ဧည့္သည္
မိုနာဆီမွအျမန္ေခ်ာျဖင့္ေငြလြဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ခ်က္ခ်င္းတည္းခိုစရိတ္သံုးေသာင္းကိုေပးေခ်လိုက္သည္။
ေငြေခ်ေတာ့မွေရႊ႐ုပ္ေလးကတည္းခိုခန္းေသာ့ေလးကိုလွမ္းေပး၏။
'ေရာ့...ကိုႀကီးရဲ႕အခန္းေသာ့...
ဒုတ္ယထပ္ကအခန္းနံပတ္ငါးပါ'
ေရႊ႐ုပ္လွမ္းေပးတဲ့ေကာင္တာေပၚမွေသာ့ကိုယူၿပီးေခါင္မိုးထပ္ကအဝတ္ထုတ္ကိုအခန္းနံပတ္ (5) ကိုေျပာင္းထားဖို႔ျပင္ရသည္။
ထပ္ခိုးခန္းဆီအရင္သြားၿပီးအဝတ္ထုပ္ယူရမည္။
ေသာ့ေလးယူၿပီးေတာ့ေလွကားေပၚတက္သြားတဲ့စည္းရဲ႕ေနာက္ကေနပင္လယ္ကကပ္လိုက္၏။
'စည္း...အခန္းတကယ္ေျပာင္းမွာလား...
ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတာကြာ
ဒီညေတာ့ေျခာက္ကပ္ေနေတာ့မွာပဲ...မေျပာင္းလို႔မရဘူးလား...
ငါစကားေျပာေဖာ္မရွိရင္မေနတတ္လို႔...
အား...ဒုကၡပဲ၊ တေယာက္ထဲလဲအိပ္ရေတာ့မွာပဲ၊
မေျပာင္းလို႔မရဘူးလားကြာ....ဟင္း.....'
ပင္လယ္က ကေလးေလးလိုႏြဲ႕တဲ့တဲ့ေလးနဲ႔ခြ်ဲပစ္ၿပီးေျပာ စကားေတြကအဆက္မျပတ္ေျပာရင္းကပ္လိုက္လာတာကိုသိေပမယ့္
သူ႔စကားေတြကိုမျကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး
စည္းကတံုဏွိဘာေဝေလးလုပ္၏။
တမင္ကိုမၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တယ္ဆိုတာသိေပမယ့္...ပင္လယ္ကလက္မေလ်ာ့ဘူး။
'ဟင္...စည္း၊ ဟင္လို႔၊
မေျပာင္းပါနဲ႔လား..."
အသည္းယားစဖြယ္ေကာင္းေအာင္ခြ်ဲပစ္ထေနတဲ့သူ႔အသံကိုလစ္လ်ဴရႈၿပီး
ေျခာက္ေအာင္လွမ္းထားတဲ့အဝတ္ေတြကိုသာစုသိမ္းလို႔ပါလာတဲ့အိတ္ထဲထိုးထည့္ၿပီး စည္းကဒုတိယထပ္သို႔ဆင္း၏။
အဲဒီအထိပင္လယ္ကသူ႔ေနာက္ကေနကပ္ၿပီးလိုက္ေနဆဲ။
'စည္း...'
အခန္းနံပတ္ (5) ကိုေသာ့ဖြင့္ဝင္ေတာ့ေနာက္ကေနကပ္ပါလာတဲ့ပင္လယ္က႐ုတ္တရက္စည္းလက္ကိုဆြဲသည္။
'ဘာလဲကြာ'
စည္းက...သူ႔လက္ကိုျပန္႐ုန္းေပမယ့္မေအာင္ျမင္။
'အဟဲ...စဥ္းစားပါဦး'
ပင္လယ္ကစည္းရဲ႕လက္ကိုဆြဲယူၿပီးကိုယ့္ရင္ဘတ္ေပၚကိုယ္ျပန္ကပ္ေစသည္။
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ျပန္ေမးဆိုတဲ့သေဘာေလးမို႔...
စည္းအနည္းငယ္ေတာ့ၿငိမ္သက္သြားမိသည္။
'ေအးေအးေဆးေဆးစဥ္းစားပါ...ခဏေလးနားလိုက္...ၿပီးရင္ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုျပန္ေမးၾကည့္...
ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတယ္မလား...ေနာ္...တေယာက္ထဲေနရမွာပ်င္းစရာႀကီး
မထားခဲ့ပါနဲ႔ကြာ...ေနာ္...စည္း...'
ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ပင္လယ္က အတည္ေပါက္နဲ႔ေနာက္ေနသလိုေလးျဖစ္ေနေတာ့...စည္းကစိတ္ရႈပ္သြားမိ၏။
သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚကပ္ၿပီးတင္ထားတဲ့လက္ကိုျပန္႐ုပ္ခ်လိုက္ရင္း...
'မပ်င္းဘူး...ပ်င္းစရာအေၾကာင္းလဲမရွိဘူး..ငါကခဏလာတည္းတဲ့ဧည့္သည္မို႔လို႔ေလ'
'အာ...စည္းကလဲ၊ ေန...ေနဦးေလ'
'ငါ...နားေတာ့မယ္'
ေအးစက္စက္အသံနဲ႔တည္ၿငိမ္ေနတဲ့စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာဟာလူေသေကာင္နဲ႔ေတာင္တူေသးသည္။
အခန္းထဲဝင္လိုက္မလို႔ပင္လယ္ကၾကံေနေပမယ့္...
'ဒုန္း'ခနဲေဆာင့္ပိတ္သြားတဲ့တံခါးကေလထက္ေတာင္ျမန္ေန၏။
'ဟင့္...'
ပိတ္သြားသည့္တံခါးေရွ႕မွာပင္လယ္သည္လိုတာမရသည့္ကေလးလိုမဲ့က်န္ေနခဲ့ရင္း...မ်က္ေစာင္းေတြခ်ည္းလိမ့္ထိုးမိေတာ့သည္။
ဒီညေတာ့အေဖာ္မရွိေတာ့ဘူးပဲ။
'ကြ်တ္စ္'
စည္းကအခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးတာႏွင့္အိပ္ယာေပၚခ်က္ခ်င္းပစ္လွဲခ်သည္။
ခဏလာတည္းတဲ့ဧည့္သည္ဆိုေတာ့သက္ေတာင့္သက္သာေလးေနခ်င္တယ္မဟုတ္ပါလား။
ရႈပ္ေထြးေနတဲ့စိတ္ေတြရွင္းလင္းသြားေအာင္လို႔တေယာက္ထဲေအးေအးေဆးေဆးကပဲေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္...
မဲ့က်န္ခဲ့တဲ့ဟိုေကာင္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္ေယာင္ရင္းစိတ္ေတြကဒြိဟ။
အခန္းေ႐ွ႕ကေနျပန္ထြက္သြားတဲ့ေျခသံေလးမၾကားရေသးေတာ့ ပင္လယ္ရပ္ေနတုန္းပဲျဖစ္မည္။
တကယ္...ဘယ္လိုေလးလဲမသိဘူး။
ကေလးလိုလိုေခြးလိုလိုအေကာင္'
အိပ္ယာေပၚလွဲအိပ္ၿပီးေတြးေနရင္းနဲ႔တေယာက္ထဲတံခါးေပါက္ဆီမ်က္ေစာင္းပစ္ေလသည္။
'သူနဲ႔ငါဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔'
xxxxx
အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ေနရာနားေလးမွာပင္လယ္အလုပ္ရႈပ္ေနပါသည္။
သံုးၿပီးသားေခါင္းအံုးစြပ္ျဖဴျဖဴေတြကိုေလ်ာ္ၿပီးလွန္းရမည္။
ထပ္ၿပီးေလွ်ာ္ဖို႔မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေတြလည္းက်န္ေသးတာမို႔ ဒီညေနၿပီးေအာင္ေတာ့လုပ္ဖို႔ေတြးရင္း
ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္လုပ္ဖို႔ျပင္သည္။
ဒီေန႔ေလတိုက္နႈန္းအနည္းငယ္ျပင္းတာမို႔ ဆံပင္ရွည္ေတြကဟိုယိမ္းဒီယိမ္းနဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွာရႈပ္ေထြးလာ၏။
ေလနဲ႔လြင့္ပ်ံေနသည့္ဆံပင္မ်ားကိုအရင္စုသိမ္းၿပီးအထံုးေလးျဖစ္ေအာင္ခ်ည္သည္။
ၿပီးမွေလ်ာ္ၿပီးသားအျဖဴေရာင္အိပ္ယာခင္းကိုယူၿပီး...
