Wanneer Arwen en ik bijna op de feestlocatie aangekomen zijn, haal ik mijn ogen kort van de weg om haar richting uit te kunnen kijken. 'Ga je me nog vertellen waarom je niet met je man mee kon rijden?'
Ze haalt haar schouders op. 'Ik voelde aan dat je in een crisissituatie ging terechtkomen en wilde er voor je zijn.'
Ik waag een tweede blik in haar richting. 'Heel grappig, Arwen, maar ik meen het. Is er iets gebeurd tussen jullie? Hij heeft je toch niet geslagen? Ik zweer dat ik die kerel de grond in klop als hij-'
'Hood, doe even normaal, wil je. We hebben ruzie gehad, dat is alles. Niks om je zorgen over te maken. Geef het nog een dag, misschien twee, en alles zal wel weer vergeten en vergeven zijn.'
Ik zuig mijn adem naar binnen, maar knik dan. 'Als jij het zegt. Maar als het niet zo is, laat het even weten, dan kom ik hem alsnog een pak slaag geven.'
Arwen grinnikt. 'Dat wil ik zien.'
Wanneer we aankomen bij het kasteel waar we moeten zijn, zijn we allebei in een veel beter humeur. Het gesprek met Hans knaagt nog in mijn hoofd. Het minste dat ik eraan denk draait mijn maag zich om en wil ik liefst naar de dichtstbijzijnde toiletten lopen. Ik slaag er echter in mijn gedachten te verzetten door allerlei scenario's te bedenken van Amelia's etentje bij haar ouders.
We lopen samen het domein over. Eerst door de grote tuin, Arwens hakken irritant tikkend op het stenen pad, daarna door de gangen naar de zaal die met een bordje aangewezen staat. Monica en Kian staat er in krijt op geschreven.
De grote deuren staan al open, maar toch blijven we nog even in de deuropening staan.
Mijn beste vriendin kijkt me aan. Haar opgestoken haar is langs de linkerkant een klein beetje losgekomen. Ze speelt met één van de losse strengen haar. Haar andere hand gebruikt ze om haar handtasje stevig tegen zich aangedrukt te houden.
'Ik moet misschien die man van mij eens gaan zoeken, zien of de schade nog te herstellen valt,' zegt ze nuchter.
Ik knik, handen in mijn zakken en bovenste knop van mijn hemd open. 'Dat lijkt me een goed idee. Zolang jullie de boel niet bij elkaar roepen,' ik lach, 'het is nog altijd Kian en Monica's dag.'
Ze grinnikt, maar kijkt naar de vloer. 'Ik zal het proberen rustig te houden.' Ze werpt haar blik met een scheve grijns naar me op. 'Proberen.'
'Dat dacht ik al. Ik ken je al wel langer dan vandaag, Wen.'
'Da's een feit, Hood.' Ze slaat haar armen over elkaar. 'Red jij je wel?'
Ik knik zonder erover na te denken. 'Zeker wel. Ik ga Felix zoeken, hopen dat die niet ergens met zijn tong in die Gilles zijn keel zit.' We lachen allebei.
'Hier lopen zoveel mensen rond die hij heeft binnengedaan dat ik betwijfel dat hij het zou durven,' grapt Arwen.
Hoofdschuddend lach ik. 'Niet overdrijven, Wen, het waren er twee.'
Ze steekt haar handen omhoog. 'Maar toch, dat waren er dan twee te veel.' Nog lachend loopt ze de zaal in, waar de muziek luid speelt en allerlei mensen op de dansvloer staan - zo te zien hebben we de eerste dans gemist, wat jammer.
Ik besluit mijn eerste stop te maken bij de uitgebreide tapas tafels. Als Felix niet aan het dansen was, zou hij wel aan het eten zijn. Ergens zou ik hem wel tegenkomen.
Terwijl ik allerlei verschillende hapjes op een bordje leg - van toastjes met gerookte zalm tot potjes met garnaalsalade en mini pizzaatjes -, wordt de muziek van de DJ stiller gezet en gaat er een wel heel bekend gezicht achter de microfoon staan.
Felix heeft zijn gitaar over zijn schouder gehangen en straalt puur zelfvertrouwen uit, terwijl hij naar alle aanwezigen kijkt. Zo, die heb ik gemakkelijk gevonden.
'Dag lieve en niet zo lieve mensen, daarbij kijk ik vooral naar jou, Kian.' Hij knipoogt naar onze vriend en de andere gasten lachen. 'Ik heb heel erg lang getwijfeld over wat ik je als huwelijkscadeau zou geven. Ik heb één of andere schotel in mijn handen gehad, maar die zou je toch laten vallen.' Hij lacht zelf even, zijn hoofd daarbij zover mogelijk weghoudend van de micro. 'Ik heb een gitaar gezocht die perfect bij je zou passen, maar ik weet nog wat een fiasco het was de laatste keer dat ik je probeerde te leren spelen, dus dat idee heb ik ook maar snel laten varen.' Hij gebaart met een scheve grijns naar zijn gitaar en de microfoon voor hem. 'Uiteindelijk heb ik me dan maar achter mijn muziekschrift gezet en gedaan wat ik het beste doe.'
