Ang mga author's notes ko na mapang-rant ay para lang din sa mga nagr-rant so kung tinatamaan ka malamang isa ka sa kanila? di'ba? Anyway! salamat sa patience po nung ibang readers lalo na mga true blooded Helliens :)) lab lab
so here we go!
NGAPALA! Before I forget, WALA PO ITONG AVAILABLE NA SOFTCOPY salamat!
____________________________________________________________
Lena's POV
"May press conference tayong dadaluhan"
napanganga ako as in literal na nganga, tumigil din ako sa paglalakad kaya napatigil din si Aston at tumingin sa akin, his eyebrow arched.
"Pasukin ng langaw yan" he said, ang sungit nanaman ng damuho pero wala na akong pakialam! tama ba yung narinig ko? Press Conference daw?!!
Napatingin si Aston sa mga naglalakad sa harap namin, parang hindi napansin nila grandmere na nawala na kami sa likuran nila. Napalingon si Aston na parang bata, ako man ay ganoon din ang ginawa ko dahil wala na talaga pala kaming kasama dun. He looked at me in a bored gaze, habang pinagmamasdan din kami ng iilan ilang tao. They must've recognized him, sabagay kahit naman saang anggulo Aston was quite a looker.
Ganoon naman talaga eh, He'll always be famous, I'll always be the ordinary one. I tried to step in his world pero hindi talaga yata ako nababagay dun. I smiled bitterly.
Nagulat nalang ako ng higitin niya yung kamay ko, at napa-amang ako sa kanya.
"Aston?"
"Pinagtitinginan tayo ng tao,. Let's get out of here" he said firmly dahil habang nag-e-emo pala ako ay dumadami na ang mga nakapaligid sa amin. shizz bakit ba nasa ganitong sitwasyon kami? pero bago pa ako makapag-react ng maayos I felt him tug my hand.
His hand...enclosing mine...
and this sudden swelling inside my heart.
Nagpatangay lang ako habang higit higit niya yung kamay ko. Usually siguro ako ang gumagawa nun sa aming dalawa pero ngayon, he was the one holding my hand.
Aston...
Right now, his hand enclosing mine, gusto kong kalimutan ang lahat. Ang lahat ng gulo sa pagitan naming dalawa. I want to get away from everything...
"I want to get away from everything...even for just a moment" he then said, napatingin ako sa kanya as he stopped walking, pero nakayuko siya at magkahugpong pa din ang mga palad namin. He looked straight into my eyes and I felt that same teenage anticipation in my heart whenever Aston acted foolish back then just to make me happy.
Akmang magsasalita na sana ako when he let go of my hand...
Kasama ba ako sa "everything" that he wants to get away from?
My heart sunk. Ang sakit namang isipin nun. Nagbabadya na ang pangingilid ng mga luha ko but I consoled myself. Kaya mo yan Lena, kaya mo yan. Piping usal ko sa sarili ko.
"Napapagod na ako." he said as I bit my quivering lip, nasa same spot kami kung saan niya ako iniwan noon at naulanan.
"Napapagod na ako sa mga nangyayari. Misunderstandings, hatred, pain." he said habang nakatingin sa puno na ngayon ay nalalagas na ang mga dahon.
"Napapagod na ako sa fabrications of reality, lies, fears," he continued at nagsimulang mangilid ang mga luha ko
"Pwede bang kalimutan muna natin ang lahat ng yon?" he then said as my head jerked up towards him. At hindi ako makapaniwala sa nakikita ko...
"I get distracted from work dahil sa mga problema"
"Sobrang nakakastress..."
"Sobrang nakakapagod."
Now I was certain. He wants an annulment. Naiiyak ako...
Sobrang naiiyak talaga ako...
But then he extended a hand towards me. With a serene smile in his face.
"Pwede mo ba akong samahang kalimutan muna ang lahat? at mag-unwind?" he said, hindi ko alam kung ano'ng nangyari pero parang sa isang iglap lahat ng pagtatampo at sakit na nadarama ko ay naglaho ng isang iglap. As I found myself reaching for his hand, with tears in my eyes...but a smile in my face.
Rain's POV
x___________________________________x
Nakakapagod! pero nakakatuwa! hindi man ako designer na ngayon ay natutuwa ako dahil isang katulad ng lola ni Aston ang ru-mecognize sa kakayahan ko!
