*• ျဖဴစင္ေသာခ်စ္သူ •*
ChanYeol
BaekHyun
Yaoi
••~••~••~
ဆိုင္အခန္းအတြင္းေလသန္႔စက္မွ ထုတ္လႊတ္သည့္ အေမႊးရနံ႔ႏွင့္အတူ ေပါင္းစံုလွေသာပန္းမ်ား၏ ရနံ႔သည္ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံဝဲလ်က္...။ တိုးတိုးေလးသာဖြင့္ထားေသာ နားေထာင္ေနက် အခ်စ္သူခ်င္းတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ အေနအထားသည္ ပိုၿပီး ကဗ်ာဆန္သြားသလို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အနားမွာရွိေစခ်င္သလို ခံစားခ်က္ကိုခံစားရေစ၏။
လူဝင္ေခါင္းေလာင္းေလးျမည္လာေတာ့ BaekHyun အားတင္းျပံဳးရင္း တတ္တတ္ႂကြႂကြႀကိဳဆိုလိုက္သည္။ ယေန႔အတြက္ ပထမဆံုး ဧည့္သည္ျဖစ္တာမို႔ သူပိုတတ္ႂကြေနမိသည္ထင္၏။
"ႀကိဳဆိုပါတယ္"
အခ်င္းခ်င္းအျပံဳးတို႔ျဖင့္သာမိတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ပန္းေတြေရြးေနသည့္ ဧည့္သည္ေနာက္သြားရပ္ေနလိုက္သည္။အရပ္ရွည္ရွည္ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ထိုသူကို ျမင္ဘူးသလိုလို ရွိေနသည္မို႔ BaekHyun အေနာက္မွ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ခိုးၾကည့္လိုက္မိသည္။
႐ုတ္တရက္ ပန္းအခ်ိဳ႕ကိုကိုင္ကာ အေနာက္သို႔လွည့္လာေသာ သူေၾကာင့္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး BaekHyun အေရွ႕ကို ယိုင္က်လာ၏။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန႔္ျဖင့္ မ်က္လံုးကို ပိတ္ထားလိုက္မိရာ နာက်င္မႈကိုမခံစားလိုက္ရမွ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ChanYeol ကလြဲ၍မည္သူႏွင့္မွ် ထိုမွ်ေလာက္နီးကပ္ေသာ အထိအေတြ႕ကို မၾကံဳဘူးခဲ့ေပ။ BaekHyun တစ္ကိုယ္လံုး ထိုသူ၏ ရင္ခြင္ထဲ လံုးလံုးလ်ားလ်ားကိုဝင္ေရာက္ေနေလသည္။ ခါးတစ္ဝိုက္မွ တင္းၾကပ္စြာဖက္တြယ္ထားသည့္ လက္တစ္စံုေၾကာင့္ အေျခအေနမွအျမန္လြတ္ေျမာက္ရန္ BaekHyun ႐ုန္းလိုက္၏။
ပူရွိန္းရွိန္းျဖစ္ေနသည့္မ်က္ႏွာကို မျမင္ေစလို၍ ေကာင္တာ၌သာ သြားရပ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
ဒီအေျခအေနကဘယ္လိုႀကီးလဲ?
တျခားသူတစ္ေယာက္ကို ရင္ခုန္ေနမိတာလား။
BaekHyun ေခါင္းကိုခါကာ အသိစိတ္ဝင္ရန္ အျမန္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ မဟုတ္ရင္.. ခ်စ္ရသူအေပၚ သစၥာေဖာက္မိႏိုင္သည္ေလ။
"ဒါေတာင္မင္း
ကိုယ့္ကိုမမွတ္မိေသးဘူးလား?"
"ဗ်ာ?"
အေယာင္အအျဖင့္ သူထိုးေပးသည့္ပန္းကိုယူကာ ဘာမွမေမးပဲ ထုတ္ပိုးေပးေနမိသည္။ ေကာင္တာေရွ႕ရပ္ေနေသာ ထိုသူထံ အၾကည့္မပို႔မိေအာင္ မနည္းကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားရ၏။
ဂ႐ုမစိုက္မႈေတြနဲ႔က်င့္သားရေနတာမို႔
စကားလံုးတိုင္းမွာ ေႏြးေထြးမႈကိုခံစားေန
မိတာ မွားမယ္လို႔ေတာ့မထင္ပါ။
BaekHyun လိုအပ္တာ အခ်စ္သစ္မဟုတ္ပဲ
ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာတစ္ခုသာ..။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဆိုင္မဖြင့္တာၾကာေနၿပီ
ဆိုေတာ့ ဝယ္ေနက်သူေတြကို
သိပ္မမွတ္မိေတာ့လို႔ပါ"
"ထားပါ..