အဝတ္လွမ္းႀကိဳးေပၚျပန္႔ေနေအာင္လွန္းေနတုန္းေဘးဘက္ဝါရန္တာဆီမွစာရြက္လွန္သံၾကားသည္မို႔ပင္လယ္ေခါင္းကိုငဲ့ေစာင္းၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့...စာအုပ္တအုပ္နဲ႔ထိုင္ေနတဲ့စည္းကိုေတြ႕ရ၏။
'စည္းပဲ'
သူ႔ဘာသာမသိလိုက္ဘဲပင္လယ့္နႈတ္ခမ္းေလးကျပံဳးလ်က္သားေလးျဖစ္သြားကာ...ေပ်ာ္ရႊင္သြား၏။
ဒီေန႔တမနက္လံုးအခန္းထဲကထြက္မလာဘဲအခုမွစည္းကိုေတြ႕ရတာပါ။
သူကသာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္၊ အဝတ္ျဖဴေတြကိုလႊားတင္လိုက္လုပ္ေနေပမယ့္...
တဖက္ဝါရန္တာကစည္းကေတာ့တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ေပ။
ေအးေအးလူလူနဲ႔စာအုပ္ထဲနစ္ေမ်ာေနပံုရၿပီးအနီးနားမွာလူရွိေနေၾကာင္းကိုမသိဘူးထင္ပါသည္။
ၿငိမ္သက္ေနတဲ့သူ႔ကိုေနာက္ဖို႔အၾကံေလးနဲ႔
ပင္လယ္ကမခ်ိဳမခ်ဥ္ျပံဳးရင္း ဝါရန္တာအစြန္းဆီနနည္းနည္းစီတိုးကပ္၏။
သရဲလို႔ထင္ၿပီးလန္႔သြားေအာင္လို႔ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ေခါင္းအံုးစြပ္အျဖဴတခုကိုလွမ္းပစ္ထည့္မည္။
ေခါင္းအံုးစြပ္ကိုေလႏွင့္လြင့္ပါသေယာင္လွမ္းပစ္ထည့္ေတာ့...
ေခါင္းအံုးစြပ္ေလးကကြက္တိစည္းရဲ႕ေခါင္းေရာမ်က္ႏွာပါအုပ္မိလ်က္သားေလး။
'အဟိ'
ပင္လယ္ကေတာ့ေနာက္လိုက္ရလို႔ေပ်ာ္သြားေပမယ့္...
စည္းဆီကအလိုမက်သလို 'က်စ္ခနဲ' ညည္းသံၾကားရ၏။
စိတ္တိုသြားတာလို႔သိလိုက္တာနဲ႔...
ပင္လယ္ကအျဖဴေရာင္အဝတ္စေတြၾကားမွာကြယ္ဝွက္ၿပီးေနရင္း အလိုလိုညစ္ျပံဳးျပံဳးမိသြားတာဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။
'အဟိ'
အဝတ္စျဖဴျဖဴႀကီးေခါင္းေပၚေရာက္လာလို႔စိတ္တိုသြားရင္း စည္းကထိုင္ရာမွထ,လာၿပီးေဘးဘယ္ညာကိုလိုက္ၾကည့္ေတာ့သည္။
မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔စည္းဟာ...ဘယ္လိုေလးမွန္းလဲမသိ။
စိတ္တိုေနတာသိသာေပမယ့္ အဲဒီမ်က္ႏွာကိုပဲသေဘာက်ေနမိတဲ့သူ႔ကိုယ္သူလည္း ထူးဆန္းသည္။
စည္းကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ စိတ္မတိုတိုေအာင္စ,ေနာက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကိုလည္းအံ့ၾသမိသည္။
သုန္မႈန္ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔၊ ဘာဂလန္႔ေျပာမည့္နႈတ္ခမ္းေသးေသးေလးကို သေဘာက်ေနမိတဲ့စိတ္ကလည္းနားလည္ရခက္၏။
ျပံဳးတာ၊ ရယ္တာရွားေပမယ့္ စည္းကိုသူဘာ့ေၾကာင့္သေဘာက်ေနမိသလဲဆိုတာ...
