အျမဲလိုလိုမာေက်ာခက္ထန္ေနတဲ့
သူ႔မ်က္ႏွာႏုႏုေပၚတြင္
အ႐ွားပါးဆံုးအရာကိုေျပာျပပါဟု
ဆိုလာလ်ွင္...ထိုလူသား၏
ပါး႐ွ႐ွႏႈတ္ခမ္းထက္က
အျပံဳးလွလွကိုသာၫႊန္းရန္႐ွိသည္။
သို႔ေသာ္ထိုအျပံဳးကား႐ွားသည္..။
ျပံဳးလာခဲ့လ်ွင္ေတာင္တခ်ိန္တုန္းက
လိုျဖဴစင္ေသာအျပံဳးမ်ိဳးေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
"အေမ"ဟူေသာေဝါဟာရဟာ
က်ေတာ့္အတြက္အင္မတန္
နားၾကားျပင္းကပ္ေစသေယာင္ ။
သူမယခုခ်ိန္ထိအသက္႐ွင္ေနဆဲပါ ။
သို႔ေသာ္..ေဖေဖမဟုတ္ေသာ
တျခားသူတေယာက္၏ရင္ခြင္၌
ေပ်ာ္ပါးေနေသာသူမကို
က်ေတာ္လက္မခံႏိုင္ေခ် ။
ဘယ္ေတာ့မွလဲလက္ခံလာႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။
ဤေမွာင္မိုက္လွေသာ
ထြက္လမ္းမ႐ွိတဲ့ဝကၤပါထဲကို
သူမေၾကာင့္က်ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ရတယ္ ။
ေဖေဖကလြဲ၍ေယာက်္ားမွန္သမ်ွႏွင့္
ထည္လဲတြဲေနေသာသူမအား
က်ေတာ္ေျပာမျပတတ္ေအာင္မုန္းသည္။
သူမေၾကာင့္အသက္ေပးသြားခဲ့ရေသာ
ေဖေဖကိုလဲ တံုးအ လွခ်ည္လားဟုသာ
အျပစ္တင္ခ်င္မိသည္...။
သို႔ေသာ္..ထိုအရာမ်ားကိုဘဝေပးသင္ခန္းစာဟုခံယူကာေ႐ွ႕ဆက္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္
က်ေတာ္Jeon Jungkookဟာ
ေျမေအာက္စီးပြားေရးရဲ႕
ဘုရင္တပါးျဖစ္ေနၿပီေလ။
ထိုသို႔ျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးခဲ့ေသာ
သူမအားပဲေက်းဇူးတင္ရမလိုလို ။
ေသခ်ာသည္တခုကေတာ့...
တံု႔ျပန္မႈတိုင္းမွာတန္ျပန္သက္ေရာက္ျခင္း
႐ွိေနတဲ့ေလာကနိယာမကို
ိုပစ္ပယ္ေနေသာထိုမိန္းမဆီသို႔
တန္ျပန္သက္ေရာက္ျခင္းဟူေသာအရာက
ိုက်ေတာ္ေပးခ်င္မိျခင္းပင္။
***********************************
မႈိင္းျပျပေကာင္းကင္ေအာက္တြင္
ေျခဦးတည့္ရာလွမ္းေလ်ွာက္ရင္း
သက္ျပင္းႀကီးႀကီးခ်မိပါရဲ႕။
ဟိုသေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့
အေၾကာင္းကိစၥအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင
့္အရင္သြားႏွင့္ၿပီတဲ့။
က်ေတာ္ဆိုသည့္ေကာင္ဟာလဲ
အိမ္ႏွင့္ေဝးသထက္ေဝးမယ
့္လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားကို႐ွာေဖြ၍
အျပန္လမ္းေဖာက္ေနသူ..။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မပါေတာ
့ဒီေန႔ရဲ႕အိမ္ျပန္လမ္းက
ပိုၾကာေတာ့မည္မွာအမွန္ပင္။
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွမီးျခစ္ကိုထုတ္၍
လက္ထဲ၌အသင့္႐ွိေနေသာ
စီးကရက္လိပ္ကိုမီးညိွမိသည္။
ေသေစႏိုင္ေသာအေငြ႔တို႔ကို
အဆုတ္ေပါက္ထြက္မတတ္႐ွဴ ႐ႈိက္ရတာကို
က်ေတာ္ႏွစ္သက္မိသည္။
ဆုပ္လဲစူးစားလဲ႐ူးမည့္က်ေတာ့္ဘဝတြင္
ဘာကိုမ်ွမက္ေမာတြယ္တာစရာလဲမက်န္...။
"က်ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ..ဒီသတင္းကိုက်ေတာ္တမင္ေပါက္ၾကားေစခဲ့တာမဟုတ္.."
