Yer Altından Notlar

1.Bölüm

Ben hasta bir adamım...Kötü bir adamım.Suratsız bir adamım ben.Galiba karaciğerimden zorum var.Doğrusu hastalığımın ne olduğunun da farkında değilim ya,hatta neremin ağrıdığını bile iyice bilemiyorum.Tıbba ve doktorlara saygım olduğu halde tedavi olmuyorum ve asla olmayacağım.Bir yandan da aşırı ölçüde,mesela tıbba saygı besleyecek kadar boş inançlara bağlıyım.(Boş inançlara kapılmayacak kadar tahsil gördüm ama inanıyorum işte.)Yok efendim,sadece inadımdan tedavi olmak istemiyorum.Siz herhalde bunu anlayamazsınız.Ama ben pekala anlıyorum efendim.Huysuzluğumla kimin canını yakacağımı açıklamayacağım tabii;fakat tedavilerinden kaçınmakla doktorlara hiçbir ''fenalık'' edemediğimi,böyle hareket etmekle kimseye değil,yalnızca kendime zarar verdiğimi de herkesten iyi biliyorum.Tedavi olmamakta ısrar edişim hep inadımdan geliyor.Karaciğerim mi ağrıyor varsın daha beter ağrısın!
       Belki yirmi yıldır bu haldeyim.Kırk yaşıma geldim.Eskiden çalışırdım,artık işi bıraktımFena bir memurdum.Kabaydım;kaba olmaktan zevk alırdım.Rüşvet almadığıma göre hiç olmazsa kendimi böyle tatmin etmeliydim.(Zevksiz bir nükte,ama üstünü çizmeyeceğim.Yazarken pek ince olur sanmıştım,halbuki adi bir tafradan öteye geçemediğini kendim de görüyorum.Gene de,bunu bile bile çizmeyeceğim!)Masama gelen iş sahipleriyle dişlerimi gıcırdatarak konuşur,içlerinden birinin canını sıktım mı dehşetli zevk duyardım.Bunu çoğu zaman becerirdim de.Bilirsiniz,ricacıların çoğu ödlekçe olur.Yalnız bunlardan züppece bir subayı hiç çekemezdim.Bir türlü yola gelmek istemez,karşımda iğrenç bir şekilde kılıcını şakırdatıp dururdu.Bu kılıç mücadelemiz tam bir buçuk yıl sürdü.Sonunda zaferi ben kazandım.Adam kılıcını şakırdatmaktan vazgeçti.Hoş,bu gençliğime ait bir vaka.Asıl kötülüğüm nerden geliyor bilir misiniz baylar?En büyük kepazeliğim her an,en kızgın anlarda bile,hiç de kötü,hırçın bir insan olmadığımı,sadece serçeleri ürküten kaynana zırıltıları misali kuru gürültü çıkardığımı utana sıkıla idrak etmemdir.Hiddetten ağzım köpürmüşken biraz yüzüme gülüp,önüme bir bardak şekerli çay sürerek gönlümü alırsanız,belki hemen o anda yelkenleri suya indirirdim.Üstelik duygulanırdım da;ama ihtimal,sonradan kendi kendime kızar,utancımdan aylarca uykularımdan olurdum.Huyum böyleydi işte.
Devamını yarın yazacağım.İstediklerinizi yorumlara yazarsanız istediğiniz kitapları yazmaya çalışırım☺️☺️