မင္းမမွတ္မိေတာ့လဲကိုယ္ကေျပာ
ရတာေပါ့။
အထက္တန္းေက်ာင္းက
စီနီယာ Lee Hyuk ေလ"
BaekHyun ဦးေႏွာက္ကိုအျမန္ အလုပ္ေပးလိုက္သည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးခဲ့တာ တစ္ႏွစ္အတြင္း သူေမ့ျပစ္ခဲ့မိတာေတြ အေတာ္ကိုမ်ားလြန္းေနၿပီထင္ပါ၏။
တေျဖးေျဖးေက်ာင္းမွာ အႏွိပ္ဆက္ခံေနရသည့္ ကိုယ့္ပံုကိုျမင္ေယာင္ရင္း ထိုအခ်ိန္တိုင္း ေရာက္လာကာ ကူညီေပးတတ္သည့္ လူတစ္ေယာက္ကိုပါ အေတြးထဲျပန္ေပၚလာသည္။
"hyung?
Lee Hyuk hyung လား?"
အျပံဳးတို႔ျဖင့္ မွန္ေၾကာင္းေထာက္ခံေနသည့္သူ..
တစ္ခ်ိန္က BaekHyun ဘဝရဲ႕
ပထမဆံုးအားကိုးရာျဖစ္ခဲ့ဘူး၏။
"hyung ကအရမ္းကို
ေျပာင္းလဲသြားေတာ့
မမွတ္မိဘူးျဖစ္သြားတယ္"
အခုမွေဖ်ာ္လာေသာ ေကာ္ဖီခြက္ပူပူေလးအား လွမ္းလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခံုတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ Lee Hyuk သည္ အဟုတ္ကိုေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္ပဲ။ အရင္က ဂုတ္ေလာက္ထိရွည္သည့္ဆံပင္ေတြ.. ခႏၶာကိုယ္အႏွံံ႔ tattoo ေတြျဖင့္ ခပ္မိုက္မိုက္ေနခဲ့သေလာက္ ယခုမ်က္စိေရွ႕မွ Lee Hyuk ကေတာ့ ဆံပင္တိုျဖင့္ လူႀကီးလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ဝတ္စားဆင္ယင္ထားေလ၏။
"ရပါတယ္။
hyung မင္းဆိုင္ကိုေတြ႕တာၾကာပီ။
တကယ္လာမယ္လဲဆိုေရာ
ဆိုင္ကပိတ္ထားတယ္။
ေန႔တိုင္းလာၾကည့္ေသးတယ္..
ဒါေပမယ့္ ပိတ္ထားတံုးပဲ။
အခုမွပဲျပန္ဖြင့္ေတာ့တယ္
တစ္ႏွစ္နီးပါးဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲ?"
"ဆိုင္ခန္းကသူမ်ားကို
ငွားထားတာ။ အခုမွျပန္ဖြင့္ခြင့္
ရလို႔"
လက္ထဲမွေကာ္ဖီကိုေသာက္ကာ ဟိုးအရင္တံုးက အေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာရင္း အခ်ိန္ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။ အခုလိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာရမည့္သူ မရွိတာအေတာ္ၾကာၿပီမို႔ BaekHyun စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ျဖင့္ကို စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္လိုက္၏။
ChanYeol နဲ႔လဲ အၿမဲအခုလို အတူတူထိုင္ၿပီး အခ်္န္အၾကာႀကီး စကားေျပာခြင့္ရမယ္ဆို ဒီထက္ေတာက္ပတဲ့ အျပံဳးေတြကို BaekHyun အသက္ဝင္ေစလိမ့္မည္ထင္သည္။
"ဒါဆို hyung ျပန္ေတာ့မယ္။
ေနာက္မွထပ္လာခဲ့ေတာ့မယ္..
ပန္းစည္းကေတာ့ Baek ကိုေပးတဲ့
လက္ေဆာင္လို႔သေဘာထားလိုက္။
အိမ္ယူသြားေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ hyung ..
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ေက်ာခိုင္းသြားသည့္ သူကိုၾကည့္ၿပီး လက္ထဲကပန္းစည္းကို BaekHyun နမ္းရႈိက္လိုက္မိသည္။ အနီေရာင္ႏွင္းဆီပန္းတို႔၏ ရနံ႔သည္ နံနက္ခင္းတိုင္း ဦးရဲ႕အနားကရတတ္တဲ့ ကိုယ္သင္းနံ႔တို႔ေလာက္ေတာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ေတာင္းပန္တယ္ႏွင္းဆီ..
မင္းထက္ေမႊးတဲ့ရနံ႔တစ္ခုကို
အခ်စ္ေၾကာင့္ခံစားလိုက္ရလို႔...။
--
"ျပန္ေရာက္ပါၿပီ"
!! ခြမ္း !!
