ko at binalingan siya ng tingin. Bumigat ang pag-hinga ko at hindi magawang makasagot sakanya.
"Ano na Lia?" He raised his brow.
"Hindi" mariin kong sagot. Napahalakhak naman siya at muling napa-iling saakin.
"You're hopeless" pangsusuko niya. Mas lalo naman akong nairita sa sinabi niya. How is it my fault? I'm the victim here?!
"It's not my fault! Hindi ko kasalanan!" Pag-tatanggol ko sa sarili.
"Yeah? As if I will listen. Here Lia, I already apologized, I respect you and I will wait for your apology, And no this is not for the show. Look I can help you clean your name but if you choose to underestimate me.." ngumisi siya. "...My mad fans will take care of you"
Tulala lang ako sa mga nagdaang araw, umuwi rin si papa, ngunit tulad ng dati ay isang linggo lang ang tinagal niya. Nag-away pa sila ni mama noong aalis na siya.
Malapit na kasi ang death anniversary ng kapatid ko at gusto ni mama na huwag munang pumunta si papa. But of course my father didn't agree, ang trabaho niya na ata ang pinaka-mahalagang iniingatan niya, he wouldn't let go of it. Kahit ako mismo na anak niya ay hindi pa niya mapagbigyan si mama pa kaya.
I am the burden of the family, dahil sa nangyari bumabalik lahat ng paghihirap ko noong wala si papa at buntis si mama. I am an accident child, an unwanted child. They didn't plan me. I become the hindrance of their dream.
Hindi naging teacher agad si mama at si papa ay hindi naka-pasok sa pangarap niyang cruise ship at lahat ng yon ay dahil sa nabuo ako. I'm an accident child and that title will never change to my mother. Since after she gave birth to me, she leave me to my grandmother and leave to achieve her dreams, nabalik lang ako kay mama noong namatay na ang lola ko. I was four at that time wala akong masyadong maala.
Growing up on my mothers arms is suffocating, lagi silang nag-aaway ni papa. They don't know how to take care of me. Mula pagkabata ay namulat na sa mata ko na isa akong aksidente, isang mali na kailan man hinding-hindi magiging tama.
Hearing Stefano's word is like a dagger to my heart, I am wrong once again, ilang beses ba na kailangang isampal saakin na mali ako. I know there is wrong on my guidance but what can I say? I was never guided, palaging napapamukha saakin mali ako, I want to be right also gusto kong maging tama kahit isang beses man lang.
Sa lunes ay agad din naman bumalik sa dati, Wala naman masyadong nag-bago maliban sa mga kaklase kong bagong rebond. Masaya ako dahil muli kaming nag-kita ni Theo at tapos na rin ang pagiging bulok ko sa bahay.
Agad niya akong sinalubong pag-pasok ko ng classroom, umupo naman ako sa dati Kong upuan at tinitignan siyang itabi ang bag sa tabi ko.
"Kamusta semester break?" Tanong niya.
"Wala, pangit" sagot ko, sibangot ang mukha humalakhak naman siya at nilapag sa lamesa ko ang box na kanina pa niyang bitbit. My eyebrows immediately rose up.
"Ano 'to?"
"Nagpaturo kay mommy nag-bake last week, that's crinkles taste it and give me a feedback" paliwanag niya sabay kindat saakin, napangiwi naman ako at sinilip ang loob non.
Agad bumalot sa ilong ko ang bango ng bagong lutong crinkles, agad ko rin 'yon sinara. Nakita ko ang pagsulyap nila Althea at Cleo saakin, hindi ko sila pinansin at bumaling kay Theo.
"Sigeh, salamat" I thanked, lumapad naman ang ngiti niya at mas nilapit ang upuan saakin.
"Anong paborito mong tinapay? I try to bake it" tinaasan niya ako ng kilay, kumunot naman ulit ang noo ko at muling sumukyap sakanya.
"Bakit Ibabake mo 'ko?" Panloloko ko.
"Oo ayaw mo?" Inismiran ko siya na kinatawa niya. "Arte mo ano nga?"