Ik hoor een groepje mensen naast me opgewonden fluisteren. 'Wat gaat hij doen? Gaat hij zingen?'
'Ik heb een liedje geschreven,' hij grijnst en zoekt kort mijn blik op, ik lach hem toe, 'speciaal voor jou,' hij kijkt weer naar Kian, 'en je lieftallige vrouw.'
Mijn beste vriend begint te spelen en niet veel later mengt zijn stem zich met de gitaarakkoorden. In zijn liedje maakt hij onze nu getrouwde vriend voornamelijk belachelijk, maar hij grijpt ook terug naar minder beschamende momenten uit onze tienertijd, zingt over hoe Kian stapelverliefd werd op Monica en zij niets van hem wilde weten.
Zodra hij klaar is met zingen, beginnen, voor zover ik zie, alle aanwezigen, ik inbegrepen, luid te klappen en op hun vingers te fluiten. Terwijl Felix' vingers nog druk over de snaren van zijn gitaar gaan, kijkt hij naar het podium waarop hij staat, maar ik kan zijn glimlach zien groeien hoe meer er wordt geapplaudisseerd. Wanneer zijn laatste noot gespeeld is, draait hij zijn gitaar, zodat die op zijn rug hangt, en buigt hij een paar keer diep met gespreide armen.
'Dank u, dank u, jullie waren een fantastisch publiek,' lacht hij.
Ik leg mijn inmiddels lege bordje ergens aan de kant en besluit al naar voren te lopen, om mijn beste vriend aan de voet van de trapjes op te wachten. Kian moet hetzelfde gedacht hebben, want het laatste stuk loopt hij met me mee
'En wat heb jij voor me? Een gedicht? Een handbeschilderde vaas? Een gepersonaliseerd flesje bier?' grapt hij.
'Whiskeyglazen als je het echt wil weten.' Ik lach. 'Je weet dat ik niet de meest artistieke persoon ben.'
Felix komt de trapjes met twee treden tegelijk afgelopen, maar besluit wanneer hij bijna beneden is dat hij de laatste centimeters liever springt. Luid landt hij precies voor onze neus. Op zijn gezicht plakt nog steeds een scheve grijns. 'En, wat vonden jullie ervan? Was het alles waar jullie ooit van gedroomd hebben?' grapt hij.
Ik knik overdreven en probeer zo goed mogelijk mijn lach in te houden. 'Zeker weten. Ik weet wat ik voor mijn volgende verjaardag wil.'
Uitdagend kijkt hij me aan. 'Pas maar op met wat je zegt, maat. Je verjaardag is zover niet meer.'
'Dan ben je die dag niet welkom in mijn buurt.' Ik steek mijn tong kort naar hem uit.
Kian neemt het woord van me over. 'Ik vond het geweldig, honderd procent, echt waar. Ongetwijfeld het beste cadeau,' hij fronst, 'oké, misschien het op één na beste cadeau... Mijn broer heeft me een kickertafel gegeven voor in het nieuwe huis.'
Gemaakt beledigd legt mijn beste vriend zijn hand op zijn hart. 'Je kiest een kickertafel boven een zelfgeschreven liedje.' Hij slikt overdreven luid. 'Kian, ik denk niet dat we nog vrienden kunnen zijn.' Hij draait zich met zijn rug naar ons toe en Kian en ik wisselen een geamuseerde blik.
'Wat ben je toch een drama queen soms,' grinnik ik plagend, terwijl Kian zijn hand op Felix' schouder legt.
'Maat, als jij tafelvoetbal over zingen moest kiezen-' Hij stopt zelf al en lacht. 'Laat maar, ik denk dat ik ongelijk zou krijgen.'
Felix draait zich lachend weer naar ons om. 'En het kan toch niet zijn dat de geweldige Kian De Coster ongelijk krijgt. Maar ik zou het eigenlijk niet weten, tafelvoetbal of zingen, hangt van mijn humeur af.' Hij kijkt naar mij, met een flesje water wijzend - geen idee waar dat plots vandaan komt. 'Wat me er trouwens aan doet denken, Robin, ik had van waar ik stond op het podium een prima uitzicht op Arwen die een glas water dronk.'
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. 'En?'
'Water, maat. Arwen, water,' hij maakt grote gebaren met zijn armen en handen, 'dit is een ernstig iets, die twee horen niet in elkaars buurt te komen op een feestje. Dat betekent drama.' Hij wijst naar ergens in de zaal en ik volg de vinger. 'Kijk daar,' ik zie Arwen staan, naast Liam, glas water in haar hand, 'enig idee wat er gaande is?'
