Αγάπη POV
«Νικ φέρε λίγο το αλεύρι» η Μαίρη φωνάζει στον Νικ ενώ ρίχνει δύο αυγά στο μίγμα που ανακατεύω για τις τηγανήτες. Το πρωί μόλις ξυπνήσαμε, προς μεγάλη μας έκπληξη, ανακαλύψαμε ότι το ψυγείο και τα ντουλάπια ήταν γεμάτα με τα βασικά τρόφιμα. Έτσι αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε μόνοι μας πρωινό, αντί να φάμε κάπου έξω.
Ο Νικ ανοίγει την τρόφοθηκη και φέρνει γρήγορα το αλεύρι δίπλα στη Μαίρη. Ο καημένος προσπαθεί πολύ για να την κάνει να τον συμπαθήσει, αφού οι σχέσεις τους δεν ξεκίνησαν και ιδιαίτερα καλά.
«Φέρε μου να το ανοίξω». Η Μαίρη προσπαθεί ματαια να πάρει το αλεύρι από τα χέρια του Νικ.
«Θα σου το ανοίξω εγώ, δε χρειάζεται» λέει ο Νικ με το χαμόγελο να φτάνει μέχρι τα αυτιά του. Βάζει τα χέρια του δεξιά και αριστερά από τη συσκευασία και τη σκίζει με μια απότομη κίνηση. Για κακή του τύχη όμως, το χαρτί σκίστηκε περισσότερο απ' ότι θα έπρεπε. Πάνω στη σύγχυσή του, όπως προσπαθούσε να κλείσει τη σχισμή με τα χέρια του, σπρώχνει το αλεύρι, το οποίο καταλήγει όλο πάνω στη Μαίρη.
Αυτομάτως η Βάσια με τον Άρη κοιτούν με γουρλωμένα μάτια τον φίλο τους, διακόπτοντας προσωρινά τη συζήτησή τους, ενώ εγώ του κάνω νόημα να τρέξει γρήγορα έξω από την πολυκατοικία. Εκείνος, ωστόσο, έχει παγώσει στη θέση του κοιτώντας τη Μαίρη στα μάτια.
«Εε ε-έχουμε ακόμη ένα αλεύρ-» ψελλίζει ο Νικ πριν η Μαίρη αρχίσει να ουρλιάζει.
«Γαμώτο πραγματικά ποσό χαζός μπορεί να είσαι;!» λέει, πλέον έξω φρενών.
«Ν-Ναι» ψιθυρίζει και σκύβει το κεφάλι του. Εμείς ξεσπάμε στα γέλια, αφού πλέον δεν μπορούμε να κρατηθούμε άλλο. Τι τις θέλει και αυτός τις καλές τις πράξεις; Αφού δεν του βγαίνουν.
Η Μαίρη αγανακτισμένη, φεύγει με γρήγορους βηματισμούς προς το μπάνιο γα να βγάλει το αλεύρι από πάνω της.
«Θα μαζέψω εγώ» λέει ο Νικ και όλοι απλά γνέφουμε καταφατικά. Πάω να πάρω μόνη μου το αλεύρι και, αφού το μίγμα είνα έτοιμο, το δίνω στη Βάσια για να το βάλει στο τηγάνι. Βάζει λίγο βούτυρο και, όταν είναι έτοιμη να ρίξει ένα φλιτζάνι από το μίγμα, ο Άρης τη σταματάει.
«Θα το κάνω εγώ. Δεν είναι ανάγκη να τα κάνετε όλα εσείς εδώ πέρα» της λέει με ένα χαμόγελο και παίρνει το φλιτζάνι από τα χέρια της.
«Θα το κάνεις όπως το έκανε ο Νικ ή εσύ ξέρεις;» Αστειεύεται η Βάσια και τον κοιτάει παιχνιδιάρικα.
«Ξέρω ρεε» τη σκουντάει ελαφρά στο μπράτσο.
«Μου έχει μάθει η γυναίκα που έχουμε στο σπίτι, η Σοφία, να μαγειρεύω» της εξηγεί ενώ γυρνάει το τηγάνι δεξιά αριστερά ετσι ώστε το μίγμα να απλωθεί σε όλη την επιφάνεια ισόποσα.
«Είστε κοντά έτσι;» Λέει η Βασια περίεργη και το ίδιο απορώ και εγώ. Παράλληλα εγώ βάζω τα μαχαιροπήρουνα στη νησίδα για να φάμε.
«Ναι, εκείνη με έχει μεγαλώσει. Λογικό δεν είναι;» αναποδογυρίζει επιδέξια την πρώτη τηγανήτα και στον τόνο της φωνής του διακρίνω κάτι σαν απογοήτευση. Βέβαια η έκφρασή του αλλάζει ξαφνικά, ως συνήθως, και οδηγεί αλλού την κουβέντα.
