CHAPTER III
LEO'S POV
Kanina pa ako nakatambay dito sa mini forest ng school. Dito talaga ako tumatambay kapag gusto kong mag-isa, kapag gusto kong mag-isip.
Minsan dito ko rin dinadala 'yung mga ka-date ko para ahem para hahahahahahaha syempre para mag-date :P
Kanina pa dapat ako nakauwi pero iniisip ko pa rin hanggang ngayon kung magpapakita ba ako sa kanya oh hindi.
Iniisip ko pa rin hanggang ngayon kung seryoso ba siya nung sinabi niya kanina na kapag hindi ako pumunta, ikakalat niya 'yung photo.
Pero bakit niya ba ginagawa 'to?!
Nilayuan ko na nga si Bea eh! Actually siya pa nga ang lumayo eh! Pero what the fuck para namang sinundan ko siya or what. Di naman ako ganun ka-desperado para sundan 'yung kapatid niya.
Bahala na!
Palabas na ako nang may makita akong familiar na tao na nakasandal sa wall katapat ng dadaanan ko palabas.
Boom sabog, si gunggong nga. Hindi ko kasi alam name niya eh.
Pssh -______-
Pa'no niya nalaman na nandito ako? Ako lang ang nakakaalam nito. Kahit mga kaibigan ko di nila alam siya pa kaya? Sisigawan ko na sana siya pero biglang may dumating na isa pang lalake.
Nagulat ako dahil bigla siyang hinalikan nung lalake.
Napaatras ako..
Natatakot ako na baka mahuli nila akong nakatingin sa kanila..
Pero sa pag-atras ko..
"Fuck shit!", sigaw ko. Di ko naman alam na may butas pala dun.
Ang sakit ng paa ko T-T
Di ako makagalaw..
Medyo malalim pa naman 'yung butas..
Saka ko lang napansin na may taong nagbukas dun sa pinapasukan kong entrance papasok dito.
Bigng bumilis 'yung tibok ng puso ko. Sino pa ba ang tao sa labas?
Tapos di pa ako makagalaw. At kahit naman makagalaw ako, bistado pa rin ako.
"Fuck!", narinig kong sigaw niya hanggang sa marinig kong palapit siya sa'kin.
I closed my eyes..
Natatakot ako..
Baka tototohanin niya na akong bugbugin ngayon..
Kasi nakita ko na may kahalikan siya..
Kasi baka isipin niya na ipagkakalat ko..
Dun ko lang napansin na umiiyak na pala ako.
And I'm crying like a child..
I'm trembling like crazy..
You can't blame me for being so scared and at the same time, pained.
Naramdaman kong may bumuhat sa'kin paalis dun sa butas. Sa sobrang gulat ko, and maybe sa sobrang takot, I struggled, pushing him, while crying hard.
"Don't move Leo"
Tumigil ako. Dun ko lang ulit naramdaman 'yung sakit. Sobrang sakit. Pakiramdam ko napuputol siya everytime na igagalaw ko siya.
"Ang sakit", mahina kong sabi habang pinipigilan kong umiyak. Halos mapunit na 'yung polo niya sa sobrang higpit ng kapit ko.
"Sshh I know, just stay still"
Pinasok niya ako sa sasakyan tas nagdrive siya papuntang hospital. Medyo di na siya masakit pagdating namin, actually di na talaga masakit.
"Di na masakit, uuwi na ako", sabi ko, habang nakayuko.
Nakakahiya kaya!! Tengene kung alam niyo lang!
"Stop being so stubborn and get out of the car, marami pa akong gagawin", sabi niya sabay labas ng sasakyan.
Eh ano bang pakialam mo sa'kin?!
Marami ka pa lang gagawin eh!
Dinala-dala mo pa ako dito, tas sasabihin mo marami kang gagawin? Putangina mo to the max!
Sa sobrang inis ko, binuksan ko 'yung pinto sabay balibag. Wala akong pakialam kahit masira man. Yabang yabang pssh!
Kahit kumikirot 'yung paa ko, tumakbo ako palabas ng ospital at naghanap ng taxi. Di niya ako pwedeng maabutan.
Pero putangina ayaw makisama ng mga taxi eh!
"Bakit ba ang arte arte mo? Ikaw na nga 'tong tinutulungan eh"
Nakahabol na pala ang unggoy. Ramdam kong naiinis na siya. Aba eh di maganda! BWAHAHAHA!
"Eh ano bang problema mo? I'm not asking for your help asshole!", sigaw ko sa kanya.
"Wow! So anong ineexpect mong gawin ko? Panuorin ka habang umiiyak ka sa sakit kanina?"
Hindi ako sumagot..
Di rin siya nagsalita..
Tumalikod ako sa kanya at naghanap ng taxi. Ba't ba walang dumadaan?!
"Kasalanan mo dahil nakikipaghalikan ka kaya ako nahulog! Kaya masakit ang paa ko!!", sigaw ko sa kanya.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Umiiyak na naman ako..
Ang bigat bigat ng pakiramdam ko.
Hindi ko alam kung bakit ako umiiyak.
Hindi ko alam kung ano nga ba talaga ang masakit, 'yung paa ko ba oh ang puso ko..
Nakatingin lang siya sa'kin..
Naalala ko 'yung time na binugbog nila ako..
Haha pa'no ko ba naman makakalimutan 'yun?
Ganito rin 'yung tingin niya sa'kin..
Parang kanina lang, nung akala ko susuntukin niya ako..
I can't read him..
Naglakad ako palayo sa kanya pero wala pa ako sa pangatlong hakbang nang bigla niya akong buhatin, pabalik sa ospital.
Tahimik lang ako habang nilalagyan nila ng benda 'yung paa ko.
Lumabas siya pagkatapos niyang sabihin sa Doktor 'yung nangyari.
Hindi ko alam kung saan siya pumunta. Sana nagpakamatay na lang siya. Tatawanan ko pa siya! BWAHAHAHAHA!
Tumingin sa'kin 'yung doktor dahil bigla bigla na lang akong tumatawa. Baka next time sa mental na ko dadalhin ng gunggong na 'yun.
Lumabas na ako pagkatapos nilang bendahan 'yung paa ko.
Hahanapin ko pa 'yung gunggong na 'yun. Kailangan ko nang umuwi.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Pero sana di na lang ako lumabas.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Lumabas pala siya kasi may kausap siya.
Di na ako magtataka kung maya-maya lang maghahalikan na naman sila...
Eh di maglaplapan pa kayo!
Putangina sige lang..