"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထားလိုက္..ငါမင္းကိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေမးေနတာမဟုတ္ဘူး..မင္းနဲ႔တန္တဲ့ေနရာျပဖို႔ငါလာခဲ့တာ.."
စူးရဲျပတ္သားေသာ
အမိန္႔ဆန္ဆန္အသံေၾကာင့္
ထိုအသံပိုင္႐ွင္ဟာၾသဇာတိကၡမ
အလြန္ေကာင္းသူဟုက်ေတာ္ယူဆမိသည္။
အမိန္႔ေစခိုင္းခံေနရေသာ
လူတေယာက္ကဲ့သို႔ပင္မျငင္းဆန္ရက္ပဲ
ထိုအသံလားရာကို
ိုက်ေတာ္ေလ်ွာက္လွမ္းမိသည္။
မွားတယ္...က်ေတာ္လာခဲ့မိတာမွားတယ္။
မ်က္စိေ႐ွ႕မွာျမင္ေနရေသာျမင္ကြင္းကား
ယံုႏိုင္ဖြယ္မ႐ွိ ။
လူတစ္ေယာက္ကိုတိရိစာၦန္တစ္ေကာင္ကဲသို့ထိုးက်ိတ္ကန္ေက်ာက္ေနသည္မွာ
ျမင္လို႔မွမေကာင္း ။
ထိုျမင္ကြင္းကိုက်ေတာ့္လို
ိုမလႈပ္မယွက္ၾကည့္ေနေသာ
လူသားတေယာက္.... ။
သို႔ေသာ္ထိုလူသား၏မ်က္ဝန္းမ်ားကား
က်ေတာ့္လိုစိုးရြံ ့ထိတ္လန္႔ေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။
ေအးစက္တည္ၿငိမ္မႈအျပည့္ႏွင့္
ႏွလံုးသားကင္းမဲ့စြာၾကည့္ေနျခင္းမ်ိဳးပင္။
တခ်က္...ထိုလူက်ေတာ့္ထံသို႔
အၾကည့္မ်ားေရာက္လာခိုက္တခ်က္...။
က်ေတာ့္ႏွလံုးေသြးမ်ားေျပာင္းျပန
္စီးသြားသလိုပင္...။
မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ေအးစက္စြာ
ရပ္ၾကည့္ေနေသာထိုလူသား၏မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ကိုက်ေတာ္မေဖာ္ျပတတ္ ။
မေဖာ္ျပႏိုင္တာဆိုပိုမွန္မည္ထင္သည္။
လွသည္...။
ေယာက်္ားေလးတေယာက္က
ိုထိုစကားလံုးမသံုးႏႈန္းသင့္မွန္း
က်ေတာ္သိေသာ္လည္းထိုစကားလံုးထက္ပို၍က်ေတာ္ကဗ်ာဆန္ဆန္မေဖာ္ျပတတ္ ။
ဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္လံုးေလးမ်ားႏွင့္
ျပဴ းေၾကာင္ေၾကာင္ေလးၾကည့္ေနသည္မွာ