«Τι θα κάνουμε μετά;» ρωτάει εμένα ο Νικ, ο οποίος πλέον έχει καθαρίσει το χάος που έσπειρε πριν από λίγο.
«Μπορούμε να πάμε να εξερευνήσουμε την περιοχή. Εεε και να περάσουμε και καμιά βόλτα από τα μαγαζιά» κοιτάω παρακλητικά τον Άρη, ένα βήμα πριν πέσω στα πόδια του για να τον πείσω. Το βλέμμα μου δεν το στρέφω καθόλου προς το μέρος της Βάσιας αφού σίγουρα θα συμφωνεί.
Ο Άρης, σε αντίθεση με τις προσδοκίες μου, συμφωνεί αμέσως και λέει κλείνοντας ελαφρά τα μάτια του «Εννοείται πως θα πάμε για ψώνια», εντυπωσιάζοντας και εμένα και την ξαδέλφη μου.
«Θα σταματήσουμε και για κανένα καφεδάκι έτσι;» Μας ρωτάει διστακτικά ο Νικ.
«Ναι ρε εννοείται. Αλλιώς η Μαίρη θα σκεφτεί πολύ σοβαρά να γυρίσει στον Βόλο έτσι ακριβώς όπως ήρθε» αστειεύεται η Βάσια. Εκείνη τη στιγμή η Μαίρη βγαίνει από το μπάνιο. Αμέσως όλοι κάνουμε τους ανήξερους και γυρνάμε σε ότι κάναμε, περιμένοντας να της ανακοινώσουμε το πρόγραμμα λίγο αργότερα.
Μετά από λίγα λεπτά ο Άρης έχει τελειώσει τις τηγανήτες και τις αφήνει στο κέντρο της νησίδας.
«Είναι πολύ νόστιμες!» αναφωνεί η Μαίρη καταπίνοντας μια μπουκιά και όλοι συμφωνούμε μαζί της.
[...]
«Πωπω αυτό εδώ το βραχιόλι δεν είναι πολύ όμορφο;» Μου λέει η Βάσια γεμάτη ενθουσιασμό δείχνοντας με τον δείκτη της ένα χρυσό βραχιόλι με πολύ λεπτή αλυσίδα και ένα διακριτικό στρόγγυλο σχεδιάκι στολισμένο με μικρές πράσινες πολύτιμες πετρούλες.
«Ναι είναι πολύ ωραίο» συμφωνώ μαζί της και κοιτάζω και τα υπόλοιπα κοσμήματα.
«Και αρκετά ακριβό» ξεψυχάει η Βάσια δείχνοντάς μου την τιμή. Το μόνο που έχει να κάνει κάποιος είναι να σηκώσει το κεφάλι του και να δει την επωνυμία του καταστήματος. Το μάτι μας έπεσε για ακόμη μια φορά σε μια ακριβή μάρκα.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να περάσουμε από ένα μαγαζί με οικιακά είδη, για να πάρουμε κουρτίνες εφόσον τις υπόλοιπες δυο τις ενοχλούσε ο ήλιος το πρωί, ενώ εγώ θα προτιμούσα να είχα λίγη ιδιωτικότητα στο δωμάτιό μου. Από την άλλη δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να δει κάποιος, που γνωρίζει ότι το διαμέρισμα ανήκει στην εταιρεία, τον Νικ στο σαλόνι μας. Είναι πραγματικά το τελευταίο που χρειαζόμαστε.
Από εκεί και πέρα κάναμε μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους του Λος Άντζελες χαζεύοντας τις βιτρίνες. Υπάρχει πολλή κίνηση, φασαρία και κόσμος αλλά για εμένα είναι μια ευχάριστη αλλαγή. Μου αρέσει να περπατάω στους δρόμους χωρίς να με αναγνωρίζει κανένας. Νιώθω ελεύθερη. Μπορώ να κάνω ότι θέλω, όπως θέλω και με όποιον θέλω χωρίς να με κατακρίνει κανείς.
«Δεν πάτε να βρείτε μια καφετέρια να κάτσουμε;» Ρωτάει ο Άρης τη Βάσια απομακρύνοντας τα καστανά μπουκαλάκια του από το μέτωπό του.
«Γιατί, εσείς δε θα έρθετε;» Τους ρωτάω σμίγοντας τα φρύδια και ενώνω τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου.
«Ναι, απλά ο Νικ θέλει να δει κάτι στα γρήγορα. Δε θα αργήσουμε» μου δείχνει ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο πίσω του. Όσο περίεργο και να μας φάνηκε, δεν κάναμε περαιτέρω ερωτήσεις.
