Okullar açılalı bir hafta olmuştu ve ben bugün davet edildigim partiye gidecektim. Normalde ben asla gitmezdim böyle bir ortama, yabancisiydim böyle yerlerin ama hem yeni arkadaşlara alismam için iyi bir fırsat olurdu hem de içimden bir ses bugün orda bulunmam gerektiğini söylüyordu ki ben içimdeki seslere daima inanan biriydim.
Bu şehre artık alışmıştım caddelerine sokaklarına insanlarına sıra okula alışmakta idi. Şehir bende yabancı değildi, belki de çoktan bir parcam haline gelmişti bu İstanbul denen koca şehir. Her zerreme islemesine ramak kalmış gibiydi.
Hızla hazırlanıp evden çıktım ve eve çokta uzak olmayan mekana doğru yol aldım. Gecenin etkisinde olduğum icin mi yoksa gecenin bu saati yürüdüğüm için midir bilmem ama aklıma boncuk gözlü sevdiğim Bade geldi. Ona söz verdiğim o gün benim için ne kadar ağladığını hatırladim. Benim için o kadar göz yaşı dökmüştü peki ben hak edecek miyim onu. Hak etmek zorundayım. Çocukluğunu bana olan sevgisiyle geçiren o masum kıza ihanet edemezdim.
Hak etmek zorundayım onu. Bu İstanbul degistirmemeli beni, benliğimi...
Kalbimi ve içindekileri söküp atmamali.
İçkinin bir ayyaşı kontrol altına aldığı gibi İstanbul da beni ele geçir memeli.
Biraz daha yürüdükten sonra mekanın olduğu yere gelmiştim farkına varmadan. Bu sokaklar biraz tehlikeli göründü gözüme. Gerek insanları gerek işleviyle. Bir an geri dönmeyi düşündüm ama en fazla ne olabilir ki diye sordum kendime ve kapıdan içeri adım attığım anda beni büyük bir gürültü ve renk cümbüşü karşıladı.
Gözlerim ışıklara alıştığında bizimkilerin nerde olduğunu bulmak için etrafıma göz gezdirdim.
Sonunda gözlerim Aleda' ya takılı kalınca yanında da bizimkilerin oturduğunu fark ettim. Acaba Dicle abla yahut ailesi böyle bir ortamda olduğunu biliyor muydu?
Bence bilmiyorlardı eğer bilselerdi böyle bir şeye asla izin vermezlerdi. Kızlarınin kendilerini bu denli dusurup böyle bir ortama girmesini katiyen istemediklerinden eminim.
Dikildiğim yere daha fazla durmak istemedim ve duvar kenarında bulunan masaya doğru yürümeye başladım. Pusat beni fark edip masada oturan bazı kişilerle beni tanıştırdiktan sonra sıra Aledaya gelince siz zaten tanışıyorsunuz dedi ve bıyık altından gülmeye başladı.
Tanıştığım kişilere alıştım kisa süre içinde ve samimiyet kurmaya başladim bile.
Aledanin tavırlarını çokta aldırmadan kendimi ortama ayak uydururken buldum. Bu yaşıma kadar hiçbir kıza kötü gözle bakıp adamligimi bozmuş değilim bugün de kendi sınırlarım içinde eğlenmeye niyetliydim.
Arkadaşlarla felan baya kaynaşınca Aleda da mekandan çıkınca gitmem gerektiğini dusundum ve orda bulunalardan müsaade isteyerek çıktım. Bu saatte onu eve yalnız bırakmak yakışmazdı bana üstelik aynı mahalleye gidiyorken.
Aramıza biraz mesafe koyarak onun peşinden gitmeye başladım. Telefon ile konuşup sesli sesli gülüyordu. Az sonra Aledanin karşısına iki tane adam çıktı, önce biraz konuştular Aleda endişeli görünüyordu ve anladığım kadarıyla hiç memnun değildi halinden. Konuşmaları bitince admlar kızı kolundan tutarak suruklemeye başladı ustelik bu adamlar geçen gün parkta gördüğüm adamlardan başkası degildi.