ရင္ထဲ၌အမည္မသိလႈိင္းေပါင္းစ
ံုျဖတ္သြားသလိုမ်ိဳးပင္။
ခြၽန္ျမေနေသာႏွာတံေလးက
ိုႏွာသီးထိပ္ဖ်ားေလး႐ွိမွည့္ေလးက
ပိုမိုျပည့္စံုေစသေယာင္။
ျပည့္ေဖာင္းေနေသာပါးကေလးႏွင့္
ႏွင္းဆီဖူးေရာင္စိုအိအိႏႈတ္ခမ္းေလးက
မိန္းကေလးတေယာက္ႏွင့္
မွားေစေလာက္သည္ ။
Jeon Jungkookဟူသည့္လူသားဟာ
ဘယ္တုန္းကအဲ့ေလာက္အေသးစိတ္ေတ
ြဂ႐ုစိုက္တတ္သြားပါလိမ့္။
မိမိကိုယ္ကိုျပန္ဆန္းစစ္ေနေသာ
အခိုက္အတန္႔တခဏတြင္
ထိုအႏွီလူသားေလးကက်ေတာ့္က
ိုလက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီးေမးတာေလးက
ခင္ဗ်ားဒါဘာလုပ္တာလဲတဲ့။
က်ေတာ့္အေမးကိုမေျဖဘ
ဲက်ေတာ့္ကိုခပ္စူးစူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ
အၾကည့္တို႔ကိုမခံႏိုင္၍မ်က္ႏွာလႊဲမိသည္။
ေနပါဦး...အခုအျပစ္လုပ္ထားတာထိုလူေလ။
က်ေတာ္ကဘာလို႔မ်က္ႏွာလႊဲရတာလဲ???
ခဏအၾကာမွၾကားရေသာ
သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါး႐ွ႐ွမွစကားတစ္ခြန္းကား...
မင္းနဲ႔မဆိုင္ရင္ဝင္မပါနဲ႔ခ်ာတိတ္တဲ့။
ခင္ဗ်ားရယ္...ထိုစကားတခြန္းတည္းနဲ႔တင္
က်ေတာ့္ရင္ထဲဘာလို႔သံစံုတီးဝိုင္းျဖစ္ေအာင္
လုပ္ႏိုင္ရတာလဲ။
တဖ်တ္ဖ်တ္တုန္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြက
ိုလက္သီးဆုပ္အျဖစ္ေျပာင္းလဲၿပီး
က်ေတာ္အရဲစြန္႔ေျပာမိလိုက္တယ္ ။
"လူတေယာက္ကိုႏွိပ္စက္တာပစ္မႈေျမာက္တယ္ဆိုတာကိုခင္ဗ်ားမသိဘူးလား!!! "
"Hak...ဒီေတာ့ခ်ာတိတ္ကကိုယ့္ကိုဘာလုပ္ခ်င္သလဲ"...ခပ္ရြဲ ့ရြဲ ့မ်က္ႏွာေဘးနဲ႔ေျပာလာတာျဖတ္႐ိုက္ခ်င္စရာအတိ။မလုပ္ရဲလို႔သာေပါ့ေနာ္..
"ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးကိုရဲတိုင္ၿပီးေထာင္ထဲပို႔လို႔ရတယ္ဗ်...နားလည္လား!!!"...
ခ်ာတိတ္ရယ္...