«Θα σας πάρουμε τηλέφωνο μόλις βρούμε που θα κάτσουμε οκ;» Λέει η Μαίρη και απομακρυνόμαστε από τα παιδιά. Διασχίζουμε τον δρόμο κατευθυνόμενες προς το μέρος που μας τράβηξε την προσοχή, όταν περάσαμε στην αρχή της ημέρας μπροστά από τις καφετέριες.
Μετά από αρκετό περπάτημα, απογοητευμένες που όλες οι καφετέριες ήταν γεμάτες, καθόμαστε σε μια γνωστή αμερικάνικη αλυσίδα.
«Θα τον έπνιγα» δηλώνει η Μαίρη όταν η παραγγελία μας ήταν έτοιμη. Εγώ με τη Βάσια ήμασταν απασχολημένες με το να δοκιμάζουμε τα περίεργα ροφήματα που παραγγείλαμε, αλλά αντιλαμβανόμαστε αμέσως για ποιον μιλάει και απλά γελάμε με το σχόλιό της.
«Μα συγγνώμη τώρα ρε κορίτσια, αλλά πού τον βρήκατε; Δεν έχω γνωρίσει πιο απρόσεκτο και αφελές άτομο ποτέ στη ζωή μου» συνεχίζει η Μαίρη με έναν τόνο ενόχλησης στη φωνή της και ρουφάει μια γουλιά από τον σκέτο κρύο καφέ της.
«Έλα μωρέ, να σε βοηθήσει ήθελε το πρωί. Μην τον κάνεις έτσι» της χαμογελάω, σκεπτόμενη το πρωινό περιστατικό στην κουζίνα.
«Τουλάχιστον έχει πλάκα» χαμογελάει πλατιά η Μαίρη κοιτώντας το ρόφημά της.
«Σας λείψαμε;» Μας αιφνιδιάζει ο Άρης τραβώντας μία καρέκλα δίπλα μας για να καθίσει.
«Γιατί προλάβατε; Ούτε ένα μισάωρο δεν πέρασε» ρολάρει η Βάσια τα μάτια της προσπαθώντας να φανεί νευριασμένη.
[...]
Έχουν περάσει σχεδόν δύο ώρες από τη στιγμή που κάτσαμε στην καφετέρια. Ο Νικ έχει πει άπειρες πετυχημένες ατάκες και όλοι κοντεύουμε να κάνουμε ένα six pack από τα γέλια.
«Όταν θα λείπουμε για πρόβες εσείς τι θα κάνετε;» ρωτάω τα αγόρια την ερώτηση που στριφογύριζε στο κεφάλι μου τις τελευταίες δύο βδομάδες.
«Εγώ επειδή το καλοκαίρι συνεχίζω κανονικά προπονήσεις δεν μπορούσα να χάσω έτσι δύο μήνες. Γι' αυτό συνεννοήθηκα με μια ομάδα εδώ και θα παίζω για να κρατιέμαι σε φόρμα» τελειώνει την πρότασή του σφίγγοντας τα μπράτσα του. Πφ, επίδειξη.
«Εσύ Νικ;» Τον ρωτάει η Βάσια και στρέφουμε όλοι το βλέμμα μας προς την πλευρά του.
«Εγώ αποφάσισα να αρχίσω σοβαρά το διάβασμα για να ξαναδόσω πανελλήνιες του χρόνου» λέει ο Νικ απόλυτα σοβαρός και πνίγομαι με το πολύχρωμο ρόφημά μου.
«Πώς τα πετάς έτσι;» Γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος του με γουρλωμένα μάτια βήχοντας.
«Ναι ούτε εγώ περίμενα ότι θα έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο. Στην αρχή δε με πείραξε που δεν έγραψα καλά, γιατί σας έχω ξαναπεί ότι μου αρέσουν πολύ τα αμάξια και θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτά» χαμογελάει στραβά σκεπτικός κάνοντας μια μεγάλη παύση. «Αλλά μόλις το ανακοίνωσα στον πατέρα μου, είπε ότι αν τολμήσω να κάνω ένα τέτοιο λάθος, θα με αποκλήρωσει» λέει και πίνει μια γουλιά από τον καφέ του.
«Σκληρό» λέει η Μαίρη και τον κοιτάει συμπονετικά.
«Είναι. Αλλά πάντα είχα καλές σχέσεις με τον πατέρα μου και δε θα το θυσίαζα ποτέ αυτό για να ακολουθήσω ένα όνειρο» μας κοιτάει πλέον στα μάτια και χαμογελάει.