ပင္လယ္မေတြးတတ္ပါ။
မႈန္ကုပ္ကုပ္ေပမယ့္ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတာထက္ပိုတဲ့
စည္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဟက္ဟက္ပက္ပက္ျပံဳးတာေလးကိုသူျမင္ဖူးခ်င္ပါသည္။
ယုန္သြားေလးမ်ားေပၚတဲ့အထိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ရယ္ေမာသည္အထိစည္းကိုသူရင္းႏွီးခင္မင္ခ်င္ေသးသည္။
စည္းဆိုတာဘယ္လိုလူလဲဆိုတာသူသိခ်င္ေသးသည္။
မ်က္ဝန္းေတြေအးစက္စက္ႏိုင္ေပမယ့္ ေသြးေအးလူသားလို႔ေတာ့သူမထင္မိေပ။
ဒီေနရာမွာခဏေလးလာေတြ႕ၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ စည္းနဲ႔သူဟိုးအရင္ကတည္းကေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းလို၊ မိတ္ေဆြလိုမ်ိဳးရင္းႏွီးေနမိတာ...
သူပဲစိတ္ကထင္ေနလို႔လား။
ဒီတည္းခိုခန္းေလးမွာခဏတာလာတည္းၿပီး
ေနာက္ထပ္ခုနစ္ရက္ေနၿပီးတာနဲ႔စည္းသူ႔အိမ္သူျပန္ေတာ့မည္ကိုေတြးမိေတာ့ဝမ္းနည္းသလိုမ်ိဳးခံစားလာရ၏။
အေပါင္းသင္းမ်ားၿပီးအစြဲအလမ္းနည္းတတ္ခဲ့သည့္သူသည္ ဘာတစ္ခုကိုမွအေလးမထားခဲ့ဖူးဘူးဆိုတာမွန္ေပမယ့္...
စည္းဆိုသည့္ထိုလူသားကေတာ့...ခြ်င္းခ်က္ေလးျဖစ္မလားမသိေပ။
Unicode
ဧည့်သည်
မိုနာဆီမှအမြန်ချောဖြင့်ငွေလွဲရောက်လာသည်နှင့်ချက်ချင်းတည်းခိုစရိတ်သုံးသောင်းကိုပေးချေလိုက်သည်။
ငွေချေတော့မှရွှေရုပ်လေးကတည်းခိုခန်းသော့လေးကိုလှမ်းပေး၏။
'ရော့...ကိုကြီးရဲ့အခန်းသော့...
ဒုတ်ယထပ်ကအခန်းနံပတ်ငါးပါ'
ရွှေရုပ်လှမ်းပေးတဲ့ကောင်တာပေါ်မှသော့ကိုယူပြီးခေါင်မိုးထပ်ကအဝတ်ထုတ်ကိုအခန်းနံပတ် (5) ကိုပြောင်းထားဖို့ပြင်ရသည်။
ထပ်ခိုးခန်းဆီအရင်သွားပြီးအဝတ်ထုပ်ယူရမည်။
သော့လေးယူပြီးတော့လှေကားပေါ်တက်သွားတဲ့စည်းရဲ့နောက်ကနေပင်လယ်ကကပ်လိုက်၏။
'စည်း...အခန်းတကယ်ပြောင်းမှာလား...
ပျင်းဖို့ကောင်းတာကွာ
ဒီညတော့ခြောက်ကပ်နေတော့မှာပဲ...မပြောင်းလို့မရဘူးလား...
ငါစကားပြောဖော်မရှိရင်မနေတတ်လို့...
အား...ဒုက္ခပဲ၊ တယောက်ထဲလဲအိပ်ရတော့မှာပဲ၊
မပြောင်းလို့မရဘူးလားကွာ....ဟင်း.....'