"Pandesal lang" sagot ko at ngumuso bahagyang nahiya sa sagot, kita ko ang pagtigil niya at pagkunot ng noo saakin.
"Hoy! Alam ko ng magbake ha? 'to nahiya ka pa! Ano nga gusto mo? Brownies? Cinnamon?" Natatawa niyang tanong ulit mas humaba naman ang nguso ko at umiling.
"Pandesal nga"
"Weh? Hoy Amalia makapal mukha mo sabihin mo na!" Pamimilit niya, muli ko lang siyang inirapan at umayos ng upo.
"Wow, other girls prefer brownies and cupcakes tapos ikaw pandesal lang?" Natatawa niya ani. Napa-nguso naman ako at hindi siya sinulyapan.
"Hindi ko naman yon masawsaw sa kape Theo" I chuckle.
We became busy for the following days, Theo actually fulfill his promise pinagbake nga niya ako ng pandesal may chocolate feeling pa ang iba. Napa-iling nalang ako at nag-pasalamat.
Next week is our Capping, Pinning and Candle Lighting Ceremony namin, sa bawat araw na nagdaan ay mas lalong nadagdagan ang excitement ko.
Capping, Pinning and Candle Lighting Ceremony is a Ceremony where we officially became a student nurse, mag-tratrabaho na kami sa hospital at mag cocomunity health service. I can't wait for it to happen! Matagal ko na 'tong inaabangan simula pa noong first year ako.
Maybe nursing is not bad at all, I love how I'm slowly addapting my unwanted course. Tama ang sinabi nilang sa una lang ang mahirap, worth it naman ang bawat pagmumura ko sa mga grades ko. How I love kids! I love taking care of them.
Sa linggo ay taimtim lang ako nag-dasal at pinagpasalamatan ang Diyos, I also prayed for guidance. Ewan ko, pagkatapos ko marinig ang saloobin ni Stefano gusto ko maliwanagan but that doesn't mean I will apologize to him.
Naiinis pa rin ako sakanya, naiinis rin ako kay mama. They all against me, palagi nilang tinatatak sa utak ko ang mali keysa sa tama. Though kahit kumukulo ang dugo sakanilang dalawa ay wala rin akong magawa. Napaka-selfish nila.
On Monday, I wake up early to get ready on our ceremony. Mabuti na lang at noong kabataan ko ay nainteresan kong mag-aral ng make-up kahit ang mga basics lang.
Wala kasi si mama nag mag-hahanda saakin tuwing competition kaya sariling sikap ako. I just do a simple make up before wearing my uniform. Ginawa ko ang buhok ko sa malinis na bun bago dinala ang cap at lamp ko sa bag.
Pag-dating sa school ay nag-aantay na saakin ang nakatungangang Theo. When he sees me he immediately stand-up to greet me, he even compliment my make-up.
"Ganda naman!"
"Thankyou" I gave him a genuine smile. Nakakataba sa puso ng mayroong pumupuri sa'yo, I don't get compliments everytime and hearing it to someone is like music to my ears. Kahit mabigat ang puso ko dahil wala akong parent para manood saakin at sumuportq ay kahit papaano ay pinagaan ni Theo ang puso ko. Sabay kaming pumunta sa gym at doon ginanap ang ceremony.
Seeing my classmates with their parents aches my heart, sana ganyan din ako, iba parin talaga ang may taong sumusuporta sa'yo kahit tumayo lang rito si mama ay ayos na saakin kahit hindi niya ako kuhanan ng litrato, ayos lang. Gusto ko lang naman ipakita sakanya na kinaya ko, na magiging student nurse na ang anak niya, para maging proud naman siya saakin kahit isang beses lang.
Nag-baba ako ng tingin para iwasan ang mga pamilya sa gilid ko, sumasakit lang ang puso ko kapag nakikita sila.
Minutes later I heard my name a signal that it's already my turn, I smiled in excitement before standing and just like that, I'm already a student Nurse. My teacher smiled at me before taking my cap and pinning it to my hair. My heart is pounding so fast. I didn't mind the malicious stares and whispers from my classmates, all I can feel is excitement. Finally I sense happiness and satisfaction without my mom.