Onlara doğru koşarak önce çelimsiz olanını alt edip daha iri olan adamla da biraz zor bir mücadele vererek onu da alt ettim ve duvarın dibine çökmüş, başını dizlerine koyarak ağlayan Aledanin yanına gittim. Özünde çok iyi bir kızdı tanıdığım kadarıyla fakat cevresi onu bu hale getirmeye mecbur bırakmış gibiydi.
Ellerim ağır ağır çöktüğü başına doğru gitti ama dokunamadim sadece "iyi misin?" diye sordum ve elimi geri çektim.
Tepki vermedi. Şoka girmiş gibi bir hali vardı.
"Sana yardım etmek istiyorum"sesimi ben bile zor duyuyordum. Çok zor bir durumdaydim ve nasıl davranılması gerektiği hakkında bir fikrim yoktu.
Başını hayır anlamında salladı. Onu dinlemedim ve kollarında kavrayarak ayağa kaldırdım.
"Lütfen susma. Bir şey söyle bir tepki ver"
Sadece ağlıyordu ama sessiz ağlıyordu. Haykırarak değil. Arasında ne fark var diye sormayın.
Anlatılamayacak kadar çok....
Çünkü biri şu an Aledanin yaptığı gibi acı cekercsinedir biri de acıyı haykırarak dışa atarcasınadır.
Aleda acı çekiyordu belki şu an ölmek istiyordu çünkü çok sessiz ağlıyordu. Sadece gözleri haykırıyordu içinde ki yangını. Ve ben gözlerinden ne kadar acı çektiğini görebiliyordum.
Aledanin açık telefonunu alıp Dicle ablaya onun adına arkadaşımda kalacağıma dair bir mesj attım. Aklımı kullanamıyordum. Şimdi ne yapıp nereye gidecektim.
Gecenin bu saatinde sokakta, kimsesiz ve yardıma muhtaçtık. Biraz düşündükten sonra gidebileceğimiz tek yer Erva ablanın eviydi.
Taksiye atlayıp kisa bir süre içinde oraya vardık. Bizi karşısında perişan bir vaziyette gören Erva abla haliyle şaşırmıştı.
"İyi akşamlar"dedim mahcup bir sesle.
"İyi akşamlar."dedi kapıda öylece dikilerek. Sonradan akletmis olacak ki "bu-buyrun içeri geçin"dedi. Şaşırdığı her halinden balliydi. Gecenin bu saatinde kuzeni ile kardeşi dediği kiz perişan bir halde kapılarına geliyordu.
Salona geçip aledayi oturttum ve yanına kendim oturdum. Kısa süre sonra Erva abla elinde iki fincan çayla içeri girdi. Bir müddet kimse bir ses çıkarmadı ve sadece sessizliğe gömüldü. Sessizliği dinlemek bile farklıydı su an için.
Bu sinir bozucu sessizliği bozan başını elleri arasına almış düşüncelere dalan Ateş enişte oldu.
"Eee gençler anlatın bakalım halinizi"dedi.
"Bu saatte sizi rahatsız ettik kusura bak_"
"Kes lan uzun muhabbeti lafa dal direkte yardımcı olalım"
Verdiği ters tepkiden sonra çekinerek konuşmaya başladım.
"Ne olduğunu bende bilmiyorum bugün okuldan arkadaşlarla bir partiye gitmiştik. Aleda da oradaydı ve o mekandan çıkınca bende peşinden çıktım. Yolunu iki adam kesti, önce biraz konuştular sonra adamlar kızı hırpalamaya başladılar. Ondan sonra Aleda bu hale geldi ve hiç konuşmadan sadece ağladı"
"Kim olduklarını biliyor musun"diye sordu Ateş enişte. Erva ablada Aledayi alıp yukarı çıkardı.
"Tanımıyorum ama okulun önünde gördüm birkaç kere. Bir keresinde de tekrar karışmişlardı ona ve ben yine ordaydim "
"Sence kızdan ne istiyor olabilirler" diye sordu sakallarini sivazlayarak.
"Biliyorsun bende yeniyim okulda bir haftada bunu bilmem çok zor. Ama istersen Aledanin en yakın arkadaşını arayabilirim"diye sordum. Bir müddet gözlerini boşluğa diktikten sonra "ise yarar birşeyler bulabiliriz"dedi.