ပင်လယ်က ကလေးလေးလိုနွဲ့တဲ့တဲ့လေးနဲ့ချွဲပစ်ပြီးပြော စကားတွေကအဆက်မပြတ်ပြောရင်းကပ်လိုက်လာတာကိုသိပေမယ့်
သူ့စကားတွေကိုမကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး
စည်းကတုံဏှိဘာဝေလေးလုပ်၏။
တမင်ကိုမကြားချင်ယောင်ဆောင်တယ်ဆိုတာသိပေမယ့်...ပင်လယ်ကလက်မလျော့ဘူး။
'ဟင်...စည်း၊ ဟင်လို့၊
မပြောင်းပါနဲ့လား..."
အသည်းယားစဖွယ်ကောင်းအောင်ချွဲပစ်ထနေတဲ့သူ့အသံကိုလစ်လျူရှုပြီး
ခြောက်အောင်လှမ်းထားတဲ့အဝတ်တွေကိုသာစုသိမ်းလို့ပါလာတဲ့အိတ်ထဲထိုးထည့်ပြီး စည်းကဒုတိယထပ်သို့ဆင်း၏။
အဲဒီအထိပင်လယ်ကသူ့နောက်ကနေကပ်ပြီးလိုက်နေဆဲ။
'စည်း...'
အခန်းနံပတ် (5) ကိုသော့ဖွင့်ဝင်တော့နောက်ကနေကပ်ပါလာတဲ့ပင်လယ်ကရုတ်တရက်စည်းလက်ကိုဆွဲသည်။
'ဘာလဲကွာ'
စည်းက...သူ့လက်ကိုပြန်ရုန်းပေမယ့်မအောင်မြင်။
'အဟဲ...စဉ်းစားပါဦး'
ပင်လယ်ကစည်းရဲ့လက်ကိုဆွဲယူပြီးကိုယ့်ရင်ဘတ်ပေါ်ကိုယ်ပြန်ကပ်စေသည်။
ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကိုယ်ပြန်မေးဆိုတဲ့သဘောလေးမို့...
စည်းအနည်းငယ်တော့ငြိမ်သက်သွားမိသည်။
'အေးအေးဆေးဆေးစဉ်းစားပါ...ခဏလေးနားလိုက်...ပြီးရင်ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကိုပြန်မေးကြည့်...
ပျင်းဖို့ကောင်းတယ်မလား...နော်...တယောက်ထဲနေရမှာပျင်းစရာကြီး
မထားခဲ့ပါနဲ့ကွာ...နော်...စည်း...'
ရယ်ကျဲကျဲမျက်နှာပေးနဲ့ပင်လယ်က အတည်ပေါက်နဲ့နောက်နေသလိုလေးဖြစ်နေတော့...စည်းကစိတ်ရှုပ်သွားမိ၏။
သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကပ်ပြီးတင်ထားတဲ့လက်ကိုပြန်ရုပ်ချလိုက်ရင်း...
'မပျင်းဘူး...ပျင်းစရာအကြောင်းလဲမရှိဘူး..ငါကခဏလာတည်းတဲ့ဧည့်သည်မို့လို့လေ'
'အာ...စည်းကလဲ၊ နေ...နေဦးလေ'
'ငါ...နားတော့မယ်'
အေးစက်စက်အသံနဲ့တည်ငြိမ်နေတဲ့စည်းရဲ့မျက်နှာဟာလူသေကောင်နဲ့တောင်တူသေးသည်။
အခန်းထဲဝင်လိုက်မလို့ပင်လယ်ကကြံနေပေမယ့်...
'ဒုန်း'ခနဲဆောင့်ပိတ်သွားတဲ့တံခါးကလေထက်တောင်မြန်နေ၏။
'ဟင့်...'
ပိတ်သွားသည့်တံခါးရှေ့မှာပင်လယ်သည်လိုတာမရသည့်ကလေးလိုမဲ့ကျန်နေခဲ့ရင်း...မျက်စောင်းတွေချည်းလိမ့်ထိုးမိတော့သည်။
ဒီညတော့အဖော်မရှိတော့ဘူးပဲ။
'ကျွတ်စ်'
စည်းကအခန်းတံခါးပိတ်ပြီးတာနှင့်အိပ်ယာပေါ်ချက်ချင်းပစ်လှဲချသည်။
ခဏလာတည်းတဲ့ဧည့်သည်ဆိုတော့သက်တောင့်သက်သာလေးနေချင်တယ်မဟုတ်ပါလား။
ရှုပ်ထွေးနေတဲ့စိတ်တွေရှင်းလင်းသွားအောင်လို့တယောက်ထဲအေးအေးဆေးဆေးကပဲကောင်းတယ်ဆိုပေမယ့်...