"အ"
အျဖစ္အပ်က္ေတြကျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္ကုန္သည္လဲဆိုတာ လိုက္လို႔မမွီေတာ့သည္ထိ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚေခြယိုင္လဲေနသည့္ေျခေထာက္ေတြကို BaekHyun ပထမဆံုးသတိထားမိသည္။ ထို႔ေနာက္ နဖူးမွစပ္ဖ်င္းဖ်င္း ခံစားခ်က္တစ္ခု..။
မဲေမွာင္က်သြားသည့္ စိတ္ကိုျပန္လည္အလုပ္ေပးရင္း ေဘးဘီကို ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပာမႈန္႔ႏွင့္အတူ အကြဲကြဲအလဲလဲျဖစ္ေနပါေသာ ေဆးလိပ္ခြက္တစ္ခြက္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္ပစ္ေပါက္လိုက္သည့္ပံုပင္။
အနားရွိသူေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနသည့္
အိမ္ေစႏွစ္ေယာက္၊ အိမ္ေတာ္ထိန္းႏွင့္အတူ အသံေၾကာင့္ အေရွ႕သို႔အျမန္ေရာက္လာတဲ့ အေဒၚႀကီးသာရွိ၏။ ဒါဆို.. ဒီေဆးလိပ္ခြက္နဲ႔ေပါက္တဲ့သူက...။
"ဦး.."
"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထား!"
က်ယ္ေလာင္လွတဲ့အသံေၾကာင့္ BaekHyun တစ္ကိုယ္လံုးတံုယင္သြားရသည္။ ဒါပထမဆံုးပါပဲ... ဒီေလာက္ေဒါသတႀကီး သူ႔ကိုေအာ္တာ ပထမဆံုးပဲ..။
"ဦး..က်ေနာ္"
"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထားလို႔
ငါေျပာေနတယ္ေနာ္"
!! ခြမ္း !!
ေၾကာက္လန္႔စြာ မ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္လိုက္မိသည္။ အေနာက္ဘက္ဆီမွၾကားလိုက္သည့္ ပုလင္းကြဲသံေၾကာင့္ နံရံကိုပစ္ေပါက္လိုက္မွန္းသိလိုက္၏။
"မင္းက႐ုပ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္
ေတာ္ေတာ္ေအာက္တန္းက်တဲ့
ေကာင္ပဲ။ အေႂကြးနဲ႔မင္းကို
သိမ္းထားလို႔ ငါ့ကိုကလဲ့စားေခ်မယ္
ေပါ့ေလဟုတ္လား!"
"ဦးဘာေတြေျပာေနတာလဲ?!
က်ေနာ္နားလည္ေအာင္ေျပာပါဦး"
"မင္းအသိဆံုးပဲေလ။
မင္းဘာေတြလုပ္ထားလဲ
မင္းအသိဆံုးပဲ!!!
ငါ့ကို လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊
သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ မင္းအရွက္ခြဲ
တာ! မင္းေဖာက္ျပန္ေနတာကို
သပ္သပ္မဲ့!!"
"ဦး ဘာစကားေျပာတာလဲ?
ေဖာက္ျပန္တယ္?!
က်ေနာ္ကလား??
ဦးစကားက်ေနာ့္ကို ဘယ္အေျခအေနထိ
တြန္းခ်လိုက္လဲသိလား!!
အေႂကြးနဲ႔သိမ္းခံရတဲ့ဘဝမွာ
လူတစ္ေယာက္တန္ဖိုး ဘယ္ေလာက္ထိ
နိမ့္ပါးသြားလဲ ဦး ေတြးၾကည့္ခဲ့ဘူးလားး!
ဒါေတာင္က်ေနာ္ဘာေတြမ်ား ဦးအေပၚ
မေကာင္းခဲ့လို႔လဲ! ဦးလို ေသြးေအးၿပီး
က်ေနာ့္ကိုဆို မတူသလိုမတန္သလို
ဆက္ဆံတဲ့ဦးကို ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား
က်ေနာ္ဒုကၡေပးဘူးလဲ?
ဦးအလိုက် ဦးခိုင္းသလို ေနလာခဲ့ရတာပါ။
အသံုးမက်တဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ခံစားခ်က္ေတြေၾကာင့္
မုန္းခ်င္တာေတာင္မမုန္းႏိုင္ပဲ
ေနေနရတာက်ေနာ္ပါလို႔!!
ေဖာက္ျပန္တယ္?!