Okulda sürekli Aleda ile takılan Aydanin numarasını tuşlayarak telefonu Ateş enişteye uzattim.
İyi akşamlar dedj Ateş enişte
....
Arkadan gelen sesi duyamiyordum ve sadece beklemeye başladım konuşmanin bitmesini.
Ben aledanin abisi sayılırım. Eğer musaitseniz buraya gelebilir misiniz
....
Merak etmeyin gece yarısı olmadan sizi evinize bırakabilirim
...
Aleda su an yanımda ve iyi değil. Durumu acil
...
Sizi nerden aldırayim
...
Tamam. Hemen gönderiyorum birilerini
Ortama ciddî bir sessizlik hakim oldu tekrar ve Erva ablada gelip yanımıza oturdu. Az sonra kapı çaldı ve içeri Ayda girdi.
Ürkek ürkek içeri adım atti, merak ve korkuyla harmanlanmis bakışları bizim üzerimizde iken Erva ablanın gösterdiği boş bir yere oturdu.
Ayda şaşkın şaşkın etrafına bakarken ateş enişte konuşmaya başladı.
"Seni buraya niye getirdik biliyor musun"dedj.
Ayda hayır anlamında başını salladı.
"Aleda bugün saldırıya uğradı iki kişi tarafından. Üstelik Ulaş o çocukları daha önce okulun önünde gördüğünü söyledi"
"Kesin onlar. Kesn. Aleda nerde şimdi iyi mi"dedi ayaklanarak. Bir an çıldırmış gibi davranmaya basladi. Gözleri yuvalarından fırlayacakmış gibi kocaman açıldı ve saçlarını çekmeye başladı. Hepimiz ne yapacağımızı şaşırmış bir vaziyette öylece duruyorduk Ayda sinir krizi geçiriyordu muhtmelen. Erva abla onu uzun uğraşlar sonucunda sakinleştirmeyi başarmıştı ama hala tedirgindi ve titriyordu.
"Daha iyi misin"diye sordum. Sesi mırıltılı bir şekilde çıktı ve usulca evet dedi.
"Kimdi o adamlar size ne yaptı" sorunun sahibi Ateş enişte idi.
"O adamlar"konuşacağı esnada kapıda Aleda belirdi şaşkın gözlerle etrafını inceledi. Ne oluyor demeden Ayda koşup sarıldı ona. Ortada çok ciddi meseleler dönüyordu. Neler yaşıyordu bu kızlar başlarından ne geçmişti bilmiyorum ama en kısa zamanda öğrenip halletmek boynumun borcu olmuştu. Su an karsimda ağlayan kızlar okulun en neşeli en vurdumduymaz kızları iken bu gözyaşları ağır geldi bana. O kızlara ağlamayı yakıştıramadim. Hiç kimseye hiçbir kadına ağlamak yakışmıyordu. O yaşlar akacaksa sadece mutluluktan akmali.
Bir kadını ağlayan adama adam demem ben ki zaten o kişi de adam değildir. Ahirette çeksin cezasını sonuna kadar namussuzlar.
"Onlar mıydı?"diye sordu Ayda ağlamaktan sismis gözleriyle.
"Onlardı. Çok korktum Ayda. Senin yerini de sordular bilmiyorum dedim. Korkuyorum"dedi Aleda aydaya daha sıkı sarılarak. O an ağlama istediğimi bastiramadim ve bende usulca yaş dökmeye başladım onlarla birlikte.
"Size her şeyi en baştan anlatacağız"dedi Aleda Aydanin elini tutarak.
Bu kadar gözyaşının sebebi neydi öğrenmek istiyordum?
******
Çok çok sevgili okuyucularım. Biliyorum 4 ay gibi uzun bir süredir aramızda değilim ve bölüm atamiyorum. Bölüm isteyen o kadar kişiyi beklettigim için beni affedin lutfen sömestr bitinceye kadar bol bol yazmaya çalışacağım. Sizi seviyorum umarım bölümü beğenirsiniz. Lütfen oy vermeyi unutmayın.
Bol bol yorum yapınız lütfen...❤❤😃😃😃