မဲ့ကျန်ခဲ့တဲ့ဟိုကောင်လေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုမြင်ယောင်ရင်းစိတ်တွေကဒွိဟ။
အခန်းရှေ့ကနေပြန်ထွက်သွားတဲ့ခြေသံလေးမကြားရသေးတော့ ပင်လယ်ရပ်နေတုန်းပဲဖြစ်မည်။
တကယ်...ဘယ်လိုလေးလဲမသိဘူး။
ကလေးလိုလိုခွေးလိုလိုအကောင်'
အိပ်ယာပေါ်လှဲအိပ်ပြီးတွေးနေရင်းနဲ့တယောက်ထဲတံခါးပေါက်ဆီမျက်စောင်းပစ်လေသည်။
'သူနဲ့ငါဘာဆိုင်တာမှတ်လို့'
xxxxx
အဝတ်လျှော်တဲ့နေရာနားလေးမှာပင်လယ်အလုပ်ရှုပ်နေပါသည်။
သုံးပြီးသားခေါင်းအုံးစွပ်ဖြူဖြူတွေကိုလျော်ပြီးလှန်းရမည်။
ထပ်ပြီးလျှော်ဖို့မျက်နှာသုတ်ပုဝါတွေလည်းကျန်သေးတာမို့ ဒီညနေပြီးအောင်တော့လုပ်ဖို့တွေးရင်း
မြန်မြန်ပြီးအောင်လုပ်ဖို့ပြင်သည်။
ဒီနေ့လေတိုက်နှုန်းအနည်းငယ်ပြင်းတာမို့ ဆံပင်ရှည်တွေကဟိုယိမ်းဒီယိမ်းနဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာရှုပ်ထွေးလာ၏။
လေနဲ့လွင့်ပျံနေသည့်ဆံပင်များကိုအရင်စုသိမ်းပြီးအထုံးလေးဖြစ်အောင်ချည်သည်။
ပြီးမှလျော်ပြီးသားအဖြူရောင်အိပ်ယာခင်းကိုယူပြီး...
အဝတ်လှမ်းကြိုးပေါ်ပြန့်နေအောင်လှန်းနေတုန်းဘေးဘက်ဝါရန်တာဆီမှစာရွက်လှန်သံကြားသည်မို့ပင်လယ်ခေါင်းကိုငဲ့စောင်းပြီးချောင်းကြည့်တော့...စာအုပ်တအုပ်နဲ့ထိုင်နေတဲ့စည်းကိုတွေ့ရ၏။
'စည်းပဲ'
သူ့ဘာသာမသိလိုက်ဘဲပင်လယ့်နှုတ်ခမ်းလေးကပြုံးလျက်သားလေးဖြစ်သွားကာ...ပျော်ရွှင်သွား၏။
ဒီနေ့တမနက်လုံးအခန်းထဲကထွက်မလာဘဲအခုမှစည်းကိုတွေ့ရတာပါ။
သူကသာချောင်းကြည့်လိုက်၊ အဝတ်ဖြူတွေကိုလွှားတင်လိုက်လုပ်နေပေမယ့်...
တဖက်ဝါရန်တာကစည်းကတော့တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်ပေ။
အေးအေးလူလူနဲ့စာအုပ်ထဲနစ်မျောနေပုံရပြီးအနီးနားမှာလူရှိနေကြောင်းကိုမသိဘူးထင်ပါသည်။
ငြိမ်သက်နေတဲ့သူ့ကိုနောက်ဖို့အကြံလေးနဲ့
ပင်လယ်ကမချိုမချဉ်ပြုံးရင်း ဝါရန်တာအစွန်းဆီနနည်းနည်းစီတိုးကပ်၏။
သရဲလို့ထင်ပြီးလန့်သွားအောင်လို့ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ခေါင်းအုံးစွပ်အဖြူတခုကိုလှမ်းပစ်ထည့်မည်။
ခေါင်းအုံးစွပ်ကိုလေနှင့်လွင့်ပါသယောင်လှမ်းပစ်ထည့်တော့...