ေျပာရက္တယ္!! ဦးမလို႔"
ငိုၿပီးအိမ္အေပၚထပ္ကိုေျပးတက္သြားသည့္ BaekHyun ကိုၾကည့္ၿပီး ဆိုဖာေပၚစိတ္လြတ္လက္လႊတ္ထိုင္ခ်လိုက္မ္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲမွ အရက္တို႔သည့္ လည္ေခ်ာင္းထဲပူဆင္းသြား၏။
သို႔ေပမယ့္
ChanYeol ရင္ထဲကအပူေတြကို
မွီႏိုင္မည္မထင္ေပ။
--
သူေဌး.."
ဆိုဖာေပၚတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ChanYeol အား အိမ္ေတာ္ထိန္းႏွင့္ အေဒၚႀကီး အသာေလးအနားတြင္ရပ္ကာ ႏႈိးလိုက္သည္။ အိပ္ေနရင္ ေႏွာင့္ယွက္တာမႀကိဳက္သည္ကိုသိေသာ္ငွား မႏိႈးလို႔ မျဖစ္သည့္ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ အရဲစြန္႔ကာႏႈိးလိုက္ျခင္းပင္။
"သူေဌး.."
ကတံုကယင္ျဖင့္ ပုခံုးကိုထိကိုင္လိုက္မွ ChanYeol မ်က္လံုးေတြပြင့္လာေတာ့သည္။ အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၂:၀၀ထိုးေနၿပီ။ ေလ်ာရဲရဲျဖစ္ေနသည့္ ပံုစံကိုျပန္ျပင္ကာ ဆိုဖာေပၚ မတ္မတ္ထိုင္လိုက္ၿပီး အနားမွာရပ္ေနသည့္ သူႏွစ္ေယာက္ကို ေမးဆပ္ျပလိုက္သည္။
"ဟိုေလ..
ဒါ..ဒါေလးျပခ်င္လို႔ပါ"
အေဒၚႀကီးမွ ChanYeol လက္ထဲ ပန္းေရာင္တုတ္ေခ်ာင္းေလးကို ထိုးေပးသည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနေသးသည္မို႔ ChanYeol လဲလက္ထဲယူကာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"ဒါကဘာလဲ?"
"အဲ့..အဲ့တာက..
ဟို..အဲ့တာ.."
"ဘာလဲျမန္ျမန္ေျပာစမ္းပါ!"
"အဲ့..အဲ့တာ..ကိုယ္..
ကိုယ္ဝန္ရွိမရွိစစ္တဲ့ဟာပါ"
ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွျပဳတ္ၾကသြားသလို ChanYeol ခံစားလိုက္ရသည္။ လက္ထဲမွ အရာေလးကို ဘာကဘယ္လိုၾကည့္ရသည္ဆိုတာလဲ သူနည္းနည္းေလးမွနားမလည္တာမို႔..။
"အေျဖကဘာလဲ?"
"ကိုယ္ဝန္ရွိေနတာပါ"
"ဘာ!!!
ဘယ္သူဟာလဲဒါက?!!
ဘယ္အလုပ္သမားလဲ!!!
ငါ့ေရွ႕ေခၚခဲ့!"
"က်ေနာ္တို႔လဲမသိပါဘူး သူေဌး။
အိပ္ေနရင္း အေဒၚႀကီးက အတင္းလာႏိႈးပီး
ျပမွသိရတာပါ"
"အေဒၚႀကီး ခင္ဗ်ားဘယ္လိုသိတာလဲ!!"
"ေန႔လယ္က ပစ္ရမယ့္ အမႈိက္အိတ္
ထဲကပါ။ ေမ့ၿပီးမပစ္လိုက္မိလို႔တစ္ေရးႏိုးလို႔
ပစ္မယ္လုပ္တံုးေတြ႕ရတာပါ"
"ေတာက္!!!
အလုပ္သမားေတြအကုန္ေခၚခဲ့!
ဘယ္သူ႔ဟာလဲေမးၿပီး
က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္အလုပ္ထုတ္မယ္!!"
"အဲ့တာက်ေနာ့္ဟာပါ"
ၾကားလိုက္ရသည့္အသံေၾကာင့္ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ လိုက္မိေတာ့ ေလွကားေပၚတြင္ရပ္ေနတဲ့သူ...။
"BaekHyun.."
To be continue ...
ဆက္ရန္ရွိေသးသည္။
••~••~••~
မႀကိဳက္ရင္မဖတ္ပါနဲ႔။ အစထဲက က်ေနာ့္ fic ကိုဖတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ပဲ ေရးေနတာပါ။ မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ကုန္းေအာ္၊ အပိုင္းတိုင္းလိုက္ဖက္ၿပီး အျပစ္ေျပာေနတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေအာက္က်လြန္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ေမတၱာရပ္ခံတာပါ။
မႀကိဳက္ရင္ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ မျမင္ခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေပးၾကပါလို႔။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ 🙏🏻