There were two kinds of people who would move heaven and earth just to keep you close to their side; The first one loved you with all their heart, and the other only wanted to use you so bad for their advantage. Learn to know the difference between affection and manipulation.
I heaved a sigh after reading the lines of Archer Holden—one of the most famous fictional characters Dark Realm had written. Archer's character almost resembles Dark's personality. They have this rare perspective that not all people were capable of understanding. Their words always have depths and hidden codes, as if they wanted to lure the readers in their own abyss of thinking.
I carefully put the book back on the shelf. Pinasadahan ko pa ng tingin ang mga aklat na nakahanay. Just by looking at these treasures, my smile automatically emerged. One of the best sceneries aside from nature, was to see a lot of books inside a room. They served as my breath of fresh air.
Nang magsawa ang aking mga mata ay bumalik na ako sa kama. I sat on the comfy bed while looking at the door.
Hindi ko alam kung ano ang nangyari pagkatapos kong mawalan ng malay kanina. Nang nagkamalay na ako ay natagpuan ko ang aking sarili sa loob ng kwartong ito. I'm not even sure if I'm still in Synopsis Building. Kanina pa ako nakikipag-debate sa sarili ko kung lalabas ba ako or maghintay na lang kung sino ang papasok sa loob. At dahil wala pa akong mukhang maihaharap pagkatapos ng mga nakakahiyang nangyari, ay napag-desisyonan kong manatili na lang dito at magbasa. Ang rami kasing mga aklat sa loob. This room was my personal definition of paradise and heaven.
Biglang sumilay ang isang maharot na ngiti sa aking mga labi nang maalala ko ang naging usapan namin ni Dark my loves kanina. Mahinhin kong inipit kunwari ang mga hibla ng buhok ko sa likod ng aking tainga, bago ako impit na napatili.
"Cute raw ako..."
I'm chanting that like an idiot. Kulang na lang tumalon talon ako sa kama. Nadagdagan na naman ang confidence ko ng one hundred percent. Kung may nakasalubong lang siguro akong tao ngayon, baka naipangako ko bigla sa kanya na ako na magpapaaral sa anak niya sa sobrang kilig ko.
Pulang-pula na ang mukha ko sa sobrang pag-iimagine nang bumukas bigla ang pinto. Sa sobrang taranta ko ay nasobrahan ang panggulong ko sa kama, dahilan para mahulog ako. I gasped in pain. Napapikit ako, na para bang maiaalis nito ang katangahan ko. Bakit magnet ako ng disgrasya ngayon?
"Mabuti naman nagising ka na, Miss Mariano."
Mabilis akong napatayo na parang walang nangyari. I sighed in relief when I noticed Ms. Sarah. Parang hindi ko na kasi kakayanin kung si Dark na naman ang nakasaksi sa katangahan ko ngayon.
"Hello po." I smiled awkwardly.
"Kanina pa namin hinihintay na magising ka. Nasa labas na si Dark at aalis na kayo kung okay na ang pakiramdam mo."
Tumango ako.
"Sige po, salamat."
She nodded and left. Padabog kong binagsak ang katawan ko sa malambot na kama. Ilang ulit akong napabuntong hininga. I kept on convincing myself that the worst was already over. Na kaya ko nang humarap kay Dark na parang normal na tao, at hindi umaastang lutang.
After minutes of rehearsing, and finally earning a little fighting spirit, I stood and decided to leave the room.
"Ayy ang cute ko—!"
Napatalon ako sa gulat nang pagbukas ko sa pinto ay nasa gilid ko na agad si Ms. Sarah. I clutched my chest and stared at her with wide eyes and surely pale face. She just laughed with my reaction.
"Binalikan kita kasi naalala kong hindi mo pa alam ang pasikot-sikot dito."
"Sana all binabalikan. Sana all naaalala," I commented absent-mindedly.
"Nakakatuwa ka," komento niya sa naaaliw na boses habang naglalakad kami pababa ng sosyal nilang hagdan.
I pouted like a kid. Nagpapaawa pa akong tumingin sa kanya.
"Gano'n naman sila lahat, e. Katuwaan lang ang tingin sa akin, at hindi isang babaeng pwedeng seryosohin." I said with my most lonely voice, and then fake sobbing.
Nanlaki ang mata ni Ms. Sarah kaya malakas akong natawa. Okay, positive! Ako na ulit 'to, si Hestia na makulit! Nawala na ang sumapi sa akin kanina. Mabuti na lang.
She shook her head in amusement. Nag-flip hair naman ako sabay sabing, "Ako lang 'to. Ang sinabihan ng cute ni Dark!"
At ang karangalang masabihang cute ni Dark ay dadalhin ko sa aking libingan. Ipapamana ko pa ang chismis na 'to sa salinlahi namin.
