Karınca dinlenirken karşısındaki büyük ve kaygan kayaya bakıyordu. Bu büyük engeli aşmalıydı. İyice dinlenip güç topladıktan sonra ayağa kalkıp tırmanışa geçti. Güçlü adımlarla kayayı yarılamıştı ki birden ayakları kaydı ve aşağı düştü. Hiç durmadan tekrar harekete geçti; ancak bu sefer kayayı yarılayamadan yine düştü. Umutsuzluğa kapılamazdı. Arkadaşlarına verdiği söz aklına geldi. Karşılarına hangi engel çıkarsa çıksın aşmak için ellerinden geleni yapacaklarına dair verdikleri söz... Şimdi bu sözü tutmanın zamanıydı. Derin bir nefes aldı ve bu sefer daha kararlı adımlarla çıkmayı denedi. Adımları o kadar güçlüydü ki kaya ne kadar kaygan ve dik olsa da onu düşüremedi. Sonunda kayanın tepesine ulaştı. Karınca dağın zirvesine ulaşmış gibi sevindi; ancak daha henüz yolu bitmemişti. Epey vakit de kaybetmişti. Hiç beklemeden yoluna devam etti. Yol yine taş ve kayalardan oluşuyordu. Bu taş ve kayalar son tırmandığı kaya kadar büyük olmasa da kimi yerlerde dik ve kaygandı. Karınca pek alışkın değildi bu kadar inişli çıkışlı yola. Üstelik taş ve kayalardan kaymamak için adımlarını daha iyi ve daha güçlü atmak zorundaydı. Ancak bu şekilde ilerleyebilirdi. Aksi halde tökezleyip yolda kalırdı. Her seferinde adımlarını daha iyi ve daha güçlü bir şekilde attı. Kararlılık ile atılan küçük ama güçlü adımlar sonunda onu zirveye ulaştırdı. Zirveye çıkar çıkmaz güvercin ile çekirgeyi gördü. Kendisine doğru geliyorlardı. Arkadaşları karıncaya sarılıp onu kutladılar. Şimdi üç arkadaş diğerlerini beklemeye başladılar.