Mijn beste vriendin en haar man lijken in een verhitte discussie te zijn. Voor hen staat nog een hele groep dansende mensen, dus is het moeilijk om meer te zien dan hun hoofden en af en toe een hand of zelfs arm die boven de menigte uitkomt in een wilde beweging. Ik kan Liam naar de deur zien knikken. Arwen gooit haar hoofd in haar nek en ik kan me voorstellen dat ze haar ogen daarbij rolt. Het tweetal gaat naar buiten, waar ze uit mijn zicht verdwijnen.
'Ik zou het niet weten, jongens,' zeg ik luchtig. 'Ze hebben ruzie, maar waarover,' ik haal mijn schouders op en rol mijn polsen, 'als ze wil dat we het weten, zal ze het wel zeggen.' Wat me terugbrengt naar ons gesprek in de auto, terug naar haar geruststellende woorden tegen mij en het gesprek met Hans dat daaraan vooraf ging.
Ik pers mijn lippen onbewust op elkaar. Zodra ik het merk, weet ik mezelf geen houding meer te geven. Ik probeer zo ontspannen mogelijk over te komen, maar ik heb niet het gevoel dat ik daar echt in slaag.
Monica duikt naast Kian op en haakt haar arm door de zijne. Ze werpt een vriendelijke glimlach op mij en Felix, maar begint haar man wel mee te trekken naar de dansvloer. 'Sorry, jongens,' zegt ze daarbij, 'ik kom hem nog even stelen.' Met een ongetwijfeld onoprechte verontschuldigende blik op ons, laat Kian zich meetrekken.
Ik kijk naar mijn beste vriend en krijg spontaan een grijns op mijn gezicht wanneer ik hem rond zie kijken, waarschijnlijk op zoek naar een bepaalde knappe jongen. 'Wanneer komt jouw date je bij me weghalen om te dansen?'
Felix steekt zijn handen in zijn zakken en kijkt, met een kleine glimlach en een overduidelijke blos op zijn wangen, naar de vloer. 'Ik heb hem misschien gevraagd om mijn telefoon te gaan halen in de auto, vlak voor ik het podium opging.' Hij steekt zijn smartphone naar me op. 'Het kan nog wel even duren voor hij terugkomt.'
Ik trek een wenkbrauw op, niet goed wetend of ik moet lachen of me zorgen maken. 'En waarom?'
Hij haalt zijn schouders nonchalant op en staart weer naar de grond, handen opnieuw in zijn zakken. 'Ik wilde niet dat hij me hoorde zingen,' hij slikt,' of ja, hij mag me best horen zingen, maar ik weet niet, hij is speciaal, Robin, ik wil dat de eerste keer dat hij- het is stom, laat maar.' Zijn schouders zakken omlaag.
'Felix, komaan maat, ik heb je nog nooit zo over iemand horen praten. Je mag best dingen voelen.'
Hij kijkt me aan. Zijn grijze ogen zijn net een storm op zee. Hij zucht. 'Het is gewoon- ik wil- ugh, ik wil dat het eerste liedje dat hij me hoort zingen een liedje is dat ik voor hem zing, niet iets belachelijks wat ik snel in elkaar heb geflanst de dag voordien, omdat ik geen idee had wat te geven.'
Nu lach ik wel, luid en moeilijk te stoppen. 'Je hebt het gisteren in elkaar geflanst?' weet ik tussen het lachen door uit te brengen.
Hij knikt ernstig, maar krijgt duidelijk ook moeite om niet te lachen. 'Ja, ik weet het, niet tegen Kian zeggen aub.'
Ik schud lachend mijn hoofd. 'Geweldig, maat, absoluut geweldig.'
Mijn beste vriend werpt zijn ogen ten hemel, om vervolgens zijn hand op mijn schouder te leggen. 'Je vindt jezelf wel heel hilarisch,' grapt hij.
Voor ik daarop kan antwoorden, zie ik hem zijn blik verleggen van mij naar iets of iemand achter mij. Wanneer ik over mijn schouder kijk, zie ik Gilles staan met een kleine glimlach.
'Sorry,' hij kijkt van de vloer kort naar mij en dan langer naar Felix, 'ik heb je telefoon niet gevonden.'
Ik pers mijn lippen op elkaar, werp een bemoedigende blik op mijn beste vriend en zet een stap opzij. 'Ik laat jullie wel even alleen,' zeg ik met een scheve grijns. Paniek schiet in Felix' ogen. Ik kijk hem nog enkele tellen geruststellend aan, waarna ik hen, zoals gezegd, alleen laat.
Was Amelia maar hier, dan kon zij me gezelschap houden.