Kung ano-ano pang kalokohan ang pinagsasabi ko kay Ms. Sarah bago kami tuluyang nakalabas ng Synopsis Building.
"Hanapin mo lang si Dark. Nasa tabi-tabi lang 'yon. May kailangan pa akong tapusin sa opisina."
"Sige po, salamat."
Nang ako na lang ang naiwan sa labas ay tsaka ko lang napagtanto na maliban kay Ms. Sarah, sa papa ni Dark at si Dark, ay wala na akong ibang taong nakita sa Synopsis Building. Parang napaka-unusual naman na walang napapadpad dito na mga estudyante o kahit mentor man lang.
Nagkibit-balikat na lamang ako. My gaze wandered around. Hindi ko mapigilan mapapikit at damhin ang preskong hangin. Malapad akong napangiti nang tumama ang malamig na hangin sa aking mukha. Inililipad din nito ang mahaba kong buhok.
Ang sarap namang tumira sa lugar na ito. Nakakakalma ang tanawin at mga puno sa paligid. Malayo rin sa nakakabinging ingay at amoy ng usok sa siyudad. Halos ganito rin naman ang atmosphere sa bahay. Iyon nga lang, wala namang sosyal na hagdan at mga aklat doon.
Thinking about our house, a pang of loneliness hit me. Biglang sumagi sa isipan ko si Papa at Kaeden. Kumusta na kaya ang dalawang 'yon? Ilang oras pa lang ako rito pero namimiss ko na sila agad.
Nawala ang ngiti sa aking labi, kasabay nang dahan-dahan kong pagmulat. I took a deep breath before setting aside my melancholic thoughts.
Naglakad-lakad ako at pilit na hinahanap si Dark. Sabi ni Ms. Sarah nasa tabi-tabi lang daw si Dark my loves.
"Nasaan kaya 'yon?"
Nahinto ako sa paglalakad nang makita ko si Dark na nakaupo sa ilalim ng puno. Nakasandal ang katawan niya sa puno habang may hawak-hawak na aklat. Dahil naka-side view siya sa gawi ko, inakala kong nagbabasa siya. Ngunit nang mas makalapit ako ay ganoon na lang ang pagkamangha ko nang nakitang natutulog pala si Dark.
Naging dahan-dahan na ang mga hakbang ko upang hindi ko siya magising. I couldn't stop my lips from smiling when I noticed how peaceful and angelic his face was while sleeping. For the first time, I saw a different Dark.
An idea automatically came into my mind. Mabilis kong kinuha ang cellphone ko na ka-edad ng dinosaur bago ko natatarantang kinunan ng litrato si Dark. Sa kasamang palad, sa sobrang katangahan ko, hindi ko na-off ang flash. My eyes widen when he suddenly moved. Para na akong malalagutan ng hininga sa kaba lalo na't nasa ere pa rin ang kamay ko at ang cellphone na nakatutok sa kanya. Mabuti na lang at hindi siya nagising.
Nanginginig ang mga kamay na ibinalik ko ang cellphone sa aking bulsa. Natatakot akong humakbang kasi baka makagawa na naman ako ng katangahan, at tuluyan na talagang magising si Dark.
Hindi ko alam kung ilang minuto ko na siyang pinagnanaasan—I mean tinitingnan bago ko napansin ang pamagat ng librong hawak niya. The smile on my face vanished the moment I realized the title of the book. Para akong bulaklak na unti-unting nalalanta sa aking kinatatayuan. The book sucked all happiness and energy from me, and replaced it with grief and hatred.
I was too lost in my pain that I didn't notice my surrounding. Naka-focus lang ang tingin ko sa aklat, at huli na nang mamalayan kong gising na pala si Dark.
"Hestia..."
That snapped me back to reality. Nag-angat ako ng tingin. Nagkasalubong ang mga mata namin ni Dark. I don't know what to say after meeting his puzzled eyes.
"Why are you crying?"
"I-I…"
It's also too late to realize that I'm already crying. I shock my head to his question. Tikom lang ang aking bibig kahit gustong-gusto ko nang sumigaw at sabihing, 'That book was originally written by my mother! That book caused her death!"
Hindi naman ganito kalala ang reaksyon ko noong nakikita ko ang librong 'yan na binabasa ng iba. This was a different case. I never expected that the author that I really admired read that book. I just hate the feeling when others receive the credits that should solely belong to my mother.
You see, 'ma. The love of my life read your book, but he didn't know you're the one who really wrote it. I couldn't even do something to clarify it without looking desperate and lying.
Tumayo siya at lumapit sa akin. He has this calm expression, but his eyes seemed to be reminiscing about something. Then, he looked at me with certainty.
"You don't need to answer me, Hesty." A lonely smile appeared on his face. "For now, silence is enough."