Medyo disappointed pa nga daw ito ng umalis ako sa fashion industry! luhhh! ano naman ang panama ko kasi kina Vera Wang, Coco Chanel, Danny Choo, Loius Vuitton, Donna Karan, Christian Louboutin at iba pa hindi ba? baguhan palang akong designer noon at hindi malaki ang pangalan ko sa industriya pero ang isang katulad ng lola ni Aston ang tumatangkilik ng mga gawa ko! nakakatuwa lang!
Para akong naglalakad sa alapaap! haaaay~
Teka lang! Nasaan na pala ako?! Inikot ko ang paningin ko sa paligid!
O_____________________________O
Hola!!! nawawala ang lola ni Aston!
Nawawala din si Lena at Aston!
Pati sina Titania at Reino nawawala!
Pero biglang kumabog ang dibdib ko, hindi ba parang...
ako yata ang nawawala?
Nasaan na ba ako?
Iginala ko ang paningin ko sa paligid. Nasa marungis na kalye ako, at hindi ko alam kung papano ako napadpad dito. Sobrang out of place ako with my dress and my anklehigh boots. Kanina lang nasa siyudad ako bakit ngayon para akong napadpad sa slums at depressed areas ng Maynila.
May munting takot ang lumatay sa pagkatao ko habang namataan ko ang isang grupo ng mga lalaki na nag-iinuman sa malapit. Nakita ko pang itinuro ako ng isa dahil marahil sa kasuotan kong out of place nga naman sa kanila.
Marunong ako sa karate, jiu jitsu at the ways of katana. Pero wala ako sa Japan at lalong wala sa akin ang katana ko. At sa dami nila dito impossibleng kaya ko silang pabagsaking mag-isa lahat. Binilisan ko ang lakad para lumayo sa lugar na iyon, lalo na sa kumpol ng kalalakihang iyon, kung saan saang eskenita ako sumuot pero hindi ko na alam kung nasaan ako.
Panic was slowly creeping up on me.
Nagtakbo-lakad ako dahil may nakita akong liwanag sa dulo ng eskenita. Pero...
"Hi Miss!" sabi ng isang bungal na lalaki, cripes! at may tatlong lalaki pa sa likuran niya. I tried to turn back only to find out na may mga kasama pa ito.
"Miss wag ka naman matakot, gusto lang naming makipaglaro sa iyo pwede ba?"
"Hindi!" matatag kong sabi
"Ang sungit mo naman" sabi ng isa. Bilang parang tinadyakan ang dibdib ko habang palapit sila. Is it happening again?
But this time walang Reino na sasaklolo sa akin, pero hindi na ako ang dating Rain. I poised.
"Wow pare! Palaban!" sabi pa ng isa ng umingkas ang isang binti ko at sapul ito sa panga, tumilapon ito sa pader, napanganga ang ilan sa akin.
"Hayup kang babae ka!" sigaw ng isa at sumugod sa akin, I ducked as he attacked as I twisted myself hanggang sa lumanding ang isa kong paa sa baba niya, ang isa naman ay tinuhod ko. I rained kicks and punches to them ng maramdaman kong mahablot ng isa ang wrist ko at buong lakas na hinampas ako sa pader.
I felt a searing pain in the back of my head, tumama pa yata ang ulo ko sa pader, saka sa nanlalabo kong paningin nakita kong lumapit sila sa akin nagngingisian, I bit my tongue to keep myself awake.
At sa nanlalabo kong paningin. I saw a figure approach us at isa isang tumilapon sa kung saan ang mga masasamang loob. His face was blurred, but I saw him fight off the evil people as he tried to defend me. For a moment there through the light penetrating my eyes it was as if I saw a pair of wings in his back.
"Tenshi..." I mumbled he was an angel
Umuklo ito sa harapan ko at naramdaman kong pinalis nito ang dugo sa labi ko
"Your tongue was not made for you to bite. Baliw ka talagang babae ka" he said I tried to smile despite the darkness slowly creeping in my sight.
And then it was totally black ang huling naramdaman ko lang ay iniangat ako nito mula sa kinasadlakan ko and that warm feeling enveloped me...
such a warm...familiar feeling..of...home.
__to be continued