မင္းေဒါသထြက္ပံုေလးကလဲ
ဲေခြးေပါက္ကေလးမာန္ဖီသလိုပါပဲလားလို႔
က်ေတာ္ေတြးမိသည္။
ဘယ္လိုေနေနခ်စ္စရာေကာင္းေနေသာ
ထိုေကာင္ေလးအားက်ေတာ္
စခ်င္မိတာေတာ့အမွန္။
" ရဲ??? အဲ့ဒီ့အသံုးမက်ၿပီးေငြငမ္းငမ္းတက္ျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကရဲ..ဟုတ္လား..ခ်ာတိတ္??မင္းေျပာတဲ့အဲ့ေငြသရဲေတြအကုန္ကိုယ့္လက္ေအာက္ကလူေတြခ်ည္းဆိုတာမင္းသိသင့္တယ္ခ်ာတိတ္။"
သူေျပာတာေတြက်ေတာ္နားမလည္ဘူးဗ်ာ။
နားလဲမလည္ႏိုင္ဘူး။
က်ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိတာ
သူ႔မ်က္ႏွာတခုတည္းကိုပဲ ။လိုလို႔လားဗ်ာ?
ေယာက်္ားတေယာက္က
အဲ့ေလာက္ခန္႔ညားစရာ???
ဒီၾကားထဲတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့လက္မ်ားနဲ႔
တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနတဲ့က်ေတာ့္ဝဲဘက္ရင္အံု ။
ဘာလဲ....???
က်ေတာ္အသတ္ခံရမွာေၾကာက္လို႔လား??
မျဖစ္ႏိုင္တာ...။
က်ေတာ့္လိုလူအတြက္ေသျခင္းတရားဆိုတာ တမမနဲ႔တေနရမွာမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ။
ဒါဆိုဘာေၾကာင့္လဲ??
က်ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိလိုက္ခင္မွာပင္လက္မတစ္လံုးသာျခားေတာ့တဲ့
ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္ႏွာ...။
" ကိုယ့္အလုပ္ကိစၥကိုေႏွာင့္ယွက္တဲ့လူျဖစ္ေစ
ျမင္သြားတဲ့လူျဖစ္ေစ...ကိုယ္ကဘဝကူးေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးတတ္တယ္ခ်ာတိတ္.."
ဝိုင္းစက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေလးေတြကို
ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း
နားမလည္သလိုၾကည့္လာေသာခ်ာတိတ္...။႐ူးေတာ့မွာပဲခ်ာတိတ္ရယ္ ။
" Hak...မလန္႔ပါနဲ႔ခ်ာတိတ္ရာ...မင္းကိုကိုယ္ဘဝမကူးခိုင္းေသးပါဘူး...ဒါေပမဲ့......
မင္းရဲ႕ဘဝကိုေတာ့ကိုယ့္ဆီကူးလာခိုင္းရလိမ့္မယ္ခ်ာတိတ္။ "
သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ??
က်ေတာ္ဥာဏ္မမွီတဲ့စကားေတ
ြမေျပာပါနဲ႔လားခင္ဗ်ားရာ။
ေသြးေၾကာစိမ္းမ်ွင္မ်ွင္ေလးေတြ
တယွက္ယွက္ျဖတ္ေျပးေနတဲ့ပါးျပင္ေလးကို
ကိုယ့္ရဲ႕ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလက္တစံုနဲ႔ကိုင္မိေတာ့တြန္႔ခနဲဖစ္သြားတဲ့ခႏၶာေသးေသးေလး ။
ခံစားလြယ္လိုက္တာကေလးရယ္ ။
ကေလးအေပၚကိုယ္ညႇင္သာခ်င္တယ္...
ကေလးကိုကိုယ္ေထြးေပြ႔ခ်င္မိတယ္...
ကေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို
ကိုိုယ္နမ္း႐ႈိက္ခ်င္မိတယ္...။
ဒါေပမဲ့...မျဖစ္ဘူးကေလး ။
မင္းဟာကိုယ့္အားနည္းခ်က္
ဘယ္ေတာ့မွျဖစ္မလာေစရဘူး ။
မင္းဟာကိုယ့္ႏွလံုးသားကို
ဘယ္ေတာ့မွေနရာမယူေစႏိုင္ရဘူး ။
မင္းဟာကိုယ့္ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္
ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္လာေစရဘူး ။
#2140_words
Thank you for reading my fic 💓
90° Bow
#Roxanne