«Άι ρε σκασμένε, θα με κάνεις να κλάψω» λέει ο Άρης και βγάζει το κάτω χείλος του προς τα έξω με βουρκωμένα μάτια, κάνοντάς μας να γελάσουμε.
«Και τι θα ήθελες να περάσεις;» τον ρωτάει η Μαίρη γεμάτη ενδιαφέρον.
«Οικονομικά. Τώρα πήραμε με τον Άρη κάτι βιβλία για να αρχίσω να διαβάζω όσο όλοι σας θα λείπετε και θα είμαι μόνος σπίτι» ξεφυςάει κουνώντας το κεφάλι του αποδοκιμαστικά με την ξανθιά του φράντζα να κουνιέται περίεργα δεξιά αριστερά.
«Πωπω δεν το περίμενα, έχω συγκλονιστεί» λέω ακόμη έκπληκτη με ότι άκουσα. Μπορεί να μη φαίνεται έξυπνος, αλλά θεωρώ ότι έχει πάρα πολλές δυνατότητες. Δε θα μπορούσα ποτέ να χαρακτηρίσω τον Νικ ως χαζό. Απλά είναι περισσότερο καλοπροαίρετος και αφελής απ' ότι θα έπρεπε, όπως είπε και η Μαίρη, και καμία φορά δεν του βγαίνει σε καλό.
«Καλή σου επιτυχία τότε» του χαμογελάω ευχαριστημένη που αποφάσισε να βάλει τη ζωή του σε μια τάξη.
[...]
Βγάζω το κεφάλι μου προσεκτικά από την άκρη του τοίχου για να ελέγξω αν είμαστε οι μοναδικοί εδώ πάνω.
«Πεδίο ελεύθερο» λεω ευχαριστημένη που ο χώρος θα είναι όλος δικός μας.
«Γιατί προχωράς λες και παίζεις σε ταινία δράσης;» Με κοιτάει η Βάσια με μια απορημένη έκφραση.
«Ωω άσε με να ζήσω τη στιγμή» της λέω χαριτωμένα, με αποτέλεσμα να σκάσει στα γέλια.
Εκτός από την πόλη σήμερα αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε και το κτίριο. Αφού περάσαμε όλους τους ορόφους προσεκτικά για να μη μας παρατηρήσει κάποιος, επειδή ήταν ΚΑΙ τα αγόρια μαζί μας, φτάσαμε στον τελευταίο. Εκεί στο τέλος του διαδρόμου υπήρχε μια πορτούλα σε αντίθεση με τον δικό μας. Έτσι, γεμάτοι περιέργεια, την ανοίξαμε και ανακαλύψαμε αυτή την ταράτσα με την καταπληκτική θέα, τη φωτισμένη πόλη του Λος Άντζελες.
«Ουάου είναι πανέμορφα» λέει ο Άρης αφομοιώνοντας τη θέα δίπλα από ένα από τα πολλά φυτά που στολίζουν τις άκρες του χώρου. Στο κέντρο είναι τοποθετημένο ένα χαμηλό μαύρο τραπεζάκι περιτριγυρισμένο από πολύχρωμες φουσκωτές μαξιλάρες, ενώ τα πρόσωπα όλων μας φωτίζει η σειρά από φωτάκια που κρέμεται πάνω από το κεφάλι μας. Από την ταράτσα αυτή δε θα μπορούσε να λείπει ένα μεγάλο ψυγείο πλήρως εξοπλισμένο με αναψυκτικά, στην άκρη του τούβλινου τοίχου. Είναι όντως υπέροχο.
Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι ότι είναι τόσο υπέροχο που μπορεί να είναι και ιδιωτικό και να μην έχουν και οι δεκαπέντε όροφοι του κτιρίου πρόσβαση σε αυτό. Αλλά θα προτιμούσα αυτό να είναι κάτι που θα διαπιστώσω μια άλλη μέρα.
Καθόμαστε όλοι γύρω από το τραπέζι και κάνουμε στην άκρη το διακοσμητικό ρεσό για να ανοίξουμε τα πακέτα με το μεξικάνικο που πήραμε καθώς γυρνούσαμε.
Μόλις τελειώσαμε το φαγητό μας βάλαμε τις μαξιλάρες στη σειρά και ξαπλώσαμε στο πάτωμα. Όλοι κοιτούσαμε τα αστέρια, ο καθένας βυθισμένος στις δικές του σκέψεις.
Story by:
Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_
Author's Note:
Σας ευχαριστούμε που διαβάσατε ακόμη ένα κεφάλαιο και ελπίζουμε να σας άρεσε!❤️
Εσάς σας αρέσει να χαζεύετε τα αστέρια;