ခေါင်းအုံးစွပ်လေးကကွက်တိစည်းရဲ့ခေါင်းရောမျက်နှာပါအုပ်မိလျက်သားလေး။
'အဟိ'
ပင်လယ်ကတော့နောက်လိုက်ရလို့ပျော်သွားပေမယ့်...
စည်းဆီကအလိုမကျသလို 'ကျစ်ခနဲ' ညည်းသံကြားရ၏။
စိတ်တိုသွားတာလို့သိလိုက်တာနဲ့...
ပင်လယ်ကအဖြူရောင်အဝတ်စတွေကြားမှာကွယ်ဝှက်ပြီးနေရင်း အလိုလိုညစ်ပြုံးပြုံးမိသွားတာဘာကြောင့်မှန်းမသိ။
'အဟိ'
အဝတ်စဖြူဖြူကြီးခေါင်းပေါ်ရောက်လာလို့စိတ်တိုသွားရင်း စည်းကထိုင်ရာမှထ,လာပြီးဘေးဘယ်ညာကိုလိုက်ကြည့်တော့သည်။
မှုန်တေတေမျက်နှာပေးလေးနဲ့စည်းဟာ...ဘယ်လိုလေးမှန်းလဲမသိ။
စိတ်တိုနေတာသိသာပေမယ့် အဲဒီမျက်နှာကိုပဲသဘောကျနေမိတဲ့သူ့ကိုယ်သူလည်း ထူးဆန်းသည်။
စည်းကိုမြင်လိုက်တာနဲ့ စိတ်မတိုတိုအောင်စ,နောက်ချင်တဲ့စိတ်ကိုလည်းအံ့သြမိသည်။
သုန်မှုန်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့၊ ဘာဂလန့်ပြောမည့်နှုတ်ခမ်းသေးသေးလေးကို သဘောကျနေမိတဲ့စိတ်ကလည်းနားလည်ရခက်၏။
ပြုံးတာ၊ ရယ်တာရှားပေမယ့် စည်းကိုသူဘာ့ကြောင့်သဘောကျနေမိသလဲဆိုတာ...
ပင်လယ်မတွေးတတ်ပါ။
မှုန်ကုပ်ကုပ်ပေမယ့် ကြည့်လို့ကောင်းတာထက်ပိုတဲ့
စည်းရဲ့မျက်နှာလေးဟက်ဟက်ပက်ပက်ပြုံးတာလေးကိုသူမြင်ဖူးချင်ပါသည်။
ယုန်သွားလေးများပေါ်တဲ့အထိလွတ်လွတ်လပ်လပ်ရယ်မောသည်အထိစည်းကိုသူရင်းနှီးခင်မင်ချင်သေးသည်။
စည်းဆိုတာဘယ်လိုလူလဲဆိုတာသူသိချင်သေးသည်။
မျက်ဝန်းတွေအေးစက်စက်နိုင်ပေမယ့် သွေးအေးလူသားလို့တော့သူမထင်မိပေ။
ဒီနေရာမှာခဏလေးလာတွေ့ကြတယ်ဆိုပေမယ့် စည်းနဲ့သူဟိုးအရင်ကတည်းကတွေ့ဖူးခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းလို၊ မိတ်ဆွေလိုမျိုးရင်းနှီးနေမိတာ...
သူပဲစိတ်ကထင်နေလို့လား။
ဒီတည်းခိုခန်းလေးမှာခဏတာလာတည်းပြီး
နောက်ထပ်ခုနစ်ရက်နေပြီးတာနဲ့စည်းသူ့အိမ်သူပြန်တော့မည်ကိုတွေးမိတော့ဝမ်းနည်းသလိုမျိုးခံစားလာရ၏။
အပေါင်းသင်းများပြီးအစွဲအလမ်းနည်းတတ်ခဲ့သည့်သူသည် ဘာတစ်ခုကိုမှအလေးမထားခဲ့ဖူးဘူးဆိုတာမှန်ပေမယ့်...
စည်းဆိုသည့်ထိုလူသားကတော့...ချွင်းချက်လေးဖြစ်